Ο φροντιστής του Προμηθέα Ανδρέας Μαραμένος μίλησε στην «Match» για τη νέα δύναμη του Ελληνικού μπάσκετ, την πορεία του και την… Πάτρα!

Ένας αφανής ήρωας.

Αυτός βρίσκεται πίσω από τα φώτα της «σκηνής», αυτός είναι ο υπεύθυνος για την εικόνα που θα δούμε στο παρκέ. Ο «βασιλιάς» των αποδυτηρίων, ο ρυθμιστής ακόμη ίσως και της εξέλιξης ενός αγώνα.

Ένα βασικό γρανάζι στην καλοκουρδισμένη «πορτοκαλί» μηχανή του Προμηθέα που φέτος έγραψε την πιο λαμπρή σελίδα στην ιστορία του.

Ένα γρανάζι που μπορεί να δίνει ζωή στον μηχανισμό από ένα πόστο που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν. Και όταν ο «καπετάνιος» έδωσε το πρόσταγμα, ήταν αυτός που βγήκε να παραλάβει το μετάλλιο του φιναλίστ του πρωταθλήματος.

Πενήντα μέτρα, 50 βήματα, κάθε ένα για όλα όσα έζησε. Λύπες, πείνα, κλάματα, απογοήτευση, αλλά και αναμνήσεις, χαρές, αναγνώριση. Η «Match» μιλάει σε μια συνέντευξη καρδιάς με τον Ανδρέα Μαραμένο, τον φροντιστή του Προμηθέα.

Η συνέντευξη στον Βαγγέλη Μιχάλη

Ο Προμηθέας 2ος στην Ελλάδα και θετική πορεία στην Ευρώπη. Πες μας πως το έζησες;

Ανδρέας Μαραμένος: «Κανείς δεν το φανταζόταν μετά από 3 χρόνια στη μεγάλη κατηγορία. Πολλοί όμως το πίστευαν. Η ομάδα δουλεύει σωστά σε όλους τους τομείς και μοιραία αυτό κάποια στιγμή θα γινόταν. Μπορεί να έγινε γρήγορα, πιο γρήγορα από ότι θα περίμενε κάποιος, αλλά είναι φυσικό επακόλουθο.

Σε 2-3 χρόνια αυτό θα γινόταν. Ήταν μια φοβερή χρονιά, ειδικά για εμάς που το ζήσαμε από μέσα. Εγώ δεν σου κρύβω μετά από 20 χρόνια στην δουλειά, δεν πιστεύω ότι θα ξαναζήσω αυτές τις στιγμές. Μακάρι, το εύχομαι, αλλά ήταν κάτι το τρομερό.

Για να καταλάβεις, αυτά τα 50 μέτρα που έκανα στο ΟΑΚΑ, όταν έδωσε εντολή ο κ. Γιατράς να πάω πρώτος και να πάρω το μετάλλιο -φαντάσου να πάει ο φροντιστής πρώτος από τον αρχηγό να πάρει το μετάλλιο-, δεν το περίμενα, πέρασε όλη η επαγγελματική ζωή μου από τα μάτια μου. Στεναχώριες, πείνα, απαξίωση. Δεν ήξερα τι να κάνω. Είχα πάθει σοκ, ήταν τρομερό».

Και η αντιμετώπιση;

«Ναι, όταν μπαίνεις στο γήπεδο και σε χειροκροτεί 20.000 κόσμος -όχι εμένα προσωπικά-, την ομάδα του Προμηθέα, ήμασταν κι εμείς μέσα σε αυτούς, ήταν φοβερό. Στο μπάσκετ λειτουργούν αλλιώς τα πράγματα, δεν είναι ποδόσφαιρο.

Από τους φίλαθλούς έως τις διοικήσεις, τους παίκτες, τους προπονητές, τους φροντιστές, τους φυσιοθεραπευτές, τους γυμναστές, το επίπεδο είναι πολύ διαφορετικό, πιο υψηλό».

