Η 4η Ιανουαρίου του 1948 έμελλε να είναι σημαδιακή ημερομηνία για την Παναχαϊκή και γενικότερα το Ελληνικό ποδόσφαιρο, αφού γεννήθηκε ο τεράστιος ποδοσφαιριστής Κώστας Δαβουρλής, που όσο ταλαντούχος ήταν στο ποδόσφαιρο τόσο άτυχος ήταν στη ζωή του, αφού απεβίωσε σε ηλικία 44 ετών, προδομένος από την καρδιά του.

Πριν από 7 μήνες ο Κώστας Σταμπολίτης είχε δημοσιεύσει ένα εξαιρετικό αφιέρωμα που αξίζει να το διαβάσετε και αφορά φυσικά το “μαύρο μάγο” της Παναχαϊκής:

«Έτυχε να μεγαλώσω στο Στάδιο της Παναχαϊκής (γεννήθηκα προς το τέλος του 1961) και, μοιραία, σε καθημερινή σχεδόν βάση, από το 1969 και στην συνέχεια, να τον παρακολουθήσω σε χιλιάδες προπονήσεις και εκατοντάδες αγώνες. Όπως, βέβαια, και τους υπόλοιπους, πολύ σπουδαίους ποδοσφαιριστές της Παναχαϊκής, στις αρχές της δεκαετίας του ΄70. Με μια φουρνιά Πατρινών ποδοσφαιριστών, που, στην σύγχρονη μορφή του Ελληνικού ποδοσφαίρου, δεν είναι δυνατόν να εμφανισθεί και πάλι στην πόλη με τέτοια μορφή και να πετύχει κάτι ανάλογο μ’ αυτό που πέτυχε εκείνη η φουρνιά τότε.Κορυφαίος όλων αυτών, ήταν ο Κώστας Δαβουρλής.

Για την μεγάλη πλειοψηφία του ποδοσφαιρικού κόσμου στην Ελλάδα, ήταν ανάμεσα στους 7- 8 καλύτερους Έλληνες ποδοσφαιριστές που ανέδειξε το Ελληνικό ποδόσφαιρο στον προηγούμενο αιώνα. Μάλιστα, για τους πιο ειδικούς, ήταν, από άποψης τεχνικής κατάρτισης, ταλέντου, ποδοσφαιρικής ευφυΐας και γενικά ποδοσφαιρικών προσόντων, ο πλέον προικισμένος Έλληνας ποδοσφαιριστής.

Πιθανόν, κάποιοι νεότεροι, που δεν τον είδαν να παίζει ποδόσφαιρο, να θεωρούν, ότι κάπου υπάρχει και κάποια υπερβολή σε όλα αυτά (όπως, άλλωστε, συχνά, συνηθίζεται, στο ποδόσφαιρο). Όμως, οι πιο πάνω απόψεις, για τον Κώστα Δαβουρλή δεν μπορεί να χαρακτηρισθούν υπερβολικές, αντίθετα είναι πολύ κοντά στην πραγματικότητα.Να υπενθυμίσω στους παλαιότερους, ότι, την δεκαετία του 1970, έπαιζε στην Ελλάδα ο σπουδαίος Ουρουγουανός διεθνής, Μίλτον Βιέρα, ο πρώτος ποδοσφαιριστής που έπαιξε στο Ελληνικό πρωτάθλημα, έχοντας, προηγουμένως, παίξει σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου και ο πρώτος που δίδαξε στην Ελλάδα πώς παίζεται η θέση του αμυντικού χαφ (και γιός κορυφαίου προπονητή ποδοσφαίρου στην Νότιο Αμερική). Αυτός, λοιπόν, ο πολύ σπουδαίος Ουρουγουανός ποδοσφαιριστής, έχοντας συμπαίκτη στον Ολυμπιακό τον Κώστα Δαβουρλή, εκστασιασμένος από το ταλέντο του και γενικά την ποδοσφαιρική του προσωπικότητα – εδώ, έστω και με κάποια δόση υπερβολής – τον χαρακτήρισε ‘’ΠΕΛΕ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ’’.

Σε αυτόν τον χαρακτηρισμό οφείλεται και ο όμοιος τίτλος του βιβλίου του Γιώργου Παπαδάκη για τον Κώστα Δαβουρλή (είναι χαρακτηριστικό, ότι για ελάχιστους Έλληνες ποδοσφαιριστές έχουν γραφεί βιβλία – αξίζει κανείς να το διαβάσει). Επίσης, την περίοδο που ο Κώστας Δαβουρλής έπαιζε στον Ολυμπιακό (1974 – 1977), υπήρχαν συμπαίκτες του (ο αρχηγός Γιάννης Γκαϊτατζής, ο Μάϊκ Γαλάκος κ.λπ.), που δημόσια είχαν εκφράσει την άποψή τους, ότι ο Κώστας Δαβουρλής ήταν ο καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής εκείνης της εποχής. Το μεγάλο ταλέντο του είχε ήδη αρχίσει να φαίνεται από την τριετία 1966 – 1969, όταν, με την Παναχαϊκή στην Β’ Εθνική, είχε εντυπωσιάσει και πετύχαινε τα γκολ με το τσουβάλι (39 γκολ την περίοδο 1966 – 1967 σε ηλικία 19 ετών, 16 γκολ την περίοδο 1967- 1968 και 34 γκολ την περίοδο 1968 – 1969). Κομβικό σημείο για την καριέρα του υπήρξε το παιγνίδι της Παναχαϊκής με την ΑΕΚ, στην Αγυιά, για τα προημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδος, στα μέσα Ιουνίου του 1969. Μπροστά σε 15.000 χιλιάδες κόσμο (2.500 καθήμενοι, οι υπόλοιποι όρθιοι – στιβαγμένοι σαν τις σαρδέλες – στα χωμάτινα ΄΄τούμπια΄΄ του γηπέδου της Αγυιάς), ημέρα Τετάρτη, κάτω από τον καυτό ήλιο, η Παναχαϊκή, που, μόλις, είχε εξασφαλίσει, για πρώτη φορά στην ιστορία της, την συμμετοχή της – την επόμενη αγωνιστική περίοδο – στην Α’ Εθνική, απέκλεισε με σκορ 4 – 2 την ΑΕΚ, που ήταν πρωταθλήτρια Ελλάδος την προηγούμενη αγωνιστική περίοδο, με τρία γκολ του Κώστα Δαβουρλή. Η ποδοσφαιρική Ελλάδα άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι κάτι μεγάλο ποδοσφαιρικά γεννιέται στην Πάτρα και ο Κώστας Δαβουρλής αμέσως κλήθηκε στην Εθνική Ελλάδος, στην οποία έπαιξε το ίδιο καλοκαίρι, σε ηλικία 21 ετών, όντας, ο πρώτος Έλληνας ποδοσφαιριστής που έπαιξε σ’ αυτήν, χωρίς, προηγουμένως, να έχει αγωνισθεί, έστω και μια φορά στην Α΄ Εθνική.
Έπαιξε στην Παναχαϊκή μέχρι το καλοκαίρι του 1974, οπότε, σχεδόν στα 27 του, πήρε μεταγραφή στον Ολυμπιακό. Η πιο ακριβή, μέχρι τότε, μεταγραφή για Έλληνα ποδοσφαιριστή (περίπου 10.000.000 δραχμές). Μια μεταγραφή, για την οποία υπήρξαν πάρα πολλές αντιδράσεις, τότε, στην Πάτρα. Η αλήθεια είναι, ότι ο Κώστας Δαβουρλής ήθελε την μεταγραφή αυτή. Πρώτον για να ΄΄αποκατασταθεί΄΄ οικονομικά, κάτι που δεν μπορούσε να του προσφέρει, τότε, η Παναχαϊκή (όσο, βέβαια, θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για ΄΄οικονομική αποκατάσταση΄΄, αφού το ποδόσφαιρο δεν είχε γίνει ακόμη επαγγελματικό – αυτό ξεκίνησε, σιγά – σιγά, από το 1979) και δεύτερον, γιατί θα είχε την ευκαιρία να παίξει σε μια μεγαλύτερη ομάδα (στην οποία, από το 1974 και στην συνέχεια, το 80% σχεδόν του ρόστερ του ήταν διεθνείς – όλα αυτά με χρήματα του Νίκου Γουλανδρή). Τέλος και η διοίκηση της Παναχαϊκή ήθελε την μεταγραφή αυτή για να αναπνεύσει οικονομικά το σωματείο. Πήγε φθασμένος – πρωτοκλασάτος ποδοσφαιριστής στον Ολυμπιακό, δεν είχε να αποδείξει κάτι, έπαιξε αμέσως, προσέφερε για τρία χρόνια και αγαπήθηκε πολύ από τον κόσμο του Ολυμπιακού. Πολλές φορές ήταν αυτός που έπαιρνε τις πρωτοβουλίες στα δύσκολα και αυτός που έδινε τις ουσιαστικές λύσεις που χρειαζόταν η ομάδα του Πειραιά (υπήρξαν στιγμές, που 40.000 φίλαθλοι στο παλιό ΄΄Γ. Καραϊσκάκης΄΄ τον χειροκροτούσαν όρθιοι).
Όμως, ο ίδιος ήξερε, εξ αρχής, ότι η ζωή του ήταν στην Πάτρα, όπου ζούσε η οικογένειά του και ότι ο Ολυμπιακός ήταν μόνο μια παρένθεση, για τους πιο πάνω λόγους. Έτσι, με το ζόρι, έμεινε τρία χρόνια στον Ολυμπιακό. Ήδη, μετά την συμπλήρωση του δεύτερου χρόνου – έχοντας κλείσει τα 28 – είχε εκφράσει ρητά την επιθυμία να γυρίσει στην Πάτρα. Γύρισε, το καλοκαίρι του 1977, λίγο πριν τα 30 του, προκειμένου να συνεχίσει να παίζει ποδόσφαιρο, αλλά, πλέον, πιο ξεκούραστα και με λιγότερη πίεση. Στην Πάτρα, όπου ήταν πάντα, βασιλιάς. Όμως, η επιστροφή αυτή δεν έγινε εύκολα, διότι ο Ολυμπιακός δεν ήθελε να τον αφήσει να φύγει. Έτσι, αναγκαστικά, τα πράγματα οδηγήθηκαν σε μία και πάλι ακριβή μεταγραφή. Ειδικότερα, για να επιστρέψει ο Κώστας Δαβουρλής στην Παναχαϊκή, αφενός μεν η Πατρινή ομάδα κατέβαλε αρκετά χρήματα στον Ολυμπιακό, αφετέρου δε του παραχώρησε δύο από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές της, τον Κυριάκο Ανδρούτσο και τον Γιώργο Σπυρόπουλο. Εδώ, θα ήθελα να αναφέρω μια χαρακτηριστική στιγμή, ενδεικτική του πόσο δεμένος ήταν με την Πάτρα και το γήπεδο της Αγυιάς. Ήταν καλοκαίρι του 1976, ο Κώστας Δαβουρλής (αν όχι ο κορυφαίος, από τους κορυφαίους Έλληνες ποδοσφαιριστές, εκείνη την περίοδο) ήταν στην Πάτρα, όπως συνήθιζε στις διακοπές του πρωταθλήματος, και ένα απόγευμα βρέθηκε στο γήπεδο της Αγυιάς, όπου η εφηβική ομάδα της Παναχαϊκής είχε δίτερμα. Μίλησε με τους γνωστούς, χαιρέτησε τον δάσκαλό του Σπύρο Βουλγαράκη και του ζήτησε να παίξει και αυτός στο δίτερμα, πράγμα που φυσικά του επέτρεψε αμέσως. Άφησε στην άκρη τα σανδάλια του και το μακό αθλητικό μπλουζάκι που φορούσε, και εντελώς ξυπόλητος αλλά και γυμνός από την μέση και πάνω, φορώντας μόνο ένα τζην παντελόνι, έπαιξε για αρκετή ώρα στο δίτερμα, κάνοντας διάφορα μαγικά αλλά και κάποια σουτ που δεν πιάνονταν με τίποτα. Στην συνέχεια, ευχαρίστησε και χαιρέτησε όλους και έφυγε. Με την αποχώρησή του, φυσικά, σταμάτησε και το δίτερμα, αφού δεν υπήρχε η συγκέντρωση για συνέχισή του ….!!!! Δεν είχε νόημα. Είναι μια σκηνή που μου έχει ΄΄μείνει΄΄.
