Ήταν ο «φόβος και ο τρόμος» των αντίπαλων γκολκίπερ.

Μόλις τον έβλεπαν να αγωνίζεται φορώντας τη φανέλα με το νούμερο «9» (ή και αυτή με το «11») παρακαλούσαν να μην βρίσκονταν κάτω από τα δοκάρια, διότι δεν γνώριζαν με ποιο τρόπο θα σκοράρει, αφού έχει πετύχει συνολικά 73 γκολ στην τότε Α’ Εθνική κατηγορία, 67 με την Παναχαϊκή και έξι με την Καλαμάτα, ενώ ήταν «δεινός» σκόρερ και με το κεφάλι, καθώς σημείωσε συνολικά 25 τέρματα και βρίσκεται στην πρώτη εικοσάδα της σχετικής λίστας.

Ο λόγος για τον 70χρονο (γεννημένος στις 8 Μαρτίου 1950) παλαίμαχο ποδοσφαιριστή της Καλαμάτας και της Παναχαϊκής Δημήτρη Σπεντζόπουλο, ο οποίος πλέον εδώ και 40 χρόνια, πολιτογραφήθηκε Πατρινός κι ακόμη και τώρα, που τα χρόνια έχουν περάσει και δεν φορά τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, ο φίλαθλος κόσμος δεν τον ξέχασε.

Η «άλωση» της Γκράτσερ…

Και πώς να τον ξεχάσει άλλωστε, όταν η «αρμάδα» της Παναχαϊκής, έχοντας τους Βασίλη Στραβοπόδη, Πέτρο Λεβεντάκο, Ανδρέα Μιχαλόπουλο, Κώστα Δαβουρλή, Θέμη Ρήγα, Λάκη, Παππά, τον ίδιο, αλλά και άλλους παίκτες της εποχής εκείνης, «άλωσαν» το Γκράτσερ της Αυστρίας (σ.σ. σημερινή Στουρμ Γκρατς), αφού με δικά του τέρματα (μέσα Παναχαϊκή – Γκράτσερ ΑΚ Αυστρίας 2-1 -16΄ Μιχαλόπουλος, 43΄ Σπεντζόπουλος), και έξω (Γκράτσερ ΑΚ Αυστρίας – Παναχαϊκή 0-1- 5΄ Σπεντζόπουλος), η Παναχαϊκή, πέτυχε τον μεγαλύτερο «άθλο» στην ιστορία της, αφού προκρίθηκε (κατετάγη τέταρτη στο πρωτάθλημα 1973-1974), στον Β΄ γύρο του τότε Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, αποκλειόμενη στη συνέχεια από την Ολλανδική Τβέντε, με 1-1 και 7-0 αντίστοιχα.

Το «πολυβόλο» θυμάται…

Το «πολυβόλο» της «κοκκινόμαυρης» ομάδας, θυμάται τα όσα έζησε φορώντας τόσο τη φανέλα της Καλαμάτας, όσο και της Παναχαϊκής, ξετυλίγοντας στη «Match» το «κουβάρι» των αναμνήσεών του, αφού στην «κοκκινόμαυρη» ομάδα, αγωνίστηκε για μια δεκαετία.

Συνέντευξη στον Τάσο Αγγελόπουλο

-Κύριε Δημήτρη, ήταν δύσκολα εκείνα τα χρόνια, τα πρώτα σας. Τι σας ώθησε να ασχοληθείτε με το ποδόσφαιρο;

«Παρασύρθηκα όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας μου και αφού τελειώναμε το σχολείο τα μεσημέρια, φτιάχναμε δύο τέρματα από πέτρες και πηγαίναμε για παιχνίδι μέχρι να νυχτώσει. Θυμάμαι ότι υπήρχε χαλίκι και η πλαστική μπάλα που είχαμε έσκαγε. Έτσι ένας γείτονας στο χωριό μου στην Καλαμάτα, που με αγαπούσε, μόλις μας έβλεπε, που δεν είχαμε μπάλα, με φώναζε την επόμενη μέρα:

«Μήτσο, πάρε μια καινούρια μπάλα για να παίξετε. Κι εκεί που παίζαμε αμέριμνοι, έρχεται ένας κύριος ονόματι Δουβιλάρης, που αγωνιζόταν στην Κόρινθο και μου λέει σε θέλουμε στον Απόλλωνα Καλαμάτας. Πήγα στο γήπεδο και από εκεί ξεκίνησαν όλα».

Περίοδος 1967-1968 με την Καλαμάτα, όρθιοι από αριστερά: Δέδες, Συνοδινός, Λαζαρακόπουλος, Γιαννόπουλος, Γαραντζιώτης, Καραμάνος. Κάτω από αριστερά: Αργυρόπουλος, Βελίσκος, Θεοδώρου, Σπεντζόπουλος, Ασημακόπουλος.

