Δεν έχει νόημα να μπούμε σε λεπτομέρειες αναφορικά με την ήττα-διασυρμό του Παναθηναϊκού στο “Κλ.Βικελίδης” από τον Άρη με 4-0.

Άλλωστε το αγωνιστικό κομμάτι, η εμφάνιση δηλαδή των “πρασίνων”, η ποιότητα που έβγαλαν στο χορτάρι οι γηπεδούχοι και το σκορ από μόνο του τα λέει όλα.

Είναι σύνηθες στο ποδόσφαιρο, μετά από ένα συνεχόμενο άνευ προηγουμένου ντεφορμάρισμα μιας ομάδας, να υπάρχουν αντιδράσεις, γκρίνια, απομακρύνσεις τεχνικών διευθυντών, προπονητών, ακόμα και ποδοσφαιριστών ενίοτε.

Αυτό, άλλωστε δεν έγινε πολύ προσφάτως και με την ΑΕΚ; Ωστόσο, στον Παναθηναϊκό, τα τελευταία 4 χρόνια η κατάσταση μοιάζει πολύ διαφορετική. Το να διώξεις τον Δώνη και τον Νταμπίζα, που ναι μεν έχουν τεράστια ευθύνη τόσο για τον αγωνιστικό σχεδιασμό της ομάδας στις μεταγραφές (αποκτήθηκε αμυντικό χαφ και ποιοτικός στόπερ τον Σεπτέμβρη), όσο και για τα όσα βλέπουν ή μάλλον… δεν βλέπει ο φίλαθλος κόσμος στις τρεις πρώτες αγωνