Η… survivor της Ακαδημίας των Σπορ, Ελένη Δάρρα, μίλησε στη «Match της Δευτέρας» με αφορμή την ανάληψη πόστου στα τμήματα υποδομής της πατρινής ομάδας

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΜΑΡΙΟ ΜΑΝΤΖΟ

Η Ελένη Δάρρα είναι ένας άνθρωπος που δείχνει ότι της αρέσει να μιλά για τις παλιές τις αγάπες. Ξεκίνησε την καριέρα της στο χάντμπολ στις υποδομές της Ακαδημίας των Σπορ και, όταν πλέον τα χρόνια πέρασαν, επέλεξε να στελεχώσει ξανά την πρώτη της ομάδα ως προπονήτρια πλέον στο τμήμα Παμπαίδων Β’-Παγκορασίδων Β’.

Η 33χρονη καθηγήτρια φυσικής αγωγής, μίλησε αποκλειστικά στη «Match» για το νέο της πόστο, τη δουλειά με τα νέα παιδιά, το ταλέντο στο χάντμπολ αλλά και την εμπειρία της στο γνωστό τοις πάσι τηλεοπτικό παιχνίδι επιβίωσης «Survivor».

– Πώς προέκυψε η συμφωνία με την Ακαδημία και ποιες είναι οι αρμοδιότητές σας στο πλαίσιο αυτής;

Ε.Δ.: «Η σχέση μου με την Ακαδημία ξεκινά από πολύ παλιά, σε βάθος χρόνου, καθώς έχω ξεκινήσει από τις υποδομές της. Ήταν μία σκέψη που είχε γίνει πολλές φορές απλά δεν ήταν εύκολο να υλοποιηθεί λόγω άλλων υποχρεώσεων και τώρα ήταν το κατάλληλο timing, ούτως ώστε να μπορώ να ανταπεξέρχομαι στις υποχρεώσεις. Εξάλλου, το ήθελα πάντα.

Εγώ έχω το τμήμα Παμπαίδων Β’-Παγκορασίδων Β’. Είμαι στο μεταβατικό στάδιο του παιδικού που αρχίζει και μπαίνει σε πιο ουσιαστικά πραγματάκια. Πρόκειται για μία ηλικία που μου ταιριάζει (9-10 ετών), μπορώ να ανταπεξέλθω καλύτερα, ενώ τα παιδιά έχουν ήδη πάρει τις βασικές αρχές με τους καλύτερα καταρτισμένους προπονητές».

– Πώς είναι να δουλεύει κανείς με νεαρά παιδιά και ποια είναι η δική σας φιλοσοφία και ο δικός σας τρόπος προσέγγισης της προπόνησης;

Ε.Δ.: «Ως μητέρα, θεωρώ ότι ο αθλητισμός είναι το καλύτερο δυνατό μέσο για να είναι ένα παιδί πειθαρχημένο στον εαυτό του, να έχει όρια, να ασκείται και να κατευθύνεται σε όσο το δυνατό καλύτερη ποιότητα ζωής όσον αφορά την υγεία του και σωματικά και ψυχολογικά.  Το κομμάτι της κοινωνικοποίησης είναι επίσης πολύ εφικτό μέσα από ένα ομαδικό άθλημα. Τα καρδιοαγγειακά, οι καρδιοαναπνευστικές προσαρμογές είναι κομμάτια που έχουν να κάνουν καθαρά με το θέμα της υγείας κι εμείς, ως άνθρωποι της φυσικής αγωγής, τα έχουμε θέσει ως πλαίσια στα οποία δουλεύουμε. Από εκεί και πέρα, όλοι είμαστε ή γυμναστές ή παιδαγωγοί. Άρα δεν ασχολούμαστε μόνο με το κομμάτι της φυσικής κατάστασης αλλά και της υγιούς ψυχολογικής ανάπτυξης των παιδιών. Θέλουμε ανθρώπους που να εξελίσσονται στα καλύτερα δυνατά πλαίσια. Θα τα βρουν και μπροστά τους στη ζωή τους».

– Οι αγωνιστικοί στόχοι, να φανταστώ, δεν μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα…

Ε.Δ.: «Το ότι προάγουμε άλλους στόχους δεν σημαίνει ότι αγωνιστικά έχουμε χαμηλά τον πήχη. Δουλεύουμε με τα παιδιά που έχουμε όσο δυνατόν καλύτερα γίνεται και επιδιώκουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Η στοχοθεσία στα παιδιά δεν πρέπει να είναι απόλυτη ή πολύ υψηλή, αλλά ούτε και χαμηλή γιατί δεν εξελίσσονται. Εμείς αυτό έχουμε καταλάβει και αυτός είναι ο γνώμονάς μας. Περνάμε το άθλημα μέσα από παιγνιώδη μορφή ούτως ώστε τα παιδιά να το απολαμβάνουν και το αγωνιστικό, άσχετα από το πόσα παιδιά θα το ακολουθήσουν, είναι κάτι που έρχεται πολύ αργότερα. Ωστόσο θα έχουν ήδη εξελιχθεί σαν άνθρωποι, θα έχουν γίνει γυμναστεί και θα έχουν πολύ γερές βάσεις και για την υπόλοιπη ζωή τους».

– Υπάρχει ταλέντο αυτήν τη στιγμή στην Ακαδημία, αλλά και γενικότερα στην Αχαΐα και την Ελλάδα;

Ε.Δ.: «Θεωρώ ότι υπάρχουν πάρα πολύ ταλαντούχα παιδιά, άλλωστε τα έχω ξαναδεί να παίζουν και έχω ήδη εντυπωσιαστεί με το ήδη υπάρχον επίπεδο. Εγώ απλά θα βάλω ένα λιθαράκι ακόμα σε ένα ήδη χτισμένο τμήμα. Τα παιδιά αυτά είναι ήδη δουλεμένα και βρίσκονται σε πάρα πολύ καλό επίπεδο. Και θεωρώ ότι υπάρχουν γενικά πολύ ταλαντούχα παιδιά, απλά οι συνθήκες δεν είναι αυτές που βοηθάνε. Οι συνθήκες πηγαίνουν πίσω το ταλέντο των παιδιών, όχι τα ίδια τα παιδιά ή η έλλειψή τους. Υπάρχουν τεχνικά προβλήματα με το στάδιο, υπάρχουν οικονομικά προβλήματα, όλες οι οικογένειες είναι πλέον ζορισμένες λόγω κρίσης, δεν υπάρχει στήριξη από το κράτος για να βοηθηθούν τα ταλαντούχα παιδιά και δεν έχουν οικονομικούς πόρους από κάπου. Εμείς κάνουμε ό,τι μπορούμε αλλά κάθε προσφορά δεκτή (γελάει)».

– Πώς ήταν για εσάς η εμπειρία του Survivor και τι αποκομίσατε από αυτή;

Ε.Δ.: «Η εμπειρία αυτή ήταν σίγουρα μοναδική και πολύ δυνατή. Βλέπω τη ζωή με άλλο μάτι, έχω γίνει πιο ολιγαρκής ως άνθρωπος. Όταν επιλέχθηκα, το μυαλό μου ανέτρεξε στις στιγμές που είχα η ίδια ως αθλήτρια, οπότε πάτησα γερά στα πόδια μου και έδωσα τον καλύτερό μου εαυτό. Γι’ αυτό κι έχω τώρα προσανατολιστεί στο κομμάτι της προπονητικής, διότι οι άνθρωποι που δουλεύουμε τώρα μαζί σαν ομάδα είναι εκείνοι που μου έδωσαν τις βασικές αρχές. Ο λόγος που κατέληξα στο Survivor ήταν επειδή η ίδια η αθλητική η εμπειρία η δική μου ήταν γύρω από το χάντμπολ».