Του Αχιλλέα Ροδίτη

Η σεμνότητα και οι μονίμως ταπεινές απαντήσεις του δεν περιορίζουν το εύρος της επιστημονικής του οντότητας αλλά και της ποδοσφαιρικής του ιστορίας. Κι ήταν από τις φορές που η «Πολιτεία» ένιωσε τη χαρά μιας συνέντευξης. Με αφορμή, την πρόσφατη παρουσία του Λάκη Νικολάου στην Πάτρα!

Του παλαιού άσσου των γηπέδων, θρύλου της ΑΕΚ και της Εθνικής Ελλάδας, αλλά και «θρύλου» της Ορθοπεδικής επιστήμης που με την ιδιότητα του Διευθυντή της Ορθοπεδικής κλινικής του Ιατρικού Κέντρου Αθηνών, την προηγούμενη Τετάρτη βρέθηκε στην Πάτρα για να μιλήσει στην ημερίδα με θέμα «Άσκηση στη Μέση Ηλικία», που διοργάνωσε ο Σύλλογος Παλαίμαχων Ποδοσφαιριστών Πατρών. 

ΕΠΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ

Τι σημαίνει για τον ψυχικό κόσμο ενός ανθρώπου να έχει εξελιχθεί σ’ ένα όνομα που από τον αθλητικό κόσμο της χώρας, παλαιούς και νέους, είναι ταυτισμένο με την «κορυφή», όσον αφορά την Ορθοπεδική ειδικότητα της Ιατρικής επιστήμης; Και που μάλιστα «παντρεύει» ιδανικά την Ιατρική με τον Αθλητισμό, ως πρώην Διεθνής ποδοσφαιριστής που είστε;

Θα μου επιτρέψετε κατ’ αρχάς να διαφωνήσω σε ορισμένα πράγματα. Πρώτον δεν είμαι κορυφαίος. Απλώς μπόρεσα και αξιοποίησα τη δυνατότητα μου, σαν άνθρωπος που ήταν γνωστός στον κόσμο με βάση την ποδοσφαιρική μου καριέρα και αυτή την «χρυσόσκονη» που είχα, κατάφερα και την αξιοποίησα κάνοντας σωστά τη δουλειά μου. Δεν ξεκίνησα από το μηδέν, διότι ο πατέρας μου ήταν Ιατρός, άρα είχα μπολιαστεί με την Ιατρική και ήρθε σαν συνέχεια όλο αυτό. Θεωρώ λοιπόν απλώς ότι είχα την τύχη να μπορέσω να φτάσω σε ένα σημείο στην Ιατρική και να εκμεταλλευτώ λίγο και την αγάπη μου για το ποδόσφαιρο και γενικότερα για τον Αθλητισμό.

Βρεθήκατε στην Πάτρα, ανάμεσα σε παλιούς συμπαίκτες και φίλους. Στο πλαίσιο μιας ιστορικής συνάντησης μεταξύ παλαιμάχων ποδοσφαιριστών της Πάτρας και του Πειραιά, για να τους μιλήσετε ως Ορθοπεδικός, για τις «Συνήθεις Κακώσεις». Τι συναισθήματα σας προκαλεί η εδώ παρουσία σας;

Συγκίνηση πάνω από όλα. Ξαναγυρίζεις πίσω σε εποχές που σίγουρα ήταν πολύ όμορφες. Και προσπαθείς να θυμηθείς εκείνες τις στιγμές και να νιώσεις το ίδιο όπως και τότε. Και με αυτές τις συναντήσεις προσπαθείς να διατηρήσεις τα συναισθήματα αυτά που σε καθορίζουν και σε οδηγούν στη ζωή. Εγώ συνεχίζω με τους παλαίμαχους της ΑΕΚ. Όποτε έχω έστω και λίγο χρόνο, παίζω. Φοράω τη φανέλα, ίσα για τη νιώσω πάνω μου. Και να αισθανθώ αυτά τα ιδιαίτερα συναισθήματα. Ψιλοπερπατάω μέσα στο γήπεδο, ρίχνω μια – δυο μπαλιές και αυτό μου αρκεί για να με κάνει να νιώθω το ίδιο όπως και τότε…

«ΦΟΒΑΜΑΙ ΟΤΙ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΧΑΝΕΙ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ…»

Πώς βλέπετε, αλήθεια, τη σημερινή ΑΕΚ, αλλά και γενικότερα το σημερινό ελληνικό ποδόσφαιρο;

Θα ‘λεγα πως είναι δύο ίδια πράγματα σε… διαφορετική εποχή, με βάση τον τρόπο που μπορώ να το δω εγώ. Δυστυχώς έχει γίνει περισσότερο θέαμα και λιγότερο ουσία, το ποδόσφαιρο, και ειλικρινά φοβάμαι μήπως τελικά χάσει την ουσία του. Διότι το ποδόσφαιρο είχε πάντα μια κοινωνική απήχηση.  Αντιπροσώπευε κάτι από σένα… Τώρα, αντιθέτως, με τους παίκτες που έρχονται από… αλλού κι αλλιώτικα, με τους παίκτες που δεν ενσωματώνονται στην ομάδα, απλώς έρχονται σαν… ας το πούμε υπάλληλοι, όλο αυτό έχει ως αποτέλεσμα το ποδόσφαιρο να έχει χάσει αυτή την κοινωνικοποίηση που είχε. Και φοβάμαι ότι στο τέλος, αυτό θα το χαλάσει…

