Όσοι γνωρίζουν τον παλαίμαχο ποδοσφαιριστή και τώρα προπονητή, Χρήστο Καραπίτσο (γεννημένος στις 9/3/1970), ξέρουν καλά ότι είναι ένας ήρεμος χαρακτήρας ή ακόμα καλύτερα, «τέρας» ψυχραιμίας.

Όμως όσοι τον γνώριζαν από παλιά, έκαναν λόγο για έναν ποδοσφαιριστή που είχε τη στόφα του… «μάγκα» στο γήπεδο και δεν σήκωνε «μύγα στο σπαθί» του. Ένα στιλ παίκτη Στέλιου Μανωλά, Τάσου Μητρόπουλου, που δεν… έπαιρνε χαμπάρι, όπως κι αν λεγόταν ο αντίπαλος. Ήταν ποδοσφαιριστής, που θα έμπαινε στη… φωτιά, όταν η μπάλα «έκαιγε» ή αν θέλετε θα έπαιρνε τον… καυγά πάνω του όταν αυτός επρόκειτο να γίνει!

Με τα χρόνια όμως και με την εμπειρία των 27 ετών που απέκτησε αγωνιζόμενος μέσα στα γήπεδα, φορώντας τη φανέλα των Παναχαϊκής (1978-1994), Βαρβασιακού (1994-1995), Εργοτέλη (1995-1996), Παναιγιάλειου (1996-2001 και 2003-2005), Χαλκηδόνας (2001-2002), Θύελλας Πατρών (2003), μεταμορφώθηκε σε… «αρνάκι», με αποτέλεσμα να είναι αρεστός σε όλους τους προέδρους των ομάδων, οι οποίοι και τον ζητούσαν να εργαστεί ως προπονητής.

Ο Χρήστος Καραπίτσος, εκτός από τις 200 συμμετοχές που μετρά σε εθνικό επίπεδο και τα πενήντα τέρματα που έχει σημειώσει σε όλες τις κατηγορίες (Α΄, Β΄, Γ΄ Εθνική κατηγορία), υπήρξε και μέλος των Εθνικών ομάδων, τιμώντας το εθνόσημο. Φόρεσε λοιπόν τη φανέλα της Παίδων, Νέων, Ελπίδων και αυτή της Μεσογειακής ομάδας, όμως ουδέποτε της Ανδρών, αν και θα το επιθυμούσε… Από την άλλη, όταν «κρέμασε» τα παπούτσια του, το 2005, ασχολήθηκε με την προπονητική και το «βάπτισμα» του «πυρός» στον πάγκο το πήρε με τον Διαγόρα Βραχνεΐκων την περίοδο του 2006 για να ακολουθήσουν στη συνέχεια Τριταιικός (δύο χρόνια), ΠΑΟ Βάρδας, Ατρόμητος Λάππα, Ατρόμητος Πατρών, Αχαϊκή, Θύελλα Πατρών, Όμηρος Νεοχωρίου, Παναιγιάλειος και δύο φορές πρώτος και βοηθός προπονητή στην Παναχαϊκή.

Ο έμπειρος τεχνικός, αλλά και παλαίμαχος παίκτης της «κοκκινόμαυρης» ομάδας με συνέντευξή του στη «Match» μιλάει έξω απ’ τα δόντια για το παρόν -και για το πέρασμα του από την Παναχαϊκή- και το παρελθόν του τόσο στην «κοκκινόμαυρη» ομάδα, όσο και στις άλλες ομάδες, ενώ δεν ξεχνά τις… μονομαχίες με τον Σαραβάκο και τους άλλους αντίπαλους παίκτες.

Η συνέντευξη στον Τάσο Αγγελόπουλο

-Χρήστο, προ μερικών εβδομάδων, βρισκόσουν στον πάγκο της Παναχαϊκής, ως συνεργάτης του τέως τεχνικού Νίκου Παπαδόπουλου. Σήμερα (σ.σ. 26 Φεβρουαρίου πάρθηκε η συνέντευξη) θα μπορούσες να μιλήσεις πλέον πιο ανοιχτά για τους λόγους της αποχώρησης. Θα ήθελες να μας πεις περισσότερα;

«Όταν ήρθε στην Πάτρα ο Νίκος Παπαδόπουλος, ρωτήθηκε εάν θα επιθυμούσε τη δική μου παρουσία στον πάγκο της Παναχαϊκής και συμφώνησε παρουσία του Γιώργου Μπάρλου, ότι δεν είχε πρόβλημα να με έχει συνεργάτη. Στη συνέχεια όμως άλλαξαν τα πράγματα και δεν ζητούσε ποτέ τη δική μου γνώμη πριν ή κατά τη διάρκεια των αγώνων πάνω σε θέματα προπονητικής, κι όταν το έκανε, ήταν κατόπιν εορτής. Όταν τελείωνε ο αγώνας μας ρωτούσε, τι θα έπρεπε να είχαμε αλλάξει, προκειμένου να έχει κερδίσει η ομάδα το παιχνίδι, αλλά τότε ήταν αργά».

