Ως ένα πολύ ωραίο ταξίδι μοιάζει η ζωή του παλαίμαχου τερματοφύλακα (γεννημένος στις 15/11/1965) Διονύση Πεφάνη, καθώς γεννήθηκε στην Ζυρίχη, έπαιξε στις γειτονιές της Πάτρας και «γαλουχήθηκε» ποδοσφαιρικά στην Αθήνα.

Ένα ταξίδι, που για τον ίδιο δεν έμεινε όνειρο, αλλά έγινε πραγματικότητα, αφού η… μοίρα -και κυρίως η εργασία του πατέρα του (δούλευε ως κλωστοϋφαντουργός)- τον πήγε στην πρωτεύουσα και σε ηλικία 16 χρονών (1981) βρίσκονταν ήδη στον ιστορικό Πανιώνιο, δίπλα σε βαριά ονόματα του παρελθόντος όπως ο Κουτρόπουλος, ο Αποσπόρης, ο Σαραβάκος και οι αείμνηστοι Μαυρίκης και Γραβάνης, όπου κι έμεινε φορώντας τη φανέλα του συλλόγου της Νέας Σμύρνης για μια πενταετία, αφού πρώτα διδάχτηκε τα μυστικά του «πορτιέρο» από αρκετούς τερματοφύλακες της εποχής, όπως ήταν οι Συρίγος, Μανίκας, ενώ προπονητή είχε τον Αποστόλη Φίλη.

Έτρεξε με 220…

Το ταξίδι λοιπόν του νυν προπονητή της Θύελλας Πατρών, ξεκίνησε στην Πλατεία και ολοκληρώθηκε στην τότε Δ΄ Εθνική κατηγορία την περίοδο του 1995-1996 όπου φόρεσε για τελευταία φορά τα γάντια του γκολκίπερ, στην Αθλητική Ποδοσφαιρική Ένωση Αγία Ελεούσα, ενώ στο «παλμαρέ» του, έχει γράψει και το όνομα του στον ΑΠΣ Πάτραι. Βέβαια νωρίτερα είχαν προηγηθεί τα ποδοσφαιρικά του χρόνια στον Χαραυγιακό Ηλιούπολης, στον Φωστήρα Ταύρου, σε Β΄ και Γ΄ Εθνική κατηγορία, με το κοντέρ να «γράφει» συνολικά τις 220 συμμετοχές στα Εθνικά πρωταθλήματα, εκ των οποίων οι οκτώ μετρώνται στην Α΄ Εθνική κατηγορία με την «κυανέρυθρη» φανέλα, έχοντας στο ενεργητικό του πετύχει ένα γκολ κι αυτό από τα έντεκα βήματα σε αγώνα Δ΄ Εθνικής και στο ματς ΑΕ Μεσολογγίου-Αγία Ελεούσα.

Δύσκολος αλλά…

Μετά το «κρέμασμα» των γαντιών του, ο Σάκης Πεφάνης, ασχολήθηκε με την προπονητική και το πέρασμά του από συλλόγους της Πάτρας, είναι αρκετά μεγάλο μιας και έχει καθίσει στους πάγκους του Άρη Πατρών, της Αναγέννησης, της Νίκης, του Αχαιού και του Ατρόμητου. Ο ίδιος είναι άνθρωπος πολύ χαμηλών τόνων και δεν θέλει να «διαφημίζει» την ποδοσφαιρική ζωή του, ωστόσο δέχτηκε να δώσει στη «Match» συνέντευξη και στην πρώτη μας κουβέντα ανοίχτηκε και θέλησε να μοιραστεί με τους αναγνώστες της, τα όσα έζησε στα γήπεδα…

Η Συνέντευξη στον Τάσο Αγγελόπουλο

-Τι σε έκανε να ασχοληθείς με το ποδόσφαιρο και δεν διάλεξες άλλο άθλημα. Και γιατί στη θέση του τερματοφύλακα κι όχι μέσα; 

