Η Αγγελική Μακρή στα 41 της χρόνια είναι πρωταθλήτρια εντός κι εκτός αγωνιστικών χώρων.

Η σπουδαία αθλήτρια της Ολυμπιάδας μιλάει σε μια ξεχωριστή κατάθεση ψυχής στη «Match» για τα όσα έχει ζήσει στο χώρο του στίβου, τους ανθρώπους που την εμπνέουν και στηρίζουν αλλά και για το τι σημαίνει ο αθλητισμός για εκείνη.

Συνέντευξη στον Κυριάκο Δημητρόπουλο

-Από μικρή… τρέχατε ασταμάτητα. Πως προέκυψε το «μικρόβιο» του αθλητισμού;

«Στα 12 ξεκίνησα τον αθλητισμό κάνοντας τρέξιμο για να κάνω παρέα σε μια φίλη και συμμαθήτρια όπου είχε το «μικρόβιο» του στίβου, τη Φιλίτσα Σολάκη. Με τη Φιλιώ ήταν δίπλα τα σπίτια μας και η συγκοινωνία ήταν δύσκολη με τα λεωφορεία στην περιοχή.

Συνεπώς, η μετακίνηση έπρεπε να γίνεται με τα πόδια, όμως το χειμώνα ήταν λίγο δύσκολη η διαδρομή για παιδιά 12-13 ετών, μέσα στην ερημιά -και για συντομία- μέσα από τα χωράφια, οπότε πηγαίναμε παρέα.

Έκανα τρέξιμο χωρίς να με γεμίζει μέχρι που είδα κάποια παιδιά να κάνουν βάδην. Πήγα κατευθείαν στη Φιλιώ και της λέω ότι θέλω να κάνω το ίδιο, χωρίς ούτε καν να ξέρω ότι το άθλημα έχει αυτή την ονομασία! Μου λέει πήγαινε στην κ. Μπορνιβέλλι που είναι υπεύθυνη για το αγώνισμα. Αυτή ήταν η γνωριμία μου με το βάδην. Το είδα και απλά με γοήτευσε».

-Πόσο δύσκολο είναι να εξελιχθεί κάποιος σε ένα τόσο ιδιαίτερο άθλημα, όπως το βάδην, από τη στιγμή που δεν υπάρχουν συχνά οι κατάλληλες υποδομές;

«Όταν υπάρχει θέληση, πάθος και χημεία με τον προπονητή και συγκεκριμένα με την κ. Μπορνιβέλλι μπορείς και ξεπερνάς τα προβλήματα. Βέβαια, εγώ ήμουν τυχερή γιατί έχω έναν πατέρα που με έχει στηρίξει περισσότερο και από αυτό που μπορούσε.

Η προπονήτρια και ο πατέρας μου φρόντιζαν να τα κάνουν όλα κατάλληλα, κι εγώ να μην χάνω τον προσανατολισμό μου».

-Το 1992 πρωταθλήτρια Ελλάδας Παγκορασίδων στα 3.000μ μόλις στα 14, ενώ ακολούθησαν κι άλλες επιτυχίες. Πόσο σημαντική είναι η σωστή διαχείριση των επιτυχιών σε τέτοιες ηλικίες;

«Από την ηλικία των 14 ετών, με Πανελλήνια νίκη, με ρεκόρ, βελτιώνοντας τα χρόνο με το χρόνο, όταν ο αντίπαλος σου είναι ο εαυτός σου και το χρονόμετρο, και όταν έχεις προπονητή-παιδαγωγό και προσγειωμένη οικογένεια, εύκολα τότε διαχειρίζεσαι την επιτυχία.

Βέβαια, πριν 27 χρόνια η προβολή των αθλητών περιοριζόταν στις τοπικές εφημερίδες και νομίζω πως αυτό με βοήθησε, σε αντίθεση με σήμερα όπου τα πάντα προβάλλονται στα social media και κάποιες φορές υπερτιμημένα».

–Η «Match» προσπαθεί πάντα να κάνει την δημοσιογραφική της δουλειά, όχι όμως χυδαία και πάντα σεβόμενη την προσωπικότητα και το ήθος του συνεντευξιαζόμενου. Μπήκαμε στον πειρασμό να ρωτήσουμε με ένα διαφορετικό τρόπο την Αγγελική Μάκρη για όσα έχει αποκομίσει από την περιπετειώδη κατάσταση του 2004.

-Ξέρω ότι έχετε αρκετές φορές αναφερθεί ενδελεχώς στο τι έγινε στους Ολυμπιακούς του 2004. Εγώ θα ρωτήσω όμως κάτι διαφορετικό. Τη δεδομένη χρονική στιγμή της καριέρας σας, βλέποντας τα όλα πλέον από μακριά, τελικά, πως λειτούργησε αυτή η άσχημη εμπειρία; Εντελώς αρνητικά ή σας βοήθησε να φτάσετε στο επίπεδο που βρίσκεστε τώρα.

