Ακόμα και αγωνιζόμενη με 10 παίκτες ένα ολόκληρο ματς απέναντι σε μια ομάδα που δήλωνε πως πάει για άνοδο από την αρχή της σεζόν, η ανωτερότητα της Παναχαϊκής ήταν εμφανής.

Η Πατρινή ομάδα κάθε φορά που έφευγε στην αντεπίθεση βγάζοντας εύκολες άμυνες (οι 3-4 καλές φάσεις του Απόλλωνα ήταν λογικό να γίνουν από τη στιγμή που έπαιζε με παίκτη παραπάνω), οι γηπεδούχοι… έτρεμαν και σταματούσαν τις φάσεις με σκληρά φάουλ.

Στο γήπεδο ακούγονταν ΜΟΝΟ οι οπαδοί της “βασίλισσας” και οι λιγοστές φωνές των φίλων των γηπεδούχων παραλίγο να… σβήσουν στη φάση του 70′ όταν μετά από μαγική πάσα του Φωτάκη, ο Ελευθεριάδης βρέθηκε μόνος του με τον Λόπεθ. Αν ήταν λίγο καλύτερο το πλασέ του “κοντού” τώρα θα μιλάγαμε για “κοκκινόμαυρο έπος”.

Η αμυντική διάταξη και προσήλωση της Παναχαϊκής ήταν για σεμινάριο. Οφρυδόπουλος έβαλε και τρίτο στόπερ κλείνοντας τους ήδη ελάχιστους διαδρόμους στην άμυνα, έδωσε το ελεύθερο σε Γκίνο και Ελευθεριάδη να κινούνται μπροστά και ο βαθμός ήρθε εύκολα.

Ένας βαθμός που ίσως φανεί χρήσιμος για τη συνέχεια, σε μια έδρα που όσο χειμωνιάζει, τόσο θα δυσκολεύει τον οποιονδήποτε…

Μάριος Αγγελόπουλος