Τα Αραχωβίτικα/Ακταίο είναι ένα από τα πλέον νοικοκυρεμένα σωματεία της ΕΣΚΑ-Η που από το 2015 και μετά βρίσκονται ανελλιπώς στη μεγάλη τοπική κατηγορία (Α1).

Με σταθερά βήματα προόδου και όχι… άλματα που πολλές φορές κρύβουν δυσάρεστες εξελίξεις, πριν από λίγες ημέρες πανηγύρισαν την πρώτη μεγάλη επιτυχία τους, την κατάκτηση του Κυπέλλου ΕΣΚΑ-Η με τη νίκη τους στον τελικό επί του Τρίτωνα.

Κι όπως ήταν αναμενόμενο, το γλέντησαν δεόντως αν και ακόμη το κλασικό σε τέτοιες επιτυχίες (μπουζούκια) δεν έχει γίνει!

Παράλληλα, οι διοικούντες του συλλόγου με πρώτο και καλύτερο τον πρόεδρο Παναγιώτη Τουβάκη απολαμβάνουν ακόμη και σήμερα αυτές τις στιγμές, παράλληλα με τα αγωνιστικά πλάνα για τη νέα σεζόν.

Το «αφεντικό» του συλλόγου έδωσε μια άκρως αναλυτική συνέντευξη στη «Match» για το χθες, το σήμερα και το αύριο των Αραχωβιτίκων/Ακταίου, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά.

– Πως προέκυψε πρώτα απ’ όλα η ονομασία του συλλόγου Αραχωβίτικα/Ακταίο;

«Τα Αραχωβίτικα αντιπροσωπεύουν μία περιοχή από την Αγυιά ως τον Ψαθόπυργο και είμαστε η μοναδική ομάδα της περιοχής μετά τη συγχώνευση με το Ακταίο το 2010, αν και επί της ουσίας λειτουργούμε πλέον ως Αραχωβίτικα, μιας και οι άνθρωποι από το Ακταίο εμφανίστηκαν τα δύο πρώτα χρόνια και μετά σταμάτησαν για τους δικούς τους λόγους.

Εμείς παρόλα αυτά κρατήσαμε το όνομα και συνεχίζουμε ως μία οικογένεια ανθρώπων που έχουμε αγάπη, μεράκι και όρεξη για τον αθλητισμό και το μπάσκετ».

– Επειδή πολλοί δεν σας ξέρουν, δώστε μας μία διοικητική εικόνα του συλλόγου.

«Θα το πω πολύ απλά. Αραχωβίτικα/Ακταίο σημαίνει η οικογένεια Τουβάκη από τα Αραχωβίτικα, η οικογένεια Φραγκισκάτου με τον Σάκη και το γιο του Γιώργο που μας στηρίζουν, η οικογένεια Γκοτσόπουλου και ο Γιώργος Ανδρουλάκης.

Αυτοί είμαστε, 5-6 άνθρωποι που θέλουμε το ερασιτεχνικό μπάσκετ να υπάρχει στην περιοχή μας και πραγματικά δίνουμε τη μάχη μας ματώνοντας οικονομικά, πάντα όμως με χαμόγελο και βάζοντας στόχους. Υπάρχουν και μερικοί ακόμη που μας βοηθάνε δίχως να θέλουν προβολή και τους ευχαριστώ».

– Οριοθετώντας τα προβλήματα, να υποθέσω ότι το γηπεδικό είναι το πρώτο που σας «βασανίζει»;

«Ναι γιατί αρχικά προσπαθήσαμε στο Ακταίο που υπήρχε ένα όμορφο ανοιχτό γήπεδο να το κάνουμε κλειστό, αλλά ειδοποιηθήκαμε μέσω της Περιφέρειας ότι αυτό ήταν αδύνατο. Έτσι αναγκαστικά μεταφερθήκαμε στο ΠΕΑΚ με το οποίο έχουμε πολύ καλή συνεργασία αλλά υπάρχει πρόβλημα ελεύθερων ωρών, που δεν μας επιτρέπει πλέον να αναπτύξουμε ακαδημίες που το θέλουμε πολύ κι όπως το είχαμε πετύχει στα ανοιχτά γήπεδα με πολλά παιδιά.

Η αλήθεια είναι ότι ψάχνουμε ήδη ένα πρότζεκτ που έχουμε με εταιρεία και με τον Δήμο για να γίνει κάτι. Θα δούμε τι μπορεί να καταφέρουμε, προς το παρόν κάτι πιο συγκεκριμένο δεν μπορώ να πω γιατί είμαστε ακόμη σε πρώιμο στάδιο».

– Πως νιώθετε ακόμη και σήμερα που έχει περάσει ένα διάστημα από την κατάκτηση του Κυπέλλου;

«Πολύ όμορφα. Είναι η πρώτη ιστορική στιγμή του συλλόγου μετά την άνοδο στην Α1 κατηγορία το 2011 και ήρθε ως ανταμοιβή των μεγάλων προσπαθειών, όχι μόνο των δικών μας αλλά κυρίως των αθλητών και του προπονητή. Αυτοί αξίζουν και δικαιολογημένα τα περισσότερα μπράβο.

Ο κόσμος στο χωριό το ευχαριστήθηκε πολύ και λέω χωριό, γιατί αυτό είμαστε ας μην κρυβόμαστε, όλοι οι άνθρωποι μας τίμησαν με την παρουσία τους στο γήπεδο και το πανηγύρισαν δεόντως μικροί και μεγάλοι».

– Η κατάκτηση του Κυπέλλου πλέον σας οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερους στόχους, όπως ενδεχόμενα η άνοδος στη Γ’ Εθνική;

«Σίγουρα η κατάκτηση του τίτλου μας έχει ανοίξει την όρεξη κι αυτό θα φανεί τις επόμενες ημέρες που θα ανακοινώσουμε μεταγραφές, με 2-3 ονόματα πολύ δυνατά όπως θεωρώ, που θα ενισχύσουν το ήδη υπάρχον πολύ αξιόλογο ρόστερ.

Δε μπορώ να πω από τώρα τη λέξη πρωτάθλημα. Μπορώ όμως να πω ότι δεν θα κινδυνέψουμε τη νέα χρονιά σε πρώτη φάση, θέλουμε εν συνεχεία να μπούμε στα πλέι-οφ κι εκεί με το καλό, θα δούμε τι μπορεί να πετύχουμε, σίγουρα να φτάσουμε ψηλά. Πόσο; Θα δείξει».

– Αραχωβίτικα/Ακταίο σημαίνει Παναγιώτης Τουβάκης πρόεδρος και Δημήτρης Τουβάκης προπονητής;

«Όπως έχει πει και ο Σάκης Φραγκισκάτος, στα Αραχωβίτικα αλλάζουν οι παίκτες, όχι ο προπονητής (χαριτολογώντας)».

Μίλτος Σπυρόπουλος