«Για το 2004… Ήταν μια χρονιά για μένα δύσκολη, με κούραση και πίεση. Τώρα πια, μετά από τόσα χρόνια και με άλλες προτεραιότητες, το βλέπω σαφώς διαφορετικά. Ακολούθησαν το πρωτόκολλο, πήγαν αυτοί που έπρεπε, αλλά αν γύριζα το χρόνο πίσω, δεν θα έκανα τόσο μεγάλο διάλειμμα.

Σίγουρα αυτό το μεγάλο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε, με έκανε να δω στην επιστροφή μου πόσο με γεμίζει αυτό το αγώνισμα και τι έχανα τόσο καιρό. Τώρα το κάνω για μένα και με μεγαλύτερο πάθος».

-Μια περίοδο ζήσατε και χωρίς τον στίβο. Πόσο δύσκολα ήταν αυτά τα χρόνια;

«Πρέπει να πω, πως όσο ήμουν εκτός στίβου νόμιζα ότι πέρναγα καλά. Όταν, όμως, ξαναφόρεσα τα αγωνιστικά μου παπούτσια, τότε κατάλαβα ότι ήμουν πραγματικά καλά, μου είχε λείψει ο αθλητισμός».

-Ποιος είναι ο ρόλος που έχει παίξει η οικογένειά σας στη δυναμική επιστροφή και τις επιτυχίες σας μετέπειτα.

«Η οικογένεια μου έχει παίξει το σημαντικότερο ρόλο και στην επιστροφή μου μετά τη γέννηση των δίδυμων αγοριών μου, αλλά και στις επιτυχίες μου. Με στηρίζουν και με πιστεύουν».

-Τι σας ωθεί να κερδίζεται πανελλήνιους τίτλους στα 41 σας χρόνια; Φαντάζομαι ακόμα και οι θυσίες παίζουν τον ρόλο τους…

«Στα 41 μου πλέον χρόνια, με 2 παιδιά, με δουλειά και με σύζυγο, η προπόνηση είναι η στιγμή της ημέρας που με χαλαρώνει. Οι αγώνες τώρα λειτουργούν διαφορετικά, με κρατάνε ζωντανή και νέα.

Οι πανελλήνιοι τίτλοι προκύπτουν από τη δουλειά και τον ερωτά μου για το βάδην και πραγματικά με νοιάζει να βελτιώνομαι και να ξεπερνάω κάθε φορά τον εαυτό μου.

Ο αθλητισμός για μένα είναι τρόπος ζωής, παρόλο που σαφώς στερούμε ώρες ξεγνοιασιάς με την οικογένεια μου».

-Περιγράψτε μας μια συνηθισμένη μέρα προπόνησης…

«Η προπόνηση μου ξεκινάει στη 13.30 μέχρι και τις 16.00 στις πιο απαιτητικές μέρες. Θα ξεκινήσω την προπόνηση μου, είτε είναι συνεχόμενη, είτε κομμάτια και θα ακολουθήσουν διατάσεις, τεχνική βάδην, ανάλογα και με την πίεση του χρόνου».

-Οι βλέψεις για το μέλλον; Υπάρχει κάποιος μεγαλύτερος στόχος για εσάς;

«Μου αρέσει να πηγαίνω πάντα βήμα-βήμα. Θα τελειώσει πρώτα ο Θεός το Παγκόσμιο και μετά βλέπουμε για την επόμενη κίνηση με την προπονήτρια μου».

Τι σημαίνει αθλητισμός για σας. Ποιο είναι το μήνυμα της Αγγελικής Μακρή στα νέα παιδιά που ξεκινούν τώρα;

«Ο αθλητισμός για μένα είναι τρόπος ζωής. Είναι η ψυχανάλυση μου. Τώρα πια με οικογένεια, είναι οι στιγμές που μένω με τον εαυτό μου, που σκέφτομαι, που τα βρίσκω με την Αγγελική. Θέλω αυτό να λειτουργεί ως πρότυπο για τα παιδιά μου, να βάζουν στόχους και να αγωνίζονται για τα θέλω τους.

Ο αθλητισμός δεν έχει ηλικία, είναι υγεία, πειθαρχία, είναι ζωή. Σίγουρα όταν κάτι το θέλεις και σου αρέσει, δεν μπορεί να σου βάλει κανείς εμπόδια.

Ταλέντα γεννιούνται πολλά, αλλά δυστυχώς, δεν βρίσκονται όλα στον αγωνιστικό χώρο».