Είσαι 4 χρόνια στην ομάδα και πας για 5ο. Είδες τον Προμηθέα να γιγαντώνεται από την Γ’ Εθνική στην Α1’ και την Ευρώπη. Πες μας για την πορεία αυτή…

«Πήγα στον Προμηθέα όταν έπαιζε στο γήπεδο της ΕΑΠ με 300 φιλάθλους στην Α2’ και ξαφνικά μέσα σε 3 χρόνια παίζει στην Ευρώπη, μπροστά σε 20.000 κόσμο στο ΟΑΚΑ, 5.000 κόσμο στο «Τόφαλος». Έγιναν όλα πολύ γρήγορα και κάποιους τους τρομάζει, αλλά για εμένα ήταν φυσικό επακόλουθο βλέποντας τον τρόπο που λειτουργούν οι άνθρωποι της ομάδας.

Έχω δουλέψει σε 8 συλλόγους, στο ποδόσφαιρο βέβαια, αλλά παντού επικρατεί το ίδιο περίπου σκηνικό. Εδώ οι άνθρωποι ότι λένε το κάνουν. Από την ΕΑΠ βρισκόμαστε σε αυτό το… παλάτι και η Πάτρα είναι τυχερή που υπάρχει όλο αυτό.

Ο Προμηθέας εκπροσωπεί μια πόλη που εδώ και 20 χρόνια στο αθλητικό κομμάτι, δυστυχώς δεν υπάρχει. Χαρακτηριστικό το πόσο μεγάλωσε η ομάδα, όταν παίξαμε με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, το προηγούμενο απόγευμα ήμουν στο μπαλκόνι στο ξενοδοχείο και από κάτω ήταν το πούλμαν της ομάδας. Σταμάταγαν παιδιά που περνούσαν με ποδήλατα, με τα πόδια για να βγάλουν φωτογραφία το λεωφορείο!

Αυτό δείχνει πόσο αναγνωρίσιμη είναι πλέον η ομάδα.  Η ομάδα κερδίζει φιλάθλους και το σεβασμό στο χώρο και δεν έχει αλλάξει κάτι από την Α2. Εδώ δουλεύεις, έχεις την ησυχία σου, είσαι εξασφαλισμένος».

Πόσο σημαντικό είναι να εργάζεσαι σε ένα περιβάλλον όπου οι διοικούντες εκπέμπουν σταθερότητα και όραμα;

«Εδώ ασχολείσαι μόνο με την δουλειά σου. Αλλά αν αγαπάς κάτι, επί της ουσίας δεν δουλεύεις. Καταλαβαίνεις πως το λέω. Εδώ κάνω την δουλειά μου, που είναι σίγουρα πολλές ώρες ειδικά φέτος με την Ευρώπη, αλλά δεν με ενοχλεί κανείς».

Είναι η 1η σου φορά σε ομάδα μπάσκετ. Πόσο πιο εύκολη/ δύσκολη είναι η δουλειά σου;

«Είναι πιο εύκολη. Λιγότεροι παίκτες, λιγότερος ιματισμός, δεν έχει λάσπες, δεν βρέχεσαι, δεν κρυώνεις… Οι ώρες είναι ίδιες, η προετοιμασία είναι η ίδια. Ο εξοπλισμός (εξάταπα, κάλτσες, κλπ) δεν είναι στο βαθμό του ποδοσφαίρου και χωρίς να θέλω να προσβάλλω τους ποδοσφαιριστές, έχω γνωρίσει παίκτες με καλύτερο επίπεδο από καθηγητές φιλολογίας, αλλά στο μπάσκετ λειτουργούν αλλιώς. Είναι πιο «καθαρό» σαν άθλημα».

Περιέγραψε μας λίγο την διαδικασία.

«Έρχομαι στο γήπεδο λίγες ώρες πριν την ομάδα. Φτιάχνω το γήπεδο για να τα βρουν όλα έτοιμα. Θα καθαρίσω το παρκέ, θα βγάλω νερά, κώνους και ότι άλλο χρειαστεί ο γυμναστής κ. Λαψάνης, οι βοηθοί προπονητή.

Μετά από 2 ώρες κι ενώ κάποιοι μένουν για σουτ, ξεκινάει η διαδικασία να συμμαζέψω, να πλύνω τα ρούχα, να καθαρίσω τους χώρους και να κάνω όλες τις ετοιμασίες για την επόμενη προπόνηση ή τον αγώνα (σ.σ. εκτός έδρας) για να μπορεί η ομάδα να φύγει».