«Μικρά παιδιά που ήμασταν εκείνα τα χρόνια, είχαμε το μυαλό μας μόνο στο ποδόσφαιρο, ξεκίνησα να παίζω μπάλα πολύ μικρός. Θυμάμαι παίζαμε η κάτω γειτονιά με την επάνω κι εγώ συνήθως πήγαινα στα τέρματα, καταφέρναμε να βρίσκουμε δίχτυα και να ετοιμάζουμε την εστία, είτε με πέτρες, είτε φτιάχναμε μπόγους από ρούχα. Έτσι άρχισα να βρίσκομαι κάτω από τα γκολπόστ. Φυσικά όταν γυρίζαμε σπίτι, τις τρώγαμε από τους δικούς μας, γιατί αργούσαμε. Παίζαμε ποδόσφαιρο μέχρι να νυχτώσει. Ούτε φαγητό δεν θέλαμε, μόνο μπάλα, αυτή ήταν η δική μου αγάπη».

-Και πως δεν έπαιξες στην Παναχαϊκή, όπως οι περισσότεροι μικροί της δική σου γενιάς;

«Ο πατέρας μου, εργαζόταν ως κλωστοϋφαντουργός και βρήκε δουλειά στην Αθήνα, οπότε μετακομίσαμε οριστικά για την πρωτεύουσα. Όμως πριν φύγουμε, είχα περάσει κι εγώ από την Παναχαϊκή, είχα προπονητή τον Σπύρο τον Βουλγαράκη. Πήρα το δελτίο μου κι ο πατέρας μου, βλέποντας ότι στενοχωριόμουν, δεν μου χάλασε το χατίρι, με πήγε στον Πανιώνιο».

-Κι έπειτα τι έγινε, έμεινες εκεί;

«Στον σύλλογο του Πανιωνίου βρέθηκα σε ηλικία 16 προς τα 17 μου χρόνια. Έμεινα στην Ερασιτεχνική ομάδα για δύο χρόνια, από το 1980 έως το 1982. Θυμάμαι ότι κάναμε προπόνηση την ίδια ώρα, που γυμνάζονταν και οι μεγάλοι της πρώτης ομάδας, όπως ήταν οι Μωραϊτέλης, Πολ Χατζόπουλος, Σαραβάκος, Λίμα, ο συγχωρεμένος ο Γραβάνης και την ώρα που έκαναν προπόνηση, υπό το βλέμμα του Πάνου Μάρκοβιτς, κοιτούσε κι εμάς. Οπότε κάποια στιγμή ήρθε το πλήρωμα του χρόνου».

Η ενδεκάδα του Χαραυγιακού σε αγώνα με τον Ιωνικό στο γήπεδο της Νίκαιας. Όρθιοι από αριστερά: Τζήκας, Σοφιανός, Τασσόπουλος, Πεφάνης, Αργυρίου, Σταματής. Καθιστοί από αριστερά: Στασινόπουλος, Ρόππας, Παπαδόπουλος, Αλεξόπουλος, Ζυγούρης

-Δηλαδή πότε υπέγραψες συμβόλαιο;

«Ήταν χρονιά του 1982. Όπως προείπα ήταν ο Μάρκοβιτς προπονητής, είχε ενημερώσει τον συγχωρεμένο τον πρόεδρο του Πανιώνιου τον Σταματελάτο όπου και έκανα το συμβόλαιό μου, το οποίο και το έχω κρατήσει. Έπειτα ακολούθησαν κι άλλοι τεχνικοί όπως ο Στάθης Χάιτας, ο Βέλγος  Ύρμπεν Μπραμς, ο Πολωνός Έγκον Πιεχάτσεκ».

