Δεν ξέρω αν τον περασμένο Ιούνιο, όταν τελείωνε τις υποχρεώσεις του με τον Απόλλωνα για την Α2, φανταζόταν πως τρεις μήνες μετά θα φοράει ευρωπαϊκό κουστούμι, εντούτοις αυτή είναι η συνέχεια του παραμυθιού, για τον Σαράντη Μαστρογιαννόπουλο.

Συνέχεια και όχι αρχή, απλούστατα γιατί με τις εμφανίσεις του κατά τη προηγούμενη σεζόν, άφησε πολλά στόματα ανοικτά, την ώρα που ένα πανούργο μάτι, είχε πειστεί για τις μπασκετικές αρετές του, δίνοντάς του την ευκαιρία να αγωνιστεί σε υψηλότερο επίπεδο.

Ο Χρήστος Σερέλης, πλήρως συνειδητοποιημένος για το αγωνιστικό προφίλ της ομάδας του (γεγονός πολύ σημαντικό για την εξέλιξη ενός παίκτη εντός του συνόλου), έντυσε τον “Σάρας” στα χρώματα του Λαυρίου, με την απόσβεση να έχει ήδη ξεκινήσει.

Ο δείκτης αθλητικότητάς του για τα δεδομένα της Α2 είναι υπέρογκος, μολαταύτα, η Α1 απαιτεί περισσότερη σκληρή δουλειά. Αντικειμενικά βλέποντάς το, είναι δύσκολο για έναν έλληνα αθλητή να διακριθεί στη μεγάλη κατηγορία με βασικό του όπλο, το footwork. Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο, όπως ο ίδιος απέδειξε στη παρθενική -επίσημη- συμμετοχή του με τη νέα του ομάδα.

Αυτό ήταν και το ερωτηματικό που συνόδευε την μεταγραφή του στο Λαύριο. Τα χαρακτηριστικά του συνάδουν με τον σύλλογο μέχρι… κεραίας, αλλά η απόσταση των δύο πρωταθλημάτων είναι τεράστια. Το απόσταγμα των παραπάνω, δημιουργεί την εξής συνθήκη. Έχουμε ένα παίκτη, που ταιριάζει με τον σύλλογο στον οποίο αγωνίζεται, δίχως όμως να ξέρουμε αν μπορεί να αντέξει τους κραδασμούς του συγκεκριμένου επιπέδου.

Γεφυρώνοντας τις δύο τελευταίες παραγράφους, αυτομάτως απεικονίζεται το πρόσωπο του παίκτη, αγριεμένο και με γουρλωμένα μάτια. Τι σημαίνει αυτό; Πως ο Μαστρογιαννόπουλος είναι έτοιμος για το βήμα που πραγματοποίησε. Όχι εξολοκλήρου, αλλά σίγουρα σε ικανοποιητικό βαθμό.

Στον χθεσινό αγώνα με την Ντνίπρο, αγωνίστηκε 8’43”. Δεν χρίστηκε σκόρερ (0/2 εντός παιδιάς), ενώ μάζεψε ένα ριμπάουντ και μοίρασε μια ασίστ (δύο με το δικό μου μέτρημα). Με γυμνό μάτι, τα νούμερά του δεν εντυπωσιάζουν. Προσπαθώντας όμως να αναλύσουμε τα δεδομένα, πιο εξονυχιστικά, θα διακρίνουμε ότι τρεις παίκτες, αγωνίστηκαν λιγότερο από αυτόν (Μέλσον, Περράκης και DNP ο Γκαβασιάδης), γεγονός που καταδεικνύει κάτι πολύ σημαντικό. Δεν είναι ο 12ος παίκτης του Λαυρίου, αλλά ένας αθλητής με ξεκάθαρη θέση στο rotation μιας, γεμάτης ομάδας.

Επίσης, το να εμπιστευτεί ο Σερέλης τον, χωρίς καμία εμπειρία από ανάλογα παιχνίδια, Μαστρογιαννόπουλο, για σχεδόν εννέα λεπτά, αποτελεί επιτυχία για τον Πατρινό guard. Μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι ο συγκεκριμένος, ήταν ο ιστορικότερος αγώνας στην ιστορία του Λαυρίου.

Παράλληλα, ξεκινώντας τη χρονιά με αυτό το τρόπο, ο “Σάρας” αυξάνει σταδιακά και το ρεζερβουάρ εμπειριών του.

Στα αρνητικά της αναμέτρησης, ο δισταγμός που έδειξε σε σημεία όπου είχε χρόνο και χώρο για εκτέλεση. Αποφάσισε να μην σουτάρει και τελικά τροφοδότησε είτε τον ψηλό, είτε πάσαρε στην αδύνατη πλευρά (εξαιρετικό court vision).

Πρέπει να εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι μπορεί να σουτάρει τόσο μετά από τρίπλα, όσο και σαν spot shooter. Το δείγμα γραφής του ήταν θετικό και οι προοπτικές του ακόμη πιο υψηλές.

Αμυντικά, περισσότερο τον νίκησε το άγχος του, παρά ο εκάστοτε προσωπικός του αντίπαλος. Διαθέτει το πακέτο ενός καλού αμυντικού και με το πέρασμα των αγώνων, είμαι σίγουρος πως αυτό θα φανεί και στο γήπεδο.

Το +8 που κατέγραψε στο χρόνο που βρέθηκε στο παρκέ (4ος της ομάδας του στη συγκεκριμένη κατηγορία), είναι άκρως ενθαρρυντικό. Το μέλλον του ανήκει και κάτι μου λέει πως θα το αποδείξει με περίτεχνο τρόπο, πολύ σύντομα.

Νίκος Καλουδιώτης