-Κι αφού συνέβαιναν όλα τα παραπάνω, γιατί δεν έμπαινες στη διαδικασία να συνομιλήσεις μαζί του, ζητώντας του, κάποιες εξηγήσεις;

«Συνομιλήσαμε, αλλά δυστυχώς δεν άκουγε. Ήταν εγωιστής, μπορεί να έλεγα τη δική μου άποψη, αλλά είτε την έλεγα, είτε όχι ήταν το ίδιο. Δεν μπορούσα να συνυπάρξω με έναν άνθρωπο, που ήταν διπρόσωπος και ψεύτης. Ήταν μια από τις χειρότερες εμπειρίες που έχω ζήσει ως προπονητής. Ήταν άνθρωπος, που δεν έδινε χώρο κι άλλωστε το είπα, έφυγα για τη φιλοσοφία που δεν είχαμε. Και πώς να έχουμε άλλωστε, όταν εγώ έχω μάθει να μην λέω «yes man».

-Τι πιστεύεις, η Παναχαϊκή, έχασε βαθμούς, εξαιτίας του Νίκου Παπαδόπουλου;

«Είχα πει στον προπονητή να αλλάξει κάποια αγωνιστικά πράγματα, αλλά δυστυχώς δεν με άκουσε. Εάν με είχε ακούσει, ίσως τώρα η ομάδα να βρισκόταν και στην πρώτη θέση, δεν ξέρω, λέω ίσως. Πολλές φορές υπήρξαν στιγμές που πελαγοδρομούσε. Δεν είχε καθαρό μυαλό, όπως στη Ρόδο, απέναντι στον Διαγόρα. Όταν οι νησιώτες είχαν μείνει με δέκα ποδοσφαιριστές από το 40ο λεπτό, εκεί αλλάζεις την τακτική, δεν μένεις απαθής, προσπαθείς να βρεις λύσεις. Κι αυτός ήταν και ο λόγος που αποχώρησα».

-Δηλαδή ανέφερε ποτέ στον πρόεδρο, ότι δεν του κάνεις και να αποχωρήσεις;

«Όχι, αυτό δεν έφτασε στα αυτιά μου. Αυτό που κατάλαβα ήταν ότι έβλεπε φαντάσματα, όπως στο λέω. Νόμιζε ότι θα γίνω εγώ προπονητής της ομάδας, αυτό καταλάβαινε, δυστυχώς. Μέχρι εκεί έφτανε το μυαλό του. Και να, είμαι στην Παναχαϊκή τώρα; Όχι».

Ο Χρήστος Καραπίτσος, με την μπάλα στα πόδια σε αγώνα της Παναχαϊκής στην Πάτρα κόντρα στον Ολυμπιακό, προσπαθεί να ξεφύγει από τον Χαντζίδη

-Η Παναχαϊκή, έχει λύσεις, έχει βάθος; Έχουν μερίδιο ευθύνης οι παίκτες στην περίοδο Παπαδόπουλου;

«Οι παίκτες που έχει η ομάδα δεν είναι κακοί, καλοί είναι. Αλλά όπως και να το κάνεις χρειάζονταν αφύπνιση. Εσύ ο προπονητής, θα ζητήσεις να παίξουν με το εκάστοτε σύστημα, μόνοι τους δεν μπορούν να πάρουν πρωτοβουλίες».

-Έζησες την ομάδα εκ των έσω. Η Παναχαϊκή έχει πρόβλημα στη θέση «10»;

«Αν μιλάς για 10αρι παλαιάς κοπής ναι, αλλά τώρα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν παίκτες, όπως στο στυλ του Τσιάρτα που ήταν στατικός και δεν έτρεχε. Τώρα ο μέσος θα τρέξει, θα μοιράσει, θα μαρκάρει και θα κάνει πολλά πράγματα μέσα στον αγωνιστικό χώρο, έχουν αλλάξει τα πράγματα».

-Να στο πω διαφορετικά τότε. Ποιος μπορεί να παίξει σε αυτή τη θέση, μοιράζοντας πάσες και φτιάχνοντας παιχνίδι;

«Μόνο ο Μπάτροβιτς θα μπορούσε να αγωνιστεί σε αυτή τη θέση, ωστόσο κάποιες φορές δεν τον βοηθάει η τακτική, έτσι όπως παίζει η ομάδα. Είναι καλός ποδοσφαιριστής, θα μπορούσε να αγωνίζεται και στην άκρη».