Για τα στατιστικά του Κώστα Δαβουρλή (συμμετοχές στα πρωταθλήματα, στις διάφορες Εθνικές ομάδες, γκολ κ.λπ.), μπορεί να διαβάσει κανείς στο πιο πάνω βιβλίο του Γιώργου Παπαδάκη, όπου υπάρχει πλήρης και αναλυτική καταγραφή. Επίσης, στο βιβλίο αυτό μιλούν για τον Κώστα Δαβουρλή, πολλοί άνθρωποι του Ελληνικού ποδοσφαίρου.
Γι’ αυτούς που δεν τον είδαν να παίζει ποδόσφαιρο και, φυσικά, για τους περισσότερο μυημένους στο ποδόσφαιρο, θα προσπαθήσω να περιγράψω – περιληπτικά – την ποδοσφαιρική του εικόνα.
.- Ήταν σχετικά ψηλός για την εποχή του (γύρω στο 1,77 μ.), με αρμονική κίνηση, χρησιμοποιούσε άριστα και τα δύο του πόδια, έχοντας πολύ δυνατό και ευθύβολο σουτ (΄΄κανονιέρη΄΄ τον αποκαλούσε ο αθλητικός τύπος της εποχής), αλλά και μεγάλη μεταβίβαση ακριβείας, προσόντα σπάνια για την εποχή του. Πολλές φορές στα σουτ του συνδύαζε την δύναμη με τα φάλτσα, πραγματικός εφιάλτης για τους τερματοφύλακες. Γενικά, και με τα δύο του πόδια έκανε ό, τι ήθελε την μπάλα. Εδώ θα πρέπει να αναφερθεί, ότι, εσφαλμένα αναφέρεται από κάποιους, ότι ήταν αριστεροπόδαρος, αφού, στην πραγματικότητα, ο ίδιος, στα κρίσιμα στημένα (πέναλτι, επικίνδυνα φάουλ) επέλεγε, σχεδόν, πάντα, το δεξί του πόδι (πολλοί παρασύρθηκαν, επειδή, εξ ίσου καλά χρησιμοποιούσε και το αριστερό, πολλές φορές φορούσε το νούμερο 11 και έπαιζε στην αριστερή πλευρά της επίθεσης αλλά και πέτυχε πολλά γκολ με το αριστερό).
.- Είχε άριστη τεχνική κατάρτιση (στο υψηλότερο επίπεδο που έχουμε δει), μεγάλη ικανότητα στο να δέχεται την μπάλα ξεμαρκάριστος, εκπληκτικό σπάσιμο της μέσης με πολύ αποτελεσματική προσποίηση, εκρηκτικότητα στην αρχή της φάσης, πολύ ικανός να παίζει ένας απέναντι σε έναν, έχοντας εύκολη ντρίπλα. Πριν υποδεχθεί την μπάλα, είχε ήδη αποφασίσει τι θα κάνει.
.- Δεν ήταν πολύ γρήγορος στις αποστάσεις 25 – 35 μέτρων (ο Θ. Ρήγας, ο Δ. Καπανδρίτης και ο Κ. Ανδρούτσος ήταν αρκετά πιο γρήγοροι – ιδίως ο Θ. Ρήγας στην κόντρα επίθεση ήταν άπιαστος), όμως το άριστο κοντρόλ της μπάλας, το ότι έπαιζε, πάντα, με ψηλά το κεφάλι, βλέποντας γήπεδο, το ότι είχε πολύ καλή κάθετη διείσδυση, η εκρηκτικότητα στην αρχή της φάσης, το σπάσιμο της μέσης και η ικανότητά του στο να παίζει ένας προς έναν, του έδιναν την δυνατότητα να είναι από τους πιο γρήγορους ποδοσφαιριστές με την μπάλα στα πόδια (και μάλιστα σε κάθετη κίνηση, που είναι και το σαφώς πιο δύσκολο).