-Φορέσατε δέκα χρόνια τη φανέλα της Καλαμάτας. Πως πήρατε την απόφαση να έρθετε στην Πάτρα και την Παναχαϊκή;

«Έπαιξα με την Καλαμάτα σε Α΄ Εθνική και Β΄ Εθνική κατηγορία και ήρθα στην Παναχαϊκή το καλοκαίρι, όπου κάναμε προετοιμασία στα Τρίκαλα Κορινθίας. Υπήρξε έντονο ενδιαφέρον από πολλές ομάδες, από τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ, ωστόσο επειδή ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου φοβόταν την χιλιομετρική απόσταση, προτίμησα την Παναχαϊκή.

Όμως θυμάμαι όταν ολοκληρώθηκε η οκταετία μου, με ζήτησε ο ίδιος ο Παπαποστόλου, με τον οποίο μίλησα και δεν πήγα στην ΑΕΚ και ευτυχώς, διότι έπειτα, έφυγε. Στη συνέχεια ήρθε ο Χάιτας και ο Πανιώνιος, επίσης, δεν πήγα. Έτσι κατέληξα στην Παναχαϊκή. Βέβαια μου είχε πει αργότερα ο Βασίλης ο Γεωργόπουλος, ότι ήθελε και ο ΠΑΟΚ να με κάνει δικό του».

-Ερχόμενος στην Παναχαϊκή, συναντήσατε καλό κλίμα στην ομάδα; Πως σας υποδέχτηκαν οι παίκτες;

«Γνωριζόμασταν με τους περισσότερους, αφού είχαμε βρεθεί αντίπαλοι. Όταν ήρθα δεν είχα βρει σπίτι ακόμα, κοιμόμουν στο ξενοδοχείο και στου «Καραβίτη» έπιναν καφέ οι Παππάς, Δαβουρλής και Μιχαλόπουλος. Με περίμεναν, αλλά τους είπα, πως δεν θα έρθω διότι έπρεπε να παρουσιαστώ στην εργασία μου και με υποδέχτηκαν όλοι στην απογευματινή προπόνηση…».

-Είχατε συμπαίκτες μεγάλα ονόματα, πως «δέσατε» ως σύνολο στην Παναχαϊκή;

«Όποιος προπονητής είχε μάτια έβλεπε. Είχαμε όλοι ταλέντο κι αυτό το διαπίστωσε ο τότε προπονητής μας Γουίλφ ΜακΓκίνες, που είχε βοηθούς τους Σωτήρη Λεγάτο και Τίμο Πατρώνη».

-Ποια χρονιά θεωρήθηκε φόβητρο η Παναχαϊκή;

«Όπου κι αν αγωνιζόμασταν μας φοβόντουσαν κι όταν έρχονταν στην πόλη μας και στο γήπεδό μας, ήταν σίγουροι ότι θα έχαναν. Αν ήμασταν ομάδα Αθήνας κι όχι Επαρχίας τότε θα βρισκόμασταν μόνιμα στην δεύτερη ή στην τρίτη θέση του βαθμολογικού πίνακα».

Περίοδος 1971-1972 με την Καλαμάτα: Ξενοφών, Φεφόπουλος, Σπεντζόπουλος, Μαράντος, Λαζαρακόπουλος, Χιώτης, Λαγογιάννης, Σκαφίδας, Θεοδώρου, Καλαϊτζίδης, Δαμιανάκος, Παντελόπουλος, Παναγόπουλος.

-Περίοδος 1973-1974, η Παναχαϊκή βγαίνει στην Ευρώπη. Ποια ήταν η αντιμετώπιση του φίλαθλου κόσμου;

«Οι φίλαθλοι χάρηκαν που βγήκε η ομάδα στην Ευρώπη και αυτό το έβλεπα τότε, αφού όλοι μας αγκάλιασαν μόλις ήρθαμε στην βάση μας. Ακόμη και τώρα, ο κόσμος μας χαιρετά και μας θυμίζει εκείνα τα χρόνια».

-Κι έρχομαι στα δύο ματς με την Αυστριακή ομάδα. Ποιες είναι οι αναμνήσεις σας; «

Θυμάμαι πως όταν τελείωσε το ματς, πέσαμε όλοι στην πισίνα του ξενοδοχείου. Μπήκαμε σε αυτό τον αγώνα, χωρίς να γνωρίζουμε τίποτα, δεν θυμάμαι να μας είχε αναλύσει ο προπονητής την αντίπαλο. Βέβαια δεν ήταν ομάδα φόβητρο και αφού σημειώσαμε τα γκολ, πλέον όλα έγιναν πιο εύκολα. Από την άλλη με την Τβέντε, φέραμε την ισοπαλία στο πρώτο ματς, αλλά όταν ξεκίνησε ο αγώνας στην Ολλανδία, έγιναν πολλά λάθη, κοιμηθήκαμε που λένε!

Ο Τζανετουλάκος δέχτηκε γκολ από τη σέντρα, δεχτήκαμε κι άλλο έπειτα και στη συνέχεια η ψυχολογία μας έπεσε κι αποκλειστήκαμε».