-Και πότε αρχίζεις να μετράς συμμετοχές στον Πανιώνιο;

«Το πρώτο μου επίσημο παιχνίδι, ήρθε στο Βαλκανικό Κύπελλο Συλλόγων το 1986, κόντρα στην Ρουμανική Γκλόρια Μπουζάου, όπου εκτός από εμάς συμμετείχαν οι Ηρακλής Θεσσαλονίκης, η Ρουμανική Τίργκου Μούρες, η Αλβανική Βλάζνια Σκόνδρα, η Βουλγαρική Μπότεφ Βράτσα, η Τουρκική Τραμπζονσπόρ και η Βουλγαρική Σλάβια Σόφιας. Φτάσαμε στον τελικό, είχαμε ομαδάρα, με Ούουεν, Αποσπόρη, Γραβάνη, Μπέριο, Τσιαντάκη, Λίμα. Τότε διεξάγονταν δύο αγώνες και στον πρώτο αγώνα στη Σόφια χάσαμε 3-0 και στον δεύτερο κερδίσαμε 3-2, αλλά δεν καταφέραμε να το σηκώσουμε μέσα στη Νέα Σμύρνη. Στη συνέχεια, ήρθε ένα ματς με τον Άρη Θεσσαλονίκης, επίσης στην έδρα μας και θυμάμαι πως ήταν ο τελευταίος αγώνας του Ντίνου Κούη, αφού βραβεύτηκε κιόλας, έπειτα ακολούθησαν άλλες οκτώ συμμετοχές μου, ωστόσο η πρώτη μου έχει μείνει στο μυαλό μου».

-Ήταν δύσκολο να βρίσκεσαι στην αποστολή του Πανιώνιου;

«Μόνο εύκολο δεν ήταν, αρκετά δύσκολο. Για να καταφέρω να είμαι δεύτερος, με πρώτο τον Αντώνη Μανίκα, είχα «χύσει» πολλά κιλά ιδρώτα. Κέρδιζα στο φώτο φίνις τους Κάκαρη, Συρίγο, Παντελή, βαριά ονόματα για εκείνη την εποχή».

-Ποιος ήταν ο άνθρωπος, που σε βοήθησε περισσότερο επαγγελματικά και συνάμα να διορθωθείς στα όποια λάθη είχες;

«Ο Απόστολος Φίλης, όπου τον είχα προπονητή τερματοφυλάκων. Ήταν την περίοδο, που δούλεψε στον Πανιώνιο, όταν βασικός προπονητής του συλλόγου ήταν ο Βέλγος Ύρμπεν Μπραμς και εκτός από εμένα δούλευε κι επάνω στους Αντώνη Μανίκα, Δημήτρη Μπαρμπαλιά και Τάκη Παντέλη».

-Πες μου Σάκη, τι θυμάσαι από την θητεία σου στον Πανιώνιο;

«Τι να πρωτοθυμηθώ; Τους δύο αγώνες μπαράζ, που δώσαμε με Μακεδονικό και ΠΑΣ Γιάννινα για να σωθούμε τη σεζόν 1982-83 κι αυτή του 1984, όπου το «άστρο» του Σαραβάκου, μας είχε δώσει την παραμονή. Έμεινα στην ομάδα κοντά στα πέντε χρόνια, δεν ξεχνιούνται αυτά τα χρόνια».

-Μου έδωσες πάσα. Πως έζησες αυτούς τους δύο αγώνες;

«Την πρώτη φορά, απέναντι στον Μακεδονικό, είχαμε πολύ άγχος, δεν γνωρίζαμε τι θα αντιμετωπίσουμε. Αν και είχαμε πολύ καλή ομάδα, ήμασταν πολύ σφιγμένοι. Θυμάμαι δεν μιλιόταν κανένας με κανέναν, όλοι προσπαθούσαμε να ήμαστε ήρεμοι για να μπορέσουμε να επιτύχουμε τον στόχο της παραμονής. Όταν ήρθε το πρώτο γκολ, σαφώς και ηρεμίσαμε. Μετά έναν χρόνο, πάλι τα ίδια, αλλά πλέον είχαμε μάθει κι ήρθε εκ νέου η παραμονή. Έπειτα έγινε η ανανέωση, ήρθαν κι έφυγαν αρκετοί, ανάμεσά τους, ο Σαραβάκος, ενώ για τον Ολυμπιακό, ο Αναστόπουλος, είχε φύγει νωρίτερα».

