Σε όλη την Ελλάδα ξεκίνησαν/ξεκινούν οι προετοιμασίες των ομάδων που θα συμμετάσχουν σε Γ’ Εθνική και στα τοπικά πρωταθλήματα (κυρίως των ομάδων της Α’ Κατηγορίας).

Όμως, όπως έχουμε αναφέρει πολλές φορές, η ζωή στην εποχή του κορωνοϊού έχει δημιουργήσει άλλες απαιτήσεις, άλλα δεδομένα και πλέον αλλάζει τον ρου της ιστορίας, αφού τίποτα δεν θα είναι όπως πρώτα…

Όσοι έχουν ιδιόκτητο γήπεδο… επιβιώνουν!
Μιλώντας με τους ιθύνοντες των ομάδων, πολλά είναι τα προβλήματα που προκύπτουν από τα πρωτόκολλα υγείας που πρέπει να τηρηθούν και μπορεί να ακούγονται ως λεπτομέρειες, αλλά είναι πέρα ως πέρα σοβαρά. Όπως για παράδειγμα το τεράστιο ζήτημα που έχει τεθεί για την μετάβαση των παικτών στο γήπεδο, αφού όλοι γνωρίζουμε ότι ειδικά για ομάδες εκτός πόλης, στις συμφωνίες υπάρχει πάντα και το κομμάτι της μεταφοράς με κάποια Ι.Χ. που αναλαμβάνουν να μεταφέρουν παίκτες από την ίδια περιοχή στον τόπο προπόνησης.

Πλέον, με την απαγόρευση 4^ου ατόμου στα αυτοκίνητα, δημιουργείται μείζον ζήτημα, αφού δύσκολα μια ομάδα θα μπορέσει να καλύψει και τα οδοιπορικά για περισσότερα Ι.Χ., αυξάνοντας τις απώλειες παικτών από τις προπονήσεις.
Και αν πούμε ότι σε αυτό το θέμα κάπως μπορεί να βρεθεί μια λύση, υπάρχει ένα ακόμη σημαντικότερο που έχει προκαλέσει πονοκέφαλο στις ομάδες και αυτά είναι τα αποδυτήρια και τα ντους! Η απαγόρευση πολλών ατόμων στα αποδυτήρια και η χρήση των ντους ήδη είναι από τα θέματα που έχουν τεθεί υπό σκέψη.

Γιατί δεν μπορεί να απαιτηθεί από τον ποδοσφαιριστή να φύγει από το γήπεδο ιδρωμένος, «λασπωμένος» και ταλαιπωρημένος και να πρέπει να οδηγήσει για το σπίτι ή την δουλειά του σε αυτή την κατάσταση. Και ακριβώς επειδή μιλάμε για ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές, το πρόβλημα γίνεται ακόμη μεγαλύτερο. Εκεί λοιπόν, οι ομάδες με ιδιόκτητο γήπεδο (π.χ. Αχαϊκή, Θύελλα, Κεραυνός, Αχαϊκός κ.ο.κ) θα μπορούν να κάνουν χρήση έστω και με λίγα άτομα, χωρισμένα σε γκρουπ ή να βρουν κάποια φόρμουλα. Αντίθετα στα Ενωσιακά και Δημοτικά γήπεδα, με τις ομάδες να «πέφτουν» η μία πάνω στην άλλη, κάτι τέτοιο φαντάζει αδύνατο.

Σκληρή μάχη… συμφωνιών
Προχωρώντας παρακάτω, φτάνουμε στο σημείο που καθορίζει τις εξελίξεις και αυτό είναι βεβαίως το οικονομικό. Οι δύο πλευρές (ομάδες – παίκτες) που πάντα είχαν διαφορετικούς στόχους, πλέον βασιζόμενοι στις επιπτώσεις της πανδημίας, “οχυρώνονται” πίσω από τα όσα αφήνει πίσω του ο κορωνοΐος και αυτό κάνει τις συμφωνίες ακόμη πιο δύσκολες.

Οι ομάδες απαιτούν από τους παίκτες να ρίξουν τις απαιτήσεις τους -και αν σκεφτούμε ότι η πλειοψηφία των προέδρων είναι άνθρωποι που μοχθούν να βγάλουν τα προς το ζειν, έχουν δίκιο-, από την άλλη οι ποδοσφαιριστές πλέον επικεντρώνονται στο πως θα εξασφαλίσουν και θα λύσουν το βιοποριστικό τους πρόβλημα, αφήνοντας το ποδόσφαιρο για λίγο στην άκρη, αφού πλέον δεν είναι διατεθειμένοι να «κινδυνέψουν» για το χόμπι τους, παρά μόνο να εξασφαλίσουν τους όρους που τους ικανοποιούν. Μια κατάσταση με τις δύο πλευρές να έχουν δίκιο και κανέναν να μην μπορεί να υποστηρίξει κάτι διαφορετικό.

Όλα αυτά, εν μέσω της έξαρσης των τελευταίων ημερών να φέρνει και πάλι στο προσκήνιο τους… φόβους που ζήσαμε το τρίμηνο του «lockdown». Γιατί αλήθεια, ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα υπάρξει νέα ακύρωση των πρωταθλημάτων, ότι δεν θα σταματήσει μια διοργάνωση και πάλι εν μέσω της αγωνιστικής χρονιάς; Κανείς. Γι’ αυτό και το ξεκίνημα είναι το πιο περίεργο που έχουμε ζήσει.

Βαγγέλης Μιχάλης