Συνέντευξη στην ιστοσελίδα pod.gr παραχώρησε ο πρώην διεθνής επιθετικός και πρόεδρος της ΑΕΚ, Ντέμης Νικολαΐδης. 

Ο Νικολαΐδης, μίλησε την απόφασή του να μετακομίσει στην ΑΕΚ, το ενδιαφέρον της Άντερλεχτ για την απόκτησή του, τον λόγο που δεν φόρεσε τα ερυθρόλευκα του Ολυμπιακού, αλλά και το γεγονός πως θα ήθελε να βρίσκεται σε μια ομάδα που θα άλλαζε το ποδόσφαιρο στη χώρα μας.

Για τα πρώτα του βήματα στο ποδόσφαιρο: «Επειδή δεν έχω καλή μνήμη από την παιδική μου ηλικία, πήγα και πήρα κατά κάποιο τρόπο συνεντεύξεις από δικούς μου ανθρώπους, τη μάνα μου, τον πατέρα μου, την αδελφή μου. Ανθρώπους που ήταν δίπλα μου. Κάποια πράγματα μου φαίνονταν σαν καινούργια. Περίπου δέκα χρονών ο πατέρας μου με πήγε στον Εθνικό Αλεξανδρούπολης και άρχισα να ξεχωρίζω. Ρώτησα τον μπαμπά μου πότε κατάλαβε ότι έχω ταλέντο. Μου είπε ότι το κατάλαβε όταν άκουγε τους διπλανούς του στην κερκίδα, επειδή όλο έλεγαν για εμένα. Δεν κατάλαβε επειδή με είδε. Κάποια στιγμή με κάλεσαν στην εθνική ομάδα παίδων και τότε η απόφαση πάρθηκε ότι αυτό πρέπει να κάνω. Η μεταγραφή μου ήρθε αργά. Δεν ξέρω, δεν τους έπειθα; Με έβλεπαν πάντως. Είχε έρθει ο Παναθηναϊκός δυο τρεις φορές, μετά η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ, που ήταν και πιο κοντά ας πούμε, η Ξάνθη, η Δόξα Δράμας. Θυμάμαι μια χρονιά πριν φύγω που προσπαθούσε να με πάρει ο Εδεσσαϊκός. Είχαν έρθει και στο σπίτι, αλλά δεν ήθελα να πάω».

Για τη μεταγραφή του στην ΑΕΚ: «Ήταν γνωστό ότι είμαι ΑΕΚ. Θυμάμαι κάποια στιγμή είχε έρθει και ο κύριος Σταματιάδης να με δει. Ήξερα τα παιδιά του κλαμπ της ”Original” στην περιοχή. Κάναμε μια συνάντηση με τον κύριο Σταματιάδη και μέλη του κλαμπ. Ντρεπόμουν θυμάμαι. Δεν γινόταν όμως κάποια κίνηση. Κάποια στιγμή επειδή νομίζω έφυγε ο Καρασαββίδης για τον Ολυμπιακό ήρθε, Δεκέμβριο αν θυμάμαι καλά, πρόταση από τον Απόλλωνα. Πριν από μερικούς μήνες μίλησα με τον Γιώργο Βαρδινογιάννη και μου είπε ότι με ήξερε γιατί με είχαν παρακολουθήσει. Είχε έρθει να με παρακολουθήσει ο Μπόνεφ. Ο Βαρδινογιάννης είπε στον Αλαμάνο ότι είμαι καλός. Έτσι πήγα στον Απόλλωνα. Υπέγραψα ένα συμβόλαιο πέντε ετών, με το ποσό να είναι κενό».

Για τα πρώτα χρόνια στην Αθήνα: «Στον Απόλλωνα ήταν ένας τερματοφύλακας που ήταν φίλος μου από την Αλεξανδρούπολη, ο Μενέλαος Καβαρατζής. Μέχρι να βρω σπίτι έμεινα μαζί του κάπου στη Λιοσίων σε ένα διαμέρισμα. Θυμάμαι ότι ήθελα να τρώω στα ”Goody’s”. Σταματούσαμε για να πάω να φάω εκεί, γιατί δεν υπήρχαν στην Αλεξανδρούπολη. Μετά βρήκα σπίτι πίσω από τη Ριζούπολη. Ήταν πολύ εύκολο, γιατί ήξερα τον Μενέλαο».