Στη φωτογραφία και στον πάγκο του Πανιώνιου, διακρίνονται από αριστερά οι Σοφιανός, Κουτρόπουλος, Πεφάνης, Στάθης Χάιτας (προπονητής), Γεωργιάδης, Λατουσέ.

-Από τον ιστορικό σύλλογο του Πανιώνιου, πέρασαν αρκετοί ποδοσφαιριστές, ανάμεσά τους κατ’ εμέ και ο κορυφαίος Βούλγαρος Τεοντόρ Μπαρζόφ. Τον πρόλαβες;

«Αν τον πρόλαβα, τον παραπρόλαβα. Κουβαλούσε τις μπάλες και τα τέρματα και μετά την προπόνηση, καθόταν επί ώρες και χτυπούσε φάουλ. Ακόμη θυμάμαι την ατάκα-συμβουλή, που μου είχε δώσει. Πρέπει με την μπάλα να έχεις ερωτική σχέση, αυτή μας δίνει ψωμί, κράτησε αυτό που σου λέω και θα με θυμηθείς. Δεν ξέχασα τα λόγια του».

-Ποια ήταν η απόκρουση, που θυμάσαι έντονα και σου έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό;

«Αγωνιζόμουν στον Χαραυγιακό στο πρωτάθλημα της Β΄ Εθνικής κατηγορίας και παίζαμε θυμάμαι στον Βόλο με αντίπαλο τον Ολυμπιακό. Ήταν καρμπόν σαν και αυτή, που είχε κάνει ο Σαργκάνης με τη Δανία στον αγώνα της Εθνικής μας, κρατώντας ανέπαφη την εστία της ομάδας μου κι αν θυμάμαι σωστά, πρέπει να ήταν τη χρονιά του 1988».

-Όταν ήσουν αντίπαλος της Παναχαϊκής, ποια ήταν τα συναισθήματά σου;

«Δεν σου κρύβω ότι ήταν πολύ άβολα, ήταν η ομάδα της πόλης που μεγάλωσα. Μόλις φτάναμε με το πούλμαν κι έβλεπα από την Εθνική οδό το Ρίο, είχα κόμπο στο στομάχι, πόσο μάλλον όταν έμπαινα στα αποδυτήρια και ύστερα στο γήπεδο. Ο κόμπος είχε ανέβει στον λαιμό. Όλα αυτά φυσικά πριν αρχίσει ο αγώνας, μετά ήμουν ήρεμος και προσπαθούσα με τις αποκρούσεις μου, να βοηθήσω την ομάδα μου να φτάσει στη νίκη».

-Πέρασαν τα χρόνια της παρουσίας σου στους συλλόγους της Αθήνας. Πως βρέθηκες στην Πάτρα;

«Με είχαν παρακολουθήσει οι παράγοντες του ΑΠΣ Πάτραι σε αρκετά παιχνίδια της τότε Γ΄ Εθνικής κατηγορίας, κάτι φυσικά που δεν το γνώριζα. Ήρθαν κάποια στιγμή επίσημα θυμάμαι ο Γιώργος ο Αναστασόπουλος με τον Μητρέλη και μου είπαν ότι με θέλουν στην ομάδα, τα βρήκαμε και ήρθα κι έμεινα, αφού τότε συνέπεσε και η γνωριμία μου, με τη σύζυγό μου».

Ο Σάκης Πεφάνης επί το έργω, μαζεύει την μπάλα σε αγώνα του Χαραυγιακού με αντίπαλο τον Απόλλωνα Αθηνών, αγώνας που έληξε ισόπαλος χωρίς τέρματα, την δεκαετία του ΄90.