-Πως σας αντιμετώπιζαν οι αντίπαλοι αμυντικοί, έπαιζαν αντιαθλητικά;

«Όχι ήταν καλά παιδιά, δεν είναι όπως τώρα, που ο παίκτης σου ρίχνει κλοτσιά εν ψυχρώ και τιμωρείται με κάρτα μόνο. Επίσης βλέπω τους τωρινούς παίκτες να κάνουν λάθη στο χορτάρι και τρελαίνομαι».

-Τι ήταν για εσάς ο Κώστας Δαβουρλής;

«Ένας από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές, ήταν παίκτης φόβητρο, όπως φυσικά όλοι οι συμπαίκτες μου, αλλά ο πιο αδικημένος κατ΄ εμέ ήταν ο Γιώργος Σπυρόπουλος».

-Πιστεύετε πως εάν δεν τραυματιζόσασταν σοβαρά, θα συνεχίζατε ακόμη το ποδόσφαιρο; Θυμάστε τι έγινε τότε;

«Ναι, το πιστεύω, θα έπαιζα έως το 1990. Φυσικά και θυμάμαι. Είναι γραμμένο τελικά για τον καθένα μας. Παίζαμε με τον Ηλυσιακό στην Β΄ Εθνική, τερματοφύλακας ήταν ο Δρόσος. Σε μια φάση, κατεβαίνω το κέντρο του γηπέδου, ανέβαινε ο αμυντικός, έδωσα πάσα στον Παπαγιαννόπουλο και πήγα στο πρώτο δοκάρι, έγινε η σέντρα και ο τερματοφύλακας έπεσε στο επάνω μέρος του ποδιού μου. Το ένιωσα να σπάει όπως το αγγούρι στη μέση. Ήταν κάταγμα περόνης κνήμης, έμεινα στο ΚΑΤ για αρκετό καιρό, με τη σύζυγο να είναι στο πλευρό μου έναν μήνα».

-Η τελευταία ερώτηση αφορά την φετινή Παναχαϊκή. Μπορεί να κάνει το άλμα και να ανέλθει ξανά στη μεγάλη κατηγορία;

«Πιστεύω ακράδαντα ότι θα είναι μέσα σε αυτές, που θα διεκδικήσουν το πρωτάθλημα, πρέπει να επανέλθει στην Α΄ Εθνική, εκεί άλλωστε ανήκει. Το μυαλό μου συγκινείται όταν μιλάω για την ομάδα, ήταν τιμή που φόρεσα τη φανέλα της Παναχαϊκής».

«Η αθεόφοβη τι έκανε…»

Ο Δημήτρης Σπεντζόπουλος είναι συνταξιούχος τραπεζικός και παντρεμένος με την κα. Ροζαλία. Ο παλαίμαχος άσσος της «κοκκινόμαυρης» ομάδας θέλησε να μοιραστεί με τους αναγνώστες της «Match» το παρακάτω περιστατικό: «Παίζαμε στην Κρήτη με τον ΟΦΗ, δεν θυμάμαι χρονιά, ήμασταν ανύπαντροι ακόμα, με τη σύζυγο.

Μου φωνάζουν ότι με ζητά ο διαιτητής, μάλλον ήταν ο Παπαβασιλείου ή ο Ζλατάνος. Πάω στα αποδυτήρια και λέω, κύριε διαιτητά με ζητήσατε, και πήρα την απάντηση: «Όχι εμείς, μια κοπέλα».

Ήταν η Ρόζα, είχε βρει το τηλέφωνο του γηπέδου και επειδή ήθελε να με ακούσει με κάλεσε. Τι θυμάμαι τώρα, τι έκανε η αθεόφοβη. Πιστεύω ότι δεν έχει γίνει ποτέ αυτό στα χρονικά του ποδοσφαίρου».

Από 13 ετών έβρισκε δίχτυα!

Ο Δημήτρης Σπεντζόπουλος, πρωτοφόρεσε τη φανέλα της ιστορικής «Μαύρης Θύελλας» σε ηλικία 13 ετών προς τα 14 και πιο συγκεκριμένα το 1964 και πριν καλά, καλά βάλει τα παπούτσια του για να μπει στο γήπεδο, είχε δείξει το ποδοσφαιρικό του ταλέντο, καθώς υπέγραψε το πρώτο του συμβόλαιο. Άρεσε λοιπόν στον τότε προπονητή, Ανδρέα Χρυσοχού κι επιλέχτηκε έτσι για την πρώτη ομάδα.

Αυτό ήταν… Πήρε… φόρα και σκόραρε δις στον πρώτο του αγώνα Β΄ Εθνικής κατηγορίας με αντίπαλο τον Παναρκαδικό, αφού πρώτα βοηθήθηκε από την τύχη, καθώς ο τότε τεχνικός του, δεν είχε άλλον ποδοσφαιριστή στον πάγκο, βάζοντάς τον στον αγώνα και δικαιώθηκε!

Έπειτα πήρε… μπρος και έως το 1973 είχε αγωνιστεί συνολικά με την Καλαμάτα 152 φορές, πετυχαίνοντας 35 γκολ, εκ των οποίων τα έξι τέρματα τα σημείωσε στην τότε Α΄ Εθνική κατηγορία.

*Από την έντυπη έκδοση, φύλλο 07/12