Σε όποιο μέρος της ποδοσφαιρικής Ελλάδας κι αν πας διακοπές ή για εργασία και σε ρωτήσουν από πού είσαι και τους πεις από την Πάτρα, τότε όλοι θα θελήσουν να μάθουν εάν γνωρίζεις τον προπονητή Χρήστο Γερολυμάτο. Ναι, καλά διαβάζετε.

Ο 69χρονος (γεννημένος στις 4/2/1951) παλαίμαχος ποδοσφαιριστής του ΑΠΣ Πάτραι, του Παναιγιάλειου, του Πέλοπα Κιάτου, της Κέρκυρας, του Παναργειακού και τωρινός γενικός αρχηγός της Θύελλας Πατρών, έχει «φάει» τη ζωή του με το… κουτάλι στα γήπεδα, αφού από την ΑΕΚ Πατρών, που άρχισε την καριέρα του ως ποδοσφαιριστής την δεκαετία του ΄60, βρέθηκε να αγωνίζεται έως την Κεφαλονιά, ενώ ως τεχνικός, -επάγγελμα που έκανε για 37 ολόκληρα χρόνια- εργάστηκε σε όλες σχεδόν τις ομάδες της Περιφέρειας Πελοποννήσου Ηπείρου και Νήσων, που πήραν μέρος σε Γ΄ και Δ΄ Εθνική κατηγορία (Πάτραι, Θεσπρωτός Ηγουμενίτσας, Εράνη Φιλιατρών, Αχαϊκή, Θύελλα Πατρών, Κέρκυρα, Ερμής Ερμιόνης, Αστέρας Βλαχιώτη, Ευρώτας Έλους, Μολαϊκός, Πέλοπας Κιάτου, Όλυμπος Κέρκυρας, Ζάκυνθος, Κυπαρισσία, καθώς και στον ιστορικό Ναυπακτιακό Αστέρα, ενώ εργάστηκε σε συλλόγους της Πάτρας που συμμετέχουν στα πρωταθλήματα της ΕΠΣ Αχαΐας ομάδες κι αν μη τι άλλο είναι αρκετές.

Πολλές χαρές, λίγες πίκρες

Στην προπονητική του καριέρα ο Χρήστος Γερολυμάτος έζησε πολλές χαρές και ελάχιστες πίκρες, αφού σε όσες ομάδες κι αν εργάστηκε, δεν έδωσε μόνο τα διαπιστευτήριά του, ως τεχνικός, αλλά αρίστευσε κιόλας, αφού κατέκτησε πρωταθλήματα, ενώ είχε την τύχη και την τιμή, ως προπονητής να… βγάλει και παίκτες, που μετέπειτα χειροκροτήθηκαν από τους Έλληνες φιλάθλους και το όνομά τους έγινε και τραγούδι στην εξέδρα.

Το περηφανεύεται -όμως κρατά χαμηλούς τους τόνους- ότι υπό τις οδηγίες του, είχε στο ξεκίνημά τους τούς  Νίκο και Σωτήρη Λυμπερόπουλο, Κώστα Κολοσκόπη και Νίκο Φρούσο, αμφότεροι έκαναν μεγάλη και αξιόλογη καριέρα στη χώρα μας κι όχι μόνο.

Συγκίνηση με τα παλιά!

Όταν ερωτάται ο Χρήστος Γερολυμάτος, για τα δικά του παιδιά, σαφώς και συγκινείται, όμως κοιτάζει και το σήμερα, καθώς και τώρα έχει βγάλει ποδοσφαιριστές, που αγωνίζονται στην Superleague 1. Ο λόγος για τον Γιώργο Σαραμαντά, που από τον Διαγόρα Βραχνεΐκων, βρέθηκε να αγωνίζεται στη Λαμία, ενώ έπαιξε επίσης σε Ηρακλή, Πανιώνιο, καθώς και στον Πανηλειακό.

Αν και τα χρόνια πέρασαν το «σαράκι» του προπονητή παραμένει κι έτσι όταν οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές του Συλλόγου, συγκεντρώνονται για κάποιο παιχνίδι, κάνει αυτό που ξέρει καλά, τους δίνει οδηγίες. Ο Χρήστος Γερολυμάτος, μιλάει στη «Match» σε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη για τα όσα έζησε στα γήπεδα της Ελλάδας.