Για το ενδιαφέρον της Άντερλεχτ: «Ευκαιρία να φύγω είχα σχεδόν όλες τις χρονιές. Στην Άντερλεχτ όμως είχα πάει για να υπογράψω. Είχαν συμφωνήσει και εγώ πήγα εκεί να βάλω την υπογραφή μου. Δεν ξέρω για ποιο λόγο δεν το έκανα. Θυμάμαι να μη με αφήνουν, να μου λένε ”βάλε τώρα την υπογραφή”. Τους είπα ”θα γυρίσω λίγο πίσω και θα βάλω μετά την υπογραφή”. Δεν ξέρω γιατί δεν το έκανα. Η ΑΕΚ είχε συμφωνήσει. Δεν ξέρω, δεν μου άρεσε;».

Για το γεγονός ότι δεν πήγε στον Ολυμπιακό: «Το όνειρό μου ήταν να πάω στην ΑΕΚ. Δεν νομίζω ότι στο ποδόσφαιρο έχω πάρει απόφαση με λογική, ενώ νομίζω ότι είμαι λογικός άνθρωπος. Ήθελα να πάω στην ΑΕΚ, έπρεπε το όνειρό μου να γίνει πραγματικότητα. Δεν ήταν γινάτι, ήταν όνειρο. Ήθελα να παίξω με τη φανέλα της ΑΕΚ. Από την άλλη είχαμε τον Ολυμπιακό, όπου ο κύριος Κόκκαλης είχε ρίξει πολλά λεφτά. Είχε πάρει και τον Μπάγεβιτς. Τι να πω, ότι θα με συγκινούσαν τα λεφτά; Όταν ένας μικρός, πιτσιρικάς έχει όνειρο να πάει να παίξει σε μια ομάδα, θα του κάνουν διαφορά στα είκοσί του κάποια λεφτά παραπάνω; Δεν νομίζω. Δεν ήταν και κανένας ηρωισμός. Ήθελα το όνειρό μου να γίνει πραγματικότητα. Ήθελα να φορέσω τη φανέλα της ΑΕΚ, τόσο απλά».

Για το γκολ με το χέρι στον τελικό με τον Ιωνικό: «Ήταν μια εντελώς αυθόρμητη κίνηση. Μέχρι τότε που έγινε ο τελικός είχαμε υποστεί πολλές αδικίες ως ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ. Είχαμε απέναντί μας μια μικρότερη ομάδα, δεν γίνεται να κερδίσεις έτσι, θα ήταν η μεγαλύτερη ντροπή της ζωής μου αν μετρούσε το γκολ. Δεν θα τον άφηνα να φύγει τον διαιτητή. Δεν γινόταν».

Για την εμπειρία του ως πρόεδρος της ΑΕΚ: «Καλά πράγματα έχω να θυμάμαι. Δείξαμε ότι το γήπεδο και το ποδόσφαιρο αφορά και άλλο κόσμο. Έρχονταν άτομα για πρώτη φορά στη ζωή τους, κάναμε κοινή κερκίδα σε ματς με Παναθηναϊκό, με ΠΑΟΚ, προσπαθήσαμε να γίνουμε όπως είναι τα γήπεδα του εξωτερικού. Έγινα πολύ πιο έμπειρος. Εννοείται ότι έκανα λάθη και θα τα έκανα διαφορετικά, αλλά μάθαινα. Ήμουν 31 και είχε να κάνει με αγάπη, να κάνουμε κάτι ωραίο και σωστό και ίσως αυτό συμπαρασύρει και άλλες ομάδες στην Ελλάδα, οπότε να το αλλάξουμε. Εκ των υστέρων κατάλαβα ότι δεν γινόταν να αλλάξει το ποδόσφαιρο με αυτό που έκανα».

Για το ενδεχόμενο να αναλάμβανε πρόεδρος της ΕΠΟ: «Θα ήταν πολύ ωραία να είσαι σε μια ομάδα που θα φτιάξει το ελληνικό ποδόσφαιρο και θα το αλλάξει προς το καλύτερο. Ξέρω τι θέλω, αλλά δεν νομίζω να γινόταν ποτέ, γιατί θα ήθελα πολλά πράγματα που όσο περνούν τα χρόνια βλέπουμε ότι δεν γίνονται».