-Εργάζεσαι πλέον ως τεχνικός της Θύελλας Πατρών. Τι βλέπεις, θα αρχίσει η κατηγορία;

«Προέχει η ανθρώπινη ζωή, αφού η πανδημία συνεχίζει απτόητη το έργο της. Πιστεύω ότι η χρονιά, θα πάει στράφι, όσο κι αν το θέλουμε και το επιζητούμε, εμείς δεν θα αγωνιστούμε, αυτό το πιστεύω. Δεν νομίζω να υπάρχει δρόμος για εμάς και θα μας πάει για καλοκαίρι».

-Τέλος Σάκη, η ομάδα σου η Θύελλα, τέθηκε αντιμέτωπη με την Παναχαϊκή σε φιλικό παιχνίδι. Έχει τα φόντα να ανέλθει στην μεγάλη τη τάξη κατηγορία; Και πως βλέπεις τη δουλειά που γίνεται από τον νέο πρόεδρο, Γιώργο Μπάρλο;

«Έχει πολύ δύσκολο έργο, καθώς στην εν λόγω κατηγορία, υπάρχουν ομάδες ονόματα, όπως είναι ο Ιωνικός, η Ξάνθη, ο Λεβαδειακός και σίγουρα δεν είναι εύκολη υπόθεση η άνοδος. Σε ό,τι αφορά τον Γιώργο Μπάρλο, προσπαθεί να κάνει ότι καλύτερο μπορεί, αλλά χρειάζεται και την στήριξη της πατραϊκής κοινωνίας».

Αλέ: «Θα μιλήσω με τον Θεό και θα σας πω…»

Με πολλούς προπονητές κατά το πέρασμά του από τον Πανιώνιο συνεργάστηκε ο παλαίμαχος τερματοφύλακας Σάκης Πεφάνης. Ωστόσο αυτός, που θα μείνει στο μυαλό του 56χρονου «πορτιέρο» είναι ο συγχωρεμένος Νίκος Αλέφαντος. Θυμήθηκε λοιπόν περίπτωση τη χρονιά, που ήταν στους «κυανέρυθρους» λέγοντας: «Παίζουμε το 1984 με τον Ολυμπιακό στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης.

Ο Αντώνης Μανίκας, που ήταν ο βασικός τερματοφύλακας είχε χτυπήσει στο χέρι. Ετοιμαζόμουν όλη την εβδομάδα για να παίξω, κάνοντας ώρες προπονήσεων. Πάμε με την αποστολή στο ξενοδοχείο και βρισκόμαστε οι τρείς μας στο ασανσέρ, όπως ο Αλέφαντος, απευθυνόμενος στον Αντώνη του λέει: «Πονάς, μπορείς να παίξεις;» Του αποκρίνεται ο Μανίκας: «Όχι πολύ, αλλά πονάω». Γυρίζει σε εμένα και μου λέει: «Ετοιμάσου, θα παίξεις» και μόλις τον ρωτά ο Μανίκας, ποιος θα αγωνιστεί τελικά βασικός; Του λέει με την βαριά φωνή του: «Θα κοιμηθείτε εσείς, εγώ θα μιλήσω με το Θεό και θα σας πω το πρωί. Τελικά έπαιξε ο Αντώνης…».

Το μαξιλάρι στον δρόμο…

Ένα ακόμη περιστατικό θυμήθηκε ο Σάκης Πεφάνης επίσης με προπονητή τον συγχωρεμένο τον Νίκο Αλέφαντο και το διηγείται: «Χρονιά 1983, είχαμε πάει αποστολή σε παιχνίδι με τον Πανιώνιο. Στο δωμάτιο, εγώ με τον Μανίκα. Αφού είχαμε εξαντλήσει τα πάντα, φτάσαμε στο σημείο να παίζουμε μαξιλαροπόλεμο μέσα στο δωμάτιο, είχαμε ξεχάσει ωστόσο ότι το παράθυρο ήταν ανοικτό. Κι εκεί που γινόταν έναν χαμός, το ένα από τα δύο μαξιλάρια, βρέθηκε στον δρόμο. Περιττό να σου πω τι έγινε, μόλις το αντιλήφθηκε ο Αλέφαντος και ήρθε στο δωμάτιό μας».