Η Συνέντευξη στον Τάσο Αγγελόπουλο

-Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να ασχοληθείς με το ποδόσφαιρο κι όχι με κάποιο άλλο άθλημα;

«Εκεί στη γειτονιά μου στα Σύνορα, δεν υπήρχαν πολλά αθλήματα εκείνα τα χρόνια, υπήρχαν μόνο αλάνες κι η εκτόνωση μας ήταν το ποδόσφαιρο. Πήγα στην ομάδα της γειτονιάς, την ΑΕΚ Πατρών, άλλωστε για εμένα και για τα παιδιά της ηλικίας μας το ποδόσφαιρο ήταν η ζωή μας».

-Θυμάσαι ποιος ήταν ο άνθρωπος που σε έριξε στα «βαθιά» του ποδοσφαίρου και σε ποια ηλικία πρωτόπαιξες ποδόσφαιρο;

«Αν θυμάμαι λέει; Ο συγχωρεμένος ο Γιώργος ο Παυλάτος σε ηλικία 15 χρονών. Τότε δεν υπήρχαν αλλαγές στις ομάδες, έλειπε ένας ποδοσφαιριστής και μου είπε ότι θα αγωνιστώ, ένιωσα χαρά, δεν σου κρύβω ότι έβαλα τα κλάματα από χαρά κι ένιωσα να είμαι τεράστιος».

-Ποια ήταν η θέση που αγωνίστηκες για πρώτη φορά και που καθιερώθηκες τελικά;

«Ξεκίνησα ως εξτρέμ και αφού απέκτησα εμπειρία, έπαιξα αμυντικό χαφ και εκεί συνέχισα όλα μου τα χρόνια. Βέβαια εάν με ρωτήσετε πόσα τέρματα σημείωσα, δεν θυμάμαι, πάντως έχω σκοράρει σε αρκετούς αγώνες…».

-Φόρεσες τη φανέλα αρκετών ομάδων σε εθνικό επίπεδο, τι σου έρχεται στο μυαλό από εκείνα τα χρόνια;

«Το ποδόσφαιρο τότε ήταν πιο ανδρικό, αγωνιζόμασταν για τη φανέλα, το ευχαριστιόμασταν και πολύ χαιρόμασταν όταν παίζαμε σε κόσμο. Δεν θα ξεχάσω κάποιο παιχνίδι με τον Παναιγιάλειο που βρίσκονταν στο γήπεδο πέντε χιλιάδες κόσμου ή ακόμη και στο γήπεδο Προσφυγικών με δύο χιλιάδες κόσμου, που κρέμονταν σαν σταφύλια για να μας δουν να παίζουμε».

 -Έφτασες να αγωνιστείς ως την Β΄ Εθνική κατηγορία -έχοντας περάσει από Γ΄ και Δ΄ Εθνική- ήταν δύσκολο να πεις κρεμάω παπούτσια;

«Όταν θέλησα να σταματήσω το ποδόσφαιρο ένιωθα γεμάτος, δεν μου ήταν δύσκολο να το πω. Και το λέω αυτό διότι σε όλη την ποδοσφαιρική μου καριέρα, έχασα μόνο δύο παιχνίδια. Έκανα παραπάνω προπονήσεις, έτσι ώστε όταν ερχόταν η στιγμή να αγωνιστώ να είμαι έτοιμος να ριχτώ στη μάχη. Από την άλλη δεν στενοχωρήθηκα, διότι δεν έφυγα οριστικά. Ακολούθησα κάτι, που μου άρεσε και αυτή ήταν η προπονητική».

-Δηλαδή με το… καλημέρα εργάστηκες;

«Ότι είχα αποκτήσει το πτυχίο του προπονητή. Η ομάδα που αγωνιζόμουν το Πάτραι, έψαχνε προπονητή κι έτσι ξεκίνησα και ήρθε αυτή η καριέρα. Τριάντα επτά χρόνια στους πάγκους, δεν τα παράτησα ποτέ, μια ζωή ολόκληρη. Ποτέ δεν είπα τα παρατάω κι ήρθαν ανάποδες. Ξέρεις ότι αυτό το επάγγελμα δεν είναι εύκολο, έχει μισή χαρά και δέκα λύπες. Για να το ακολουθήσεις, χρειάζεται να έχεις γερό στομάχι, διότι δεν γνωρίζεις εάν την επόμενη χρονιά, θα έχεις δουλειά. Δεν είναι εύκολα τα πράγματα, όσο φαίνονται από έξω…».