Αυτό σε καθημερινό επίπεδο. Στα εντός έδρας ματς, τις μέρες του αγώνα;

«Πάω λίγο πιο νωρίς για να φτιάξω τα αποδυτήρια και των φιλοξενούμενων, των διαιτητών. Εκεί πρέπει να φτιάξεις διαφορετικά το γήπεδο γιατί είναι παιχνίδι».

Γενικές δυσκολίες που συναντάς; Ιδιαιτερότητες;

«Η δουλειά αυτή είναι λίγο περίεργη. Δεν είναι δύσκολη, δεν σκάβεις, δεν είσαι οικοδόμος. Ακούς πολλά, βλέπεις πολλά και δεν πρέπει να μιλάς. Μπορεί κάποιος 19χρονος να σε προσβάλει, πρέπει να σέβεσαι τους πάντες.

Ότι παροχές έχει από εμένα ο Σαλούστρος, ο Γκίκας, ο Έλις, πρέπει να έχει και ο τελευταίος αθλητής από τις ακαδημίες που θα έρθει για προπόνηση με την 1η ομάδα».

Μια δουλειά χωρίς ρεπό…

«Ναι. Κάθε Δευτέρα μετά από τα παιχνίδια είμαι εδώ για να ετοιμάσω τα ρούχα, τους χώρους κ.ο.κ.. Μου είχε πει κάποτε ο Νίκος Βαβίλης, παίκτης της Παναχαϊκής «κάθε Δευτέρα ρεπό έχουν μόνο τα μπουζούκια» (γέλια). Μόνο το Πάσχα και τώρα που μιλάμε είναι η περίοδος που μπορώ να πω ότι ξεκουράζομαι».

Φέτος η ομάδα είχε και το Ευρωπαϊκό κομμάτι. Πως ήταν η εμπειρία;

«Στα παιχνίδι εκτός έδρας δεν πήγα, έχω θέμα με το αεροπλάνο και εις γνώσιν της ομάδας δεν πήγα. Ήμουν μόνο στα εντός. Καταλαβαίνεις ότι έχεις αλλάξει επίπεδο σαν ομάδα. Και ας παίζαμε στην Πάτρα, που μπορεί να λες «πόσο μεγάλη να είναι η διαφορά από το πρωτάθλημα;», παρόλα αυτά υπάρχει απόσταση.

Και ψυχολογικά, ότι φτιάχνεις τα ρούχα για ένα Ευρωπαϊκό παιχνίδι, είναι διαφορετικό».

Ήταν δικαίωση για εσένα μετά από όλα αυτά που πέρασες;

«Κοίτα Βαγγέλη, εγώ κάνω πολλά χρόνια αυτή τη δουλειά.

Είχα άσχημη εμπειρία από τον τρόπο που έφυγα από την Παναχαϊκή. Ο τότε ιδιοκτήτης σπίλωσε το όνομα μου, έβγαινε στα ραδιόφωνα και στις εφημερίδες και έλεγε «ο φροντιστής κάνει τον γαμπρό με το αυτοκίνητο της ομάδας και την χρέωσε 2.500χιλ.€».

Τότε να ξέρεις, εγώ ήμουν σε ένα δωμάτιο και έκλαιγα. Οι άνθρωποι που ήξεραν την αλήθεια, δεν βγήκαν να πουν ότι αυτά δεν ισχύουν. Δουλεύαμε μαζί. Δεν ζήτησα να με υπερασπιστεί κανείς ή να με βοηθήσει.

Αλλά όταν ξέρεις την αλήθεια, οφείλεις να τη λες. Εγώ κουβάλαγα τα ρούχα με το αυτοκίνητο μου, με τη σύνταξη της μητέρας μου και η Παναχαϊκή δεν με πλήρωνε. Όχι η ομάδα, ο ιδιοκτήτης. Δεν μπορώ να κατηγορώ την ομάδα επειδή την εκμεταλλεύεται ο καθένας.