.- Δεν θα μπορούσε κανείς να τον πει καλό στο ψηλό παιγνίδι (ο Α. Μιχαλόπουλος, ο Δ. Σπεντζόπουλος και ο Γ. Σπυρόπουλος ήταν πολύ καλύτεροι σ’ αυτό), αντίθετα προτιμούσε σαφώς το στρωτό ποδόσφαιρο. Επίσης, δεν αναλωνόταν σε πολλά χιλιόμετρα μέσα στο γήπεδο (ο Β. Στραβοπόδης, άριστος τεχνίτης, με κοφτή ντρίπλα, όργωνε στην κυριολεξία όλο το γήπεδο).
.- Είχε κρύο αίμα. Δεν επηρεαζόταν από την κερκίδα. Είτε η κερκίδα ήταν εκκλησία είτε καζάνι που έβραζε, ήταν σαν να έπαιζε χωρίς αυτήν.
.- Είχε, πάντα, εμπιστοσύνη στον εαυτό του και ποτέ δεν έχανε την αυτοκυριαρχία του. Ακόμη και στην κακή του μέρα, παρέμενε ήρεμος και δεν εκβίαζε τα πράγματα. Άλλωστε, όλοι ξέραμε, ότι με μια – δύο ενέργειες, μπορούσε να αλλάξει την ροή του αγώνα. Ποτέ δεν φοβήθηκε να ΄΄βγάλει τα κάστανα από την φωτιά΄΄.
.– Ήταν ηγετική – επιβλητική προσωπικότητα μέσα στο γήπεδο, με έντονο (με την καλή έννοια) ποδοσφαιρικό εγωισμό.
.- Είχε εύκολο το γκολ και ήταν σπεσιαλίστας στα φάουλ (μέχρι να τον προσπεράσει – μετά τον θάνατό του – ο Κώστας Φραντζέσκος, ήταν αυτός που είχε πετύχει τα περισσότερα γκολ από φάουλ στην Α΄ Εθνική – με 22 γκολ από φάουλ εξακολουθεί να παραμένει δεύτερος στην σχετική λίστα, με τρίτο τον Δ. Σαραβάκο με 16 – επίσης είναι πρώτος σε γκολ γενικά από στημένα – βλ. σχετικά στο πιο πάνω βιβλίο του Γιώργου Παπαδάκη). Μέχρι το 1974 έπαιζε περισσότερο στην επίθεση, μετά το 1974 γύρισε πιο πίσω και ο ρόλος του ήταν περισσότερο επιτελικός – οργανωτικός και λιγότερο εκτελεστικός. Γι’ αυτό μειώθηκαν και τα γκολ. Γενικά, οι προπονητές του άφηναν ελεύθερο ρόλο στο γήπεδο. Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Ούτε τον πίεζαν ιδιαίτερα να ΄΄γυρίζει΄΄ και να μαρκάρει.
.- Όπως όλοι θα θυμούνται από εκείνη την περίοδο, στον Κώστα Δαβουρλή δεν άρεσε ιδιαίτερα η (χωρίς μπάλα) έντονη προπόνηση. Πιστεύω, ότι, από άποψη φυσικής κατάστασης, δεν ξεπέρασε ποτέ το 70 με 75% αυτού που θα μπορούσε να πετύχει. Όμως, ήταν τόσο μεγάλο το ταλέντο του και τόσες πολλές οι ποδοσφαιρικές του αρετές, που η έλλειψη αυτή δεν φαινόταν.