Κάτι, δηλαδή, σαν αυτό που λέμε: «να παίζει για τη φανέλα»;

Όχι, δεν είναι αυτό. Δεν είναι να παίζει για τη φανέλα. Είναι να εκπροσωπείς μια τάξη ανθρώπων. Αυτό είναι το περισσότερο, το μέγα του ποδοσφαίρου. Αυτή είναι η ουσία. Ξέρετε, η κάθε ομάδα έχει τη δική της ταξική ιστορία, αφετηρία, προέλευση και αναφορά. Η ΑΕΚ ας πούμε… κάτι σημαίνει. Όπως και όλες οι προσφυγικές ομάδες, ειδικά, κάτι σήμαιναν και σημαίνουν. Και ο φίλαθλος πήγαινε και πηγαίνει στο γήπεδο για να εκφράσει μέσω των παικτών αυτό που αισθάνεται, αυτό που είναι. Τώρα όμως πώς θα το εκφράσει με έναν Αργεντίνο, με έναν Βραζιλιάνο, με έναν Πορτογάλο ή Γερμανό; Είναι πολύ δύσκολο. Ιδίως μάλιστα όταν οι συγκεκριμένοι παίκτες μπορεί να μείνουν μόνο έναν χρόνο σε αυτή την ομάδα. Και ακόμα χειρότερα, όταν ο ίδιος παίκτης μπορεί τον επόμενο χρόνο, την επόμενη σαιζόν, να βρεθεί σε μια άλλη ομάδα, στην αντίπαλη ομάδα. Αυτό, πρέπει να ομολογήσω, ότι… λίγο δεν μου αρέσει!

ΠΡΟΣΟΧΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ  ΜΕΤΑ COVID ΠΕΡΙΟΔΟ!

Να συνδέσουμε τώρα τον Αθλητισμό με την Ιατρική επιστήμη και ειδικότερα με την Ορθοπεδική ειδικότητα; Πόσο αλήθεια προσέχουμε οι Έλληνες αθλούμενοι;

Η αλήθεια είναι ότι τώρα τελευταία πλέον συμβαίνει αυτό, ευτυχώς. Είναι μία με δύο δεκαετίες που λίγο έως πολύ ο κόσμος ενημερώνεται και παίρνει και προφυλάξεις. Και αυτό είναι το καλό της υπόθεσης. Το επίσης καλό είναι ότι παράλληλα η τεχνολογία και η εξειδίκευση έχουν βοηθήσει έτσι ώστε και η Ιατρική να μπορεί να προσφέρει περισσότερα και αμεσότερα πράγματα στον χώρο του αθλητισμού. Νομίζω ότι μπορεί να συνδυαστεί σημαντικά.

Διανύουμε μια πρωτόγνωρη περίοδο πανδημίας. Τι έχετε να συμβουλέψετε ειδικά τους Έλληνες που αθλούνται και δη τους παλαίμαχους;

Πρέπει να προσέχουμε πολύ. Και ειδικά κάποιος από τους παίκτες, που θα νοσήσει από τον κορωνοϊό, θα πρέπει να είναι τριπλά και τετραπλά προσεχτικός για την… μετά τη νόσηση περίοδο. Και αυτό πρέπει να κάνουμε όλοι!

Τι εννοείτε; Υπάρχουν προβλήματα που μένουν και μετά την ίαση του Covid-19;

Εννοώ, ότι ο κορωνοϊός δεν προσβάλλει μόνο τα πνευμόνια, αλλά προσβάλλει και πολλά άλλα στοιχεία του σώματος μας. Τα κάνει αδύναμα στο να δεχτούν καταπονήσεις, όπως είναι η καταπόνηση από τον αθλητισμό.

Δηλαδή μπορεί να κάποιος να προσβληθεί από κορωνοϊό, να το περάσει, αλλά αφού ιανθεί να του προκύψει κάτι άλλο στο μέλλον;

Ναι, ακριβώς! Μπορεί κάποιος να περάσει κορωνοϊό, να γίνει δηλαδή καλά, όμως να του προκύψει πολύ πιο εύκολα ένας τραυματισμός ή ένα καρδιαγγειακό επεισόδιο, μια πιο εύκολη νόσηση στην μετέπειτα περίοδο. Άρα, πρέπει να το προσέξουν όλοι οι αθλούμενοι αυτό. Και να το προσέξουν πολύ!

ΙΑΤΡΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Αθλητισμός ή Ιατρική κύριε Νικολάου;

Και τα δύο!

Πιο πολύ, ποιο από τα δύο αισθάνεστε περισσότερο, ως παιδί σας;

Η ιατρική είναι ο σκοπός της ζωής, τουλάχιστον ο δικός μου. Το ποδόσφαιρο είναι αυτό που μου έδωσε τις μεγαλύτερες χαρές…