-Ε, τότε γιατί έφυγε ο Ζοάο; 

«Δεν έκανε αυτός ο ποδοσφαιριστής για την ομάδα, δεν ήταν αυτός που θα έπαιρνε την Παναχαϊκή στην πλάτη του. Ο Χρήστος ο Γιούσης, σύμφωνα με αυτά που είδα από τις προπονήσεις κιόλας, ήταν καλύτερός του».

-Υπάρχουν ποδοσφαιριστές που μπορούν να πάρουν την ομάδα στην πλάτη τους, όπως έκανες παλαιότερα εσύ ή ο Γεωργακόπουλος, ο Αποστολάκης, ο Σαραβάκος;

«Δυστυχώς δεν υπάρχουν τέτοιοι ποδοσφαιριστές, παρά μόνο εξαιρέσεις. Το τωρινό ποδόσφαιρο είναι ομαδικό και έχει να κάνει με τη συνεργασία των παικτών εντός του γηπέδου. Αν δουλέψεις καλά στις προπονήσεις θα ανταμειφθείς στο γήπεδο».

-Το δυναμικό της Παναχαϊκής όταν πήγες εσύ, φάνηκε να είναι δουλεμένο;

«Όχι δεν ήταν δουλεμένο, όπως θα έπρεπε. Δεν είχαν δουλέψει καθόλου οι ποδοσφαιριστές επάνω στις στατικές φάσεις και αυτό φάνηκε αργότερα στον αγωνιστικό χώρο…».

-Έχει τη δυνατότητα η Παναχαϊκή να διεκδικήσει τις δύο θέσεις που οδηγούν στη μεγάλη κατηγορία;

«Το μόνο που χρειάζεται είναι να φέρει αποτελέσματα. Χάθηκαν βαθμοί που δεν έπρεπε να έχουν χαθεί, τους οποίους θα έπρεπε να είχε πάρει με οποιοδήποτε τρόπο. Όμως το πρωτάθλημα είναι τρομερά αμφίρροπο, τα πάντα αλλάζουν σε μια αγωνιστική. Και ακόμα έχει πολύ δρόμο».

-Πέρασες δύο φορές από τον πάγκο της Παναχαϊκής, γιατί δεν έμεινες πρώτος προπονητής;

«Καταρχάς δεν έχω το UEFA PRO που απαιτείται για να είμαι πρώτος προπονητής, αλλά δεν σχολιάζω τις επιλογές της διοίκησης, σέβομαι την κάθε επιλογή, ωστόσο δεν φοβάμαι, μπορώ να ανταπεξέλθω των δυσκολιών. Κάποια στιγμή μπορεί να γίνει κι αυτό».

Ο Χρήστος Καραπίτσος, περιμένει να κοντρολάρει την μπάλα με το στήθος, σε αγώνα της Παναχαϊκής στην Πάτρα απέναντι στον Παναθηναϊκό, υπό το βλέμμα του Βαγγέλη Βλάχου, ενώ πίσω του διακρίνεται ο Λεωνίδας Βόσδου.

-Έχοντας ζήσει με προέδρους αρκετών ΠΑΕ, πως βλέπεις τον Γιώργο Μπάρλο ως πρόεδρο στην Παναχαϊκή;

«Είναι ένας αξιόλογος άνθρωπος, πράγματι έχει ξοδέψει αρκετά χρήματα για την Παναχαϊκή, όλα από τη τσέπη του, δικά του χρήματα, χωρίς έσοδα από πουθενά. Η ομάδα δεν πρέπει να τον χάσει με τίποτα κι αν κάποια στιγμή έφευγε, η ομάδα κατά πάσα πιθανότητα θα πέσει σε γκρεμό. Έχει προσφέρει έργο, το προπονητικό κέντρο, που ποτέ δεν είχε η Παναχαϊκή, το πούλμαν κι άλλα και θα πρέπει να στηριχθεί από όλους».

-Γυρίζοντας τον χρόνο πολύ πίσω. Πως βρέθηκες στη μικρή ομάδα της Παναχαϊκής;

«Από μικρός είμαι εκεί, από οκτώ χρονών, υπήρχαν και μεγαλύτερες ηλικίες παικτών, ο Βασιλόπουλος, ο Φιλιππόπουλος, ο Πάρης Γεωργακόπουλος. Έγινα επαγγελματίας στα 17 μου χρόνια και έπαιξα πρώτη φορά κόντρα στη Λάρισα το 1988, όταν χάσαμε μέσα στο Αλκαζάρ 4-0. Αγωνίστηκα στην Παναχαϊκή έως το 1994».

-Τι ήταν για εσένα ο Σπύρος Βουλγαράκης;

«Εκτός από καλός προπονητής ήταν και άνθρωπος, ήθελε να βγάλει ποδοσφαιριστές με ήθος. Διόρθωνε τις ατέλειες που είχες και δίδασκε σωστά. Ένας άνθρωπος, που ζούσε μόνο για το ποδόσφαιρο».