Άλλωστε, είχε τέτοια μεγάλη ποδοσφαιρική οξυδέρκεια, που διαχειριζόταν άνετα και όπως έπρεπε, μέσα στο παιχνίδι, τις σωματικές του δυνάμεις. Για το λόγο αυτό, οι εκάστοτε προπονητές δεν επέμεναν στο θέμα αυτό. Ακόμη και ο Νταν Γεωργιάδης (όταν η Παναχαϊκή ανέβηκε στην Α’ Εθνική), ενώ, αρχικά, ως ένθερμος θιασώτης της άριστης φυσικής κατάστασης – προπονητής του ανατολικού μπλοκ – προσπάθησε να πιέσει πολύ τα πράγματα προς την κατεύθυνση αυτή (όχι μόνο με τον Κώστα Δαβουρλή, αλλά και με τους υπόλοιπους πολύ ταλαντούχους τότε συμπαίκτες του), στην συνέχεια, έβαλε νερό στο κρασί του και συμβιβάσθηκε με την κατάσταση αυτή. Πάντως, οι παλιοί σίγουρα θα θυμούνται τον Νταν Γεωργιάδη να ΄΄τρέχει΄΄ τους παίκτες της Παναχαϊκής, πότε στον άμμο της Πλαζ και πότε στις ανηφοριές στο Καστρίτσι (αξίζει κανείς να δει στο διαδίκτυο, ποιος ήταν ο Νταν Γεωργιάδης).

Πάντως, με δεδομένο τον ξαφνικό θάνατο του Κώστα Δαβουρλή σε μικρή ηλικία (44 χρονών), ακούσθηκε (γενικά και αόριστα), ότι ίσως η κατασκευή του καρδιοαναπνευστικού του συστήματος δεν μπορούσε να αντέξει εντονότερη προπόνηση. Δεν γνωρίζω, αν ισχύει κάτι τέτοιο. Όμως, αυτό για το οποίο όλοι είμασθε απόλυτα βέβαιοι είναι, ότι, εάν η φυσική κατάστασή του ήταν κάπως καλύτερη, θα ήταν με διαφορά ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στην Ελλάδα του 20ουαιώνα. Επίσης, θα πρέπει να αναφερθεί, ότι δεν έβαζε εύκολα τα πόδια του στην φωτιά. Σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένα, αφού, ειδικά εκτός έδρας, οι καλοί ποδοσφαιριστές της εποχής, πολλές φορές, αντιμετωπίζονταν με αρκετή σκληρότητα (ας μην ξεχνάμε τα πολλά ξερά γήπεδα – νταμάρια εκείνης της περιόδου και τους σκληρούς αμυντικούς, κάποιοι εκ των οποίων ήταν κινητές λαιμητόμοι, τέλος δε ότι η τηλεοπτική κάλυψη ήταν ελάχιστη και η έλλειψη αυτή επέτρεπε ΄΄διάφορα΄΄, ιδίως στα εκτός έδρας παιγνίδια).

Γενικά, η όλη αυτή κατάσταση, τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια, τον έκανε αρκετά προσεκτικό, ώστε να μην έχει ιδιαίτερους τραυματισμούς. Βέβαια, όσο περνούσε ο καιρός, τα πράγματα ήταν καλύτερα, αφού όλοι τον γνώριζαν και τον αντιμετώπιζαν με μεγαλύτερη προσοχή, λόγω του σεβασμού που ενέπνεε (και) στους αντιπάλους του αλλά και της μεγάλης αποδοχής του από αυτούς.
Είχε λίγους και συγκεκριμένους φίλους (σύχναζε, κυρίως, στην καφετέρια NAPOLI της πλατείας Όλγας). Γενικά, απέφευγε την δημοσιότητα. Με τους δικούς του, τους γνωστούς του και τους φίλους του (και τους συμπαίκτες του) ήταν οικείος, ανοικτός, χιουμορίστας, ‘’πειραχτήρι’’, ατακαδόρος και με καλή διάθεση. Με τον πολύ τον κόσμο, ήταν ‘’κουμπωμένος’’. Όχι σνομπ, αλλά αρκετά επιφυλακτικός, κυρίως, λόγω της έντονης πίεσης που – ως πολύ μεγάλος ποδοσφαιριστής – δεχόταν από τον κόσμο. Η μεγάλη του ποδοσφαιρική αξία δημιουργούσε πολύ μεγάλες προσδοκίες στους φιλάθλους, αυτοί του το έδειχναν άμεσα και αυτό, φυσικά, τον πίεζε. Υπήρχαν πολλοί φίλαθλοι που πήγαιναν στο γήπεδο περιμένοντας θαύματα από τον ίδιο. Ήταν αυστηρός στην κρίση του για το ποδόσφαιρο.