-Και μέσα σε όλους τους συλλόγους, εργάστηκες και στην Εράνη Φιλιατρών. Σου λένε κάτι τα ονόματα Νίκος και Σωτήρης Λυμπερόπουλος, αλλά και αυτό του Νίκου Φρούσου;

«Γέλια…». «Μα φυσικά, τους είχα ποδοσφαιριστές στην Εράνη Φιλιατρών, όταν αγωνιζόμασταν στην Δ΄ Εθνική κατηγορία. Είναι δικά μου παιδιά, εγώ τους έβγαλα και περηφανεύομαι που έκαναν αυτή την καριέρα. Χαιρόμουν όταν τους έβλεπα να αγωνίζονται σε εθνικό ή ευρωπαϊκό επίπεδο. Έλεγα, κάτι έκανα κι εγώ για να φτάσουν έως εκεί που έφτασαν…».

Παναιγιάλειος 1978-79: Όρθιοι από αριστερά: Αγανιάν, Χρόνης, Γερούκαλης, Ρόρος, Καραγιαννάκης, Γιούπης. Καθιστοί από αριστερά: Αναστασόπουλος, Μαυρόπουλος, Γερολυμάτος, Βαγενάς, Σταυριανέας.

-Ο σεβασμός στο πρόσωπο του προπονητή κερδίζεται ανεξαρτήτως εάν έχεις παίξει ποδόσφαιρο ή όχι;

«Πιστεύω ότι ο χαρακτήρας και ο σεβασμός κερδίζεται από την προσωπικότητα και το έργο που έχει παράξει ο καθένας επάνω στην δουλειά του και το κυριότερο από όλα είναι να τον αποδέχονται οι παράγοντες κι όχι να τον διώχνουν με την πρώτη στραβή, επειδή έχουν βάλει ένα ή πολλές χιλιάδες ευρώ».

–Τι θα συμβούλευες τα νέα παιδιά να προσέξουν προκειμένου να επιτύχουν στο ποδόσφαιρο;

«Πρωτίστως θα συμβούλευα τους γονείς να έχουν στο μυαλό τους να στέλνουν τα νέα παιδιά στον αθλητισμό κι όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, έτσι ώστε να ξεφεύγουν από άλλα πράγματα και χώρους. Έπειτα οι γονείς να μην επεμβαίνουν με συμβουλές, αντίθετα να τους τονίζουν να ακούν τους προπονητές τους σε ότι κι αν τους λένε και το κυριότερο, να κάνουν καλή διατροφή από τη μια και ζωή σωστή από την άλλη και συνάμα να δίνουν βάση και βάρος στο σχολείο τους».

-Τώρα έχεις αναλάβει γενικός αρχηγός στη Θύελλα Πατρών. Πιο εύκολη δουλειά από αυτή του προπονητή;

«Από τη στιγμή, που είμαι στον φυσικό μου χώρο το ποδόσφαιρο, για εμένα είναι το ίδιο. Στην ιστορική αυτή ομάδα, κοιτάζουμε και τις ακαδημίες, όπου έχουμε προωθήσει στην πρώτη ομάδα αρκετά δικά μας παιδιά. Και αυτό γίνεται με τις ευλογίες των ανθρώπων της ομάδας και κυρίως του Τάκη και Δημήτρη Θανόπουλου, που ηγούνται αυτής της προσπάθειας. Έχουν ήδη φτιάξει δύο βοηθητικά γήπεδα και ένα σύγχρονο προπονητικό κέντρο, με πολλά κόστη από την οικογένεια και πολλή δουλειά, ωστόσο χρειάζεται και η βοήθεια της πολιτείας, που όμως δεν την έχουν και κάποια στιγμή, πρέπει και αυτή να βοηθήσει με τη σειρά της».