-Έχοντας αγωνιστεί κατά το παρελθόν σε πολλές ομάδες, ποιοι ποδοσφαιριστές σε δυσκόλεψαν περισσότερο;

«Έχω παίξει σε όλες σχεδόν τις θέσεις, αλλά όταν έπαιζα στην Παναχαϊκή, αγωνιζόμουν στην θέση του στόπερ. Αντίπαλος δύσκολος πολύ ήταν ο Δημήτρης Σαραβάκος. Τον έπαιζα δυνατά, στα όρια του φάουλ, αλλά όχι αντιαθλητικά. Πάντα προσπαθούσα να μην τον έχω πρόσωπο γιατί με την ταχύτητα που είχε, δεν υπήρχε περίπτωση να μη σου φύγει. Τον έβαζα πλάτη λοιπόν κι αυτό τον ενοχλούσε και για αυτό θυμούνται όλοι τις μονομαχίες μας. Κυρίως μου έρχεται στο μυαλό η αναμέτρηση με τον Παναθηναϊκό και τη νίκη μας με 3-2 στην Πάτρα».

Χρονιά 1990-1991, όταν η Παναχαϊκή, αγωνιζόταν στην Α΄ Εθνική κατηγορία. Όρθιοι από αριστερά: Βαΐτσης, Μύρτσος, Κυριακόπουλος, Όττιτζι, Μαλαφέκας, Πιας. Καθιστοί κάτω αριστερά: Γκένας, Καραπίτσος, Ανδριόπουλος, Ζερδεβάς, Πάνα.

-Από τις μονομαχίες με τις ομάδες της Πρωτεύουσας και της Συμπρωτεύουσας τι θυμάσαι, ποιες σου έχουν μείνει χαραγμένες;

«Πρωτίστως η νίκη της Παναχαϊκής επί της ΑΕΚ στο Παμπελοποννησιακό Στάδιο (πρώην Εθνικό Στάδιο), με 2-1. Αυτή μέσα στο στάδιο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» και την επιτυχία κόντρα στον Ολυμπιακό με 2-0, με δύο γκολ του Κοντζάλοβιτς. Μας αντιμετώπιζαν ως μεγάλη ομάδα γενικότερα και στην Συμπρωτεύουσα όταν αγωνιζόμασταν κόντρα σε τόσο μεγάλες ομάδες όπως ήταν οι ΠΑΟΚ, Ηρακλής και Άρης».

-Τι σε πίκρανε περισσότερο στην Παναχαϊκή όλα σου τα χρόνια, που αγωνίστηκες;

«Οι δύο υποβιβασμοί στη Β΄ Εθνική με τον τρόπο που ήρθαν. Δεν αξίζαμε να υποβιβαστούμε, αλλά συνέβη δυστυχώς…».

-Τέλος, μετά τα τόσα χρόνια που φόρεσες τη φανέλα της Παναχαϊκής, υπήρξαν στη συνέχεια προτάσεις από άλλους συλλόγους για να φύγεις με μεταγραφή;

«Υπήρξαν αρκετές προτάσεις από συλλόγους της Α΄ Εθνικής, αλλά όποια πρόταση και να ερχόταν χάνονταν στον δρόμο, αφού ο τότε πρόεδρος Άρης Λουκόπουλος, χάλαγε τις μεταγραφές μου, λέγοντας διάφορα. Γι’ αυτό αναγκάστηκα να φύγω για το νησί της Χίου…».

«Βράχος» η σύζυγός του Γιώτα

Πίσω από έναν επιτυχημένο άνδρα, υπάρχει πάντα μια γυναίκα. Στην περίπτωση του Χρήστου Καραπίτσου και στο πλευρό του, υπάρχει η Παναγιώτα Αγγελοπούλου (ιδιοκτήτρια καταστήματος οπτικών στην Πάτρα) , που όλα αυτά τα χρόνια, στέκεται δίπλα του, «βράχος» σε όλες τις δύσκολες, αλλά και καλές στιγμές του. Πολλά χρόνια μαζί, έζησε αρκετές στιγμές, κυρίως ποδοσφαιρικές.

Όσο κι αν πιέστηκε δεν θέλησε να αναφερθεί σε αυτές. Ερωτώμενη τι έχει ζήσει καθήμενη στις κερκίδες, παρακολουθώντας τον σύζυγό της αγωνιζόμενο, αρκέστηκε να πει: «Να ήξερες τι έχω ακούσει για τον Χρήστο, όταν αυτός, βρισκόταν στον αγωνιστικό χώρο κι εγώ στην κερκίδα; Άστο καλύτερα…».