Από μικρό παιδί το έσκαγα με τα αδέρφια μου από το γυμνάσιο για να πάω στο βοηθητικό στο Εθνικό Στάδιο να δω τον Βουγιαντίνοβιτς, τον Ανδριόπουλο, τον Πατρώνη. Ο θεός δεν αφήνει κανέναν. Όταν είσαι σωστός και δίκαιος, θα δικαιωθείς. Ευχαριστώ τους ανθρώπους του Προμηθέα, γιατί δεν έβρισκα δουλειά εξαιτίας αυτών που σου περιέγραψα».

Για ποιο λόγο οι φροντιστές έχουν τις καλύτερες σχέσεις με τους παίκτες;

«Είσαι κοντά με τους παίκτες, μπορεί να γραφόμαστε τελευταίοι στο ρόστερ και σωστά γίνεται αυτό, αλλά οι παίκτες έρχονται πρώτα σε εμάς πριν πάνε οπουδήποτε αλλού. Θα σου πω για τον Σαλούστρο, που δεν θα τον ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου.

Είναι ο μοναδικός που μου έφερνε φαγητό στη προπόνηση! Με τους παίκτες κάνεις πλάκα, ξέρεις τα μυστικά τους. Φαντάσου ότι δεν ξέρω καλά Αγγλικά και με τον Έλις είμαστε σαν αδέρφια. Σε θεωρούν δικό τους άνθρωπο. Ο Λίποβι πάντα μου φέρνει βότκα όταν γυρίζει πίσω από την Ουκρανία. Μάλιστα, μου έδωσε το αναμνηστικό από παιχνίδι της Εθνικής Ουκρανίας με την Λιθουανία».

Γούρια έχεις; Θυμάμαι κάτι «μαγειρέματα» παλιά στο ποδόσφαιρο…

«Έκανα πολλά μπας και αλλάξει το κλίμα, αλλά τελικά δεν έπαιζε ρόλο αυτό». Κοίταξες αλλάζοντας χώρο να δεις πως λειτουργεί στην δική σου δουλειά μια ομάδα μπάσκετ, να βρεις κάποια μυστικά;

«Ναι, Θυμάμαι στο Καρπενήσι ήμασταν μαζί με τον Παναθηναϊκό για προετοιμασία. Εγώ πήγαινα στα δωμάτια, χτύπαγα την πόρτα και έπαιρνα τα ρούχα. Είδα όμως ότι ο Πάρις, ο φροντιστής του Παναθηναϊκού, είχε συνεννοηθεί με τους παίκτες να αφήνουν τα ρούχα στην πόρτα στον διάδρομο ώστε να μην τους ενοχλείς.

Παλιά στη Τούμπα είδα τον φροντιστή να βάζει τις φανέλες στις κρεμάστρες και το είχα λανσάρει κι εγώ. Δεν είναι κακό. Εγώ πάντως παίρνω πάντα μαζί μου δύο εικονίσματα. Τον Αγ.Ανδρέα τον πολιούχο μας και την εικόνα της Παναγίας από την Τήνο».

Πόσο σημαντικό είναι να υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι για να συνεργαστείς και να πας μπροστά;

«Άκουσε με. Εγώ εδώ βρήκα την επαγγελματική μου υγεία.

Δεν μιλάω για τα χρήματα, μιλάω για τις συνθήκες. Με βοήθησαν άνθρωποι πιο πολύ από τους συγγενείς μου. Ο κύριος Τάσσος Χρυσανθόπουλος, ο κύριος Σάκης Γεωργόπουλος, ο κύριος Παντελής Αθανασίου… και δεν μιλάω καν για τους κ.κ. Λιόλιο και Μήλα που είναι ιδιοκτήτες, μιλάω για αυτούς που τρέχουν την ομάδα, με βοήθησαν χωρίς να με ξέρουν καν. Ο Θανάσης ο Σουφλιάς υπεύθυνος του «Νους», τα παιδιά στα
γραφεία…».

Πίστευες ότι μπορούσε να φτάσει όλο το εγχείρημα εδώ;

«Πήγα να δω πρώτη φορά τον Προμηθέα σε ένα φιλικό-φιέστα με την ΑΕΚ στο γήπεδο της ΕΑΠ. Δεν τον ήξερα καν. Τότε ο φίλος μου ο Τάσος μου είπε «αυτή η ομάδα θα πάει ψηλά».