-Χρήστο, το πρωτάθλημα της Superleague 2 ξεκίνησε. Πιστεύεις ότι η Παναχαϊκή θα μπορέσει να ανέλθει στην μεγάλη κατηγορία;

«Δεν μπορώ να κάνω προβλέψεις, αφού στο εν λόγω πρωτάθλημα συμμετέχουν ιστορικές ομάδες όπως είναι η Ξάνθη, ο Λεβαδειακός, τα Τρίκαλα. Η ομάδα της Παναχαϊκής χρειάζεται ηρεμία και ο κόσμος να είναι κοντά της στα άσχημα αποτελέσματα, από την στιγμή που έχει ανθρώπους στην προεδρία που την στηρίζουν».

-Τέλος τι είναι για εσένα ο σύλλογος παλαιμάχων ποδοσφαιριστών;

«Είναι μεγάλη μου τιμή, που βρίσκομαι στον πάγκο αυτής της ομάδας, περνάμε ωραία, αφού ο σύλλογος και ο πρόεδρός Τάκης Λαμπρόπουλος, έχει μεράκι, χρόνο και παράλληλα παράγει και κοινωνικό έργο. Προ μερικών εβδομάδων είχαμε εθελοντική αιμοδοσία, έπειτα συγκεντρώσαμε τρόφιμα, που δόθηκαν στο κοινωνικό παντοπωλείο του Δήμου Πατρέων κι αν χρειαστεί κι αλλού θα τρέξουμε».

H AEK, την περίοδο 1966-67. Όρθιοι από αριστερά: Α. Βουρνάς (Γεν. Γρ.), Παυλάκης (αρχ.), Κωστής, Μυλωνάς, Αργυρόπουλος, Δημητρόπουλος, Σοφιανός, Ανδρουλιδάκης, Αδαμόπουλος, Ανδριόπουλος, Δρουκόπουλος, Φ. Παναγόπουλος (πρόεδρος), Γ. Λαμπρόπουλος (ταμίας). Καθιστοί: Αν. Κωνσταντινίδης (γεν. αρχ.), Γερολυμάτος, Βογιατζάρας, Θεοδωρόπουλος, Δευτεραίος, άγνωστος, Τέλιος, Παυλάτος (προπονητής).

Έχασα τον αντίπαλο, αλλά σκοράραμε…

«Κάπου την δεκαετία του ΄80, δεν θυμάμαι ακριβώς» αφηγείται ο Χρήστος Γερολυμάτος, «παίζουμε στο Εθνικό Στάδιο, παρουσία 13.000 κόσμου, προπονητής τότε στον ΑΠΣ Πάτραι, ο συγχωρεμένος ο Τίμος ο Πατρώνης. Τότε στην ομάδα έπαιζαν οι Θέμης Ρήγας, Ανδρέας Μιχαλόπουλος και Βασίλης Στραβοπόδης, είχαμε ομαδάρα. Μου λέει ο προπονητής: «Μην χάσεις από τα μάτια σου τον Χριστόπουλο (σ.σ. μάλλον Θόδωρο τον έλεγαν), μου δίνουν πάσα, την δίνω ξανά και ψάχνω να βρω τον αντίπαλό μου. Χωρίς να καταλάβω τι γίνεται, ο Ρήγας έχει φύγει από τα δεξιά, έχει κάνει τη σέντρα και ο Μιχαλόπουλος με κεφαλιά «ψαράκι» έχει σκοράρει. Βλέπω να πανηγυρίζουν άπαντες και δεν έχω καταλάβει τίποτα, πάντως τα συγχαρητήρια τα έλαβα από τους συμπαίκτες μου.

Από εμένα αποβλήθηκε

Ένα ακόμη περιστατικό θυμήθηκε ο Χρήστος Γερολυμάτος, πάλι αγωνιζόμενος στον ΑΠΣ Πάτραι. «Παίζουμε με τον Φωστήρα Αθηνών, σε αυτή την ομάδα αγωνίζεται ο Μιχάλης Γεροθόδωρος. Προσπαθώ να τον παίξω δυνατά, εκνευρίζεται με αποτέλεσμα να γυρίσει να μου δώσει κουτουλιά και φυσικά αποβλήθηκε από τον διαιτητή».