Μιλούσε εύκολα και πολύ ενθαρρυντικά για αυτούς που πίστευε ότι είχαν πραγματικό ταλέντο. Πολύ χαρακτηριστικά, θυμάμαι, μια φορά, το έτος 1978 ή 1979, έτυχε να δει στην τηλεόραση (σε ελάχιστου χρόνου στιγμιότυπα) τον Ντιέγκο Μαραντόνα (τότε, σε ηλικία 18 – 19 ετών) και εντυπωσιασμένος, ανέφερε ΄΄…θα γίνει ο πρώτος …..΄΄. Ακόμη θυμάμαι τον ενθουσιασμό στο πρόσωπό του. Και για πατρινά παιδιά (που έπαιξαν στην Παναχαϊκή την περίοδο 1976 – 1985 – Γ. Ψαρράς, Μ. Σπανοσωτηρόπουλος, Τ. Κυριακόπουλος, Α. Αλεβιζόπουλος, Ν. Παπαγιαννόπουλος, Α. Νικολόπουλος, Σ. Ξένος, Χ. Βασιλόπουλος, Α. Φιλιππόπουλος, Θ. Πατρώνης, Κ. Τσαμπάς κ.λπ.- σίγουρα κάποιους ξεχνάω) μιλούσε με κολακευτικά λόγια. Θυμάμαι, όμως, ότι ιδιαίτερη εκτίμηση είχε στον Πάρι Γεωργακόπουλο.

Κατά τα λοιπά, του άρεσε η ταχύτητα στην οδήγηση (θα θυμούνται κάποιοι το κόκκινο διθέσιο triumph), δεν απέφευγε το κάπνισμα (όπως οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές της εποχής), με προτίμηση στα τσιγάρα DUNHILL, ήταν θαυμαστής του Δημήτρη Μητροπάνου (αλλά και ο Δημήτρης Μητροπάνος ήταν μεγάλος θαυμαστής του).
Ακόμη, θα πρέπει να αναφέρω, ότι πολλοί είπαν, ότι θα μπορούσε να είχε καταφέρει ακόμη περισσότερα. Αυτό είναι αλήθεια. Όμως, ο ίδιος δεν το επιδίωξε. Είχε καταφέρει πάρα πολλά, ήταν γεμάτος, είχε ήδη αναγνωρισθεί ως ένας από τους κορυφαίους Έλληνες ποδοσφαιριστές και δεν έβλεπε το λόγο να πιέσει περισσότερο τα πράγματα. Άλλωστε, το ποδόσφαιρο, μέχρι και το 1979, δεν είχε γίνει επαγγελματικό. Και ο ίδιος ήταν ελεύθερος σαν προσωπικότητα. Από ένα σημείο και μετά έβλεπε το ποδόσφαιρο σαν ευχαρίστηση και όχι σαν κάτι που τον πίεζε.

Ακόμη, όμως και έτσι, διατηρείτο, πάντα, σε υψηλό επίπεδο, προκαλώντας τον θαυμασμό και τον σεβασμό, σε όποιο γήπεδο και αν έπαιζε. Και νομίζω, ότι, με αυτό, ήταν γεμάτος. Δεν ήθελε κάτι περισσότερο. Πολλές φορές τον είχαν ρωτήσει, αν τον στενοχωρούσε που δεν τον είχαν καλέσει περισσότερες φορές στην Εθνική ομάδα, αλλά, πραγματικά, αυτό δεν τον ενοχλούσε. Ήξερε καλά, ότι, αρκετές φορές, οι επιλογές γίνονταν με κάποια ιδιαίτερα κριτήρια, τα οποία – αναγκαστικά – αποδεχόταν, αφού δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Όπως, φυσικά, ο ίδιος ήξερε, ότι, πολλές φορές, ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από αυτούς που είχαν επιλεγεί. Γενικά, σε τέτοια θέματα, ήταν πολύ χαλαρός – large, χωρίς διαμαρτυρίες ή μικρότητες.