Δεν πίστευα όμως ότι θα γίνω μέλος της. Το όραμα των ανθρώπων δείχνει ότι ο Προμηθέας δεν είναι φωτοβολίδα. Είναι η αναγνώριση. Στους τελικούς έδωσα 9 φανέλες του Προμηθέα, σε παράγοντες, φιλάθλους, διαιτητές, αστυνομικούς!»

Μιας και αναφέρθηκες στις φανέλες, να πούμε για το κοινωνικό σου έργο;

«Είχα μαζέψει 180 φανέλες ποδοσφαίρου για τη συλλογή μου. Το 2014 κάποια παιδιά από τα Χανιά έκαναν έναν σύλλογο (Charity Idols) για να βοηθηθούν παιδιά που έχουν ανάγκη. Επικοινώνησα για να δώσω μια φανέλα του Ρεκόμπα από ένα φιλικό με τον Πανιώνιο, υπογεγραμμένη και έγινα υποστηρικτής της προσπάθειας. Και πρέπει να γίνουν όλοι.

Φέτος πήρα από Ολυμπιακό, ΠΑΟ, ΑΕΚ και τον αρχηγό της Μπεσικτάς, κανείς δεν μου έχει αρνηθεί. Θεωρώ υποχρέωση μου να βοηθήσω τα παιδιά. Εμείς το ζήσαμε και με τον Παναγιώτη τον Κωστόπουλο που ήταν και κοινός μας φίλος».

Η πιο δύσκολη έδρα;

«Το Αλεξάνδρειο. Και καλός να είσαι, δύσκολα θα κερδίσεις. Έχουμε κάνει μεγάλες νίκες και δεν έχουμε κερδίσει τον Άρη. Όταν μπαίνεις στο Αλεξάνδρειο μπαίνεις στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Ακόμη και φέτος, που είχαμε πολύ καλύτερη ομάδα, χάσαμε εύκολα».

Τέλος θέλω να μου πεις τι είναι αυτό που κάνει τον Προμηθέα να ξεχωρίζει.

«Υπάρχει υγεία στον σύλλογο, από την πρώτη ομάδα μέχρι τις ακαδημίες. Ο καθένας κάνει την δουλειά του. Εδώ δεν μένει τίποτα στην τύχη. Υπάρχει πρόγραμμα. Η ομάδα όταν χάνει δεν μένει εκεί. Δεν τη στοιχειώνει, πάει παρακάτω.

Έχει νοοτροπία μεγάλης ομάδας. Εδώ δεν υπάρχει ίντριγκα, δεν υπάρχει γκρίνια. Η Πάτρα έχει 100 ομάδες που λειτουργούν το ίδιο. Αυτό που γίνεται εδώ είναι μεγάλο για την πόλη. Θα μείνει στην Πάτρα.

Ο Προμηθέας δεν έχει αμφισβητήσει ποτέ την Παναχαϊκή, τον Απόλλωνα, την ΕΑΠ, ο καθένας έχει την ιστορία του.

Ο Προμηθέας είναι αυτή τη στιγμή η 1η ομάδα της πόλης». (κάπου εδώ μας… διακόπτει ο γυμναστής Λαψάνης πειράζοντας τον Ανδρέα ότι γκρινιάζει και μας λέει ψέματα – γέλια)

Κώστας Λαψάνης (γυμναστής): «Ο παίκτης αποφορτίζεται ψυχολογικά με τον φροντιστή»

Κ.Λ.: «Ο παίκτης αποφορτίζεται ψυχολογικά με τον φροντιστή. Στον προπονητή δεν θα μιλήσεις. Στον φροντιστή θα γκρινιάξεις, θα έρθεις πιο κοντά, έχεις καλή σχέση. Ο Ανδρέας έχει ρόλο ψυχολόγου. Μπορεί να βοηθήσει έναν παίκτη και από την κουβέντα τους να εξαρτηθεί ακόμη και πως θα παίξει αυτός στο παιχνίδι. Είναι το βασικότερο κομμάτι σε μια ομάδα».