Είναι βέβαιο, ότι, σε ατομικό επίπεδο, θα είχε καταφέρει ακόμη περισσότερα πράγματα, αν είχε παίξει πολύ νωρίτερα σε μια μεγαλύτερη ομάδα, γιατί θα είχε περισσότερες και μεγαλύτερες ευκαιρίες και εμπειρίες (ιδίως, με τις συμμετοχές στην Ευρώπη). Όμως, σε μια τέτοια περίπτωση, θα τον είχε στερηθεί η Παναχαϊκή κάτι που κανείς Πατρινός δεν θα ήθελε να είχε συμβεί.

Θα μπορούσαν να γραφούν και άλλα πολλά για τον Κώστα Δαβουρλή, αλλά δεν είναι ο κατάλληλος χώρος. Ήδη μπορεί να έγινα κουραστικός. Άλλωστε, εγώ δεν τον ήξερα προσωπικά (τον γνώριζα μόνο από την καθημερινότητα του γηπέδου της Αγυιάς). Υπάρχουν άλλοι στην Πάτρα, που τον γνώριζαν πολύ καλύτερα και μπορούν να πουν πολύ περισσότερα.

Η παρούσα αφιέρωση είναι μια ελάχιστη ένδειξη τιμής και θαυμασμού σ’ αυτό το πολύ μεγάλο ποδοσφαιρικό μέγεθος, όχι μόνο από εμένα, αλλά, θέλω να πιστεύω, από όλους εμάς που, ως απλοί φίλαθλοι – οπαδοί της ομάδας, τον ζήσαμε εκείνη την περίοδο και μας έδωσε τόσα πολλά. Είναι μια εκπλήρωση υποχρέωσης. Και, βεβαίως, μια μικρή προσπάθεια, να τον γνωρίσουν περισσότερο οι νεότεροι. Πολύ σημαντική δε είναι η προσπάθεια του Νίκου Παπαγιαννόπουλου να δημιουργήσει, προς τιμήν του, στην Αγυιά, την ομάδα ‘’ΚΩΣΤΑΣ ΔΑΒΟΥΡΛΗΣ ‘92’’, αμέσως μετά τον θάνατό του.
Τέλος, δεν θα πρέπει να παραλείψω να αναφέρω, ότι όλα αυτά που κατάφερε ο Κώστας Δαβουρλής, σε μεγάλο βαθμό οφείλονται στο ότι ήταν μέλος της μεγάλης τότε Παναχαϊκής (της ΄΄ιπτάμενης΄΄ Παναχαϊκής, όπως, τότε, την αποκαλούσαν κάποιοι).

Με πολύ σπουδαίους συμπαίκτες (Θ. Ρήγας, Α. Μιχαλόπουλος, Β. Στραβοπόδης, Π. Λεβεντάκος, Δ. Σπεντζόπουλος, Κ. Ανδρούτσος, Μ. Παππάς, Σ. Αυγερινόπουλος, Α. Καλφίν, Γ. Σίδερης, Γ. Ιωακειμίδης, Α. Τζανετουλάκος κ.λ.π.), που δημιούργησαν μια υπερομάδα για τα δεδομένα της πόλης και της εποχής και, που, αναγνωρίσθηκαν, για αρκετά χρόνια, από το πανελλήνιο σαν πολύ σπουδαίοι ποδοσφαιριστές, με εκπληκτική χημεία μεταξύ τους, έχοντας, για αρκετά χρόνια, την πόλη σε εξέχουσα θέση στο ποδοσφαιρικό προσκήνιο της χώρας/
Μακάρι, να μπορούσαμε να τα ξαναζήσουμε όλα αυτά.
Πάτρα 4.1.2018
Ευχαριστώ για την φιλοξενία.
Κώστας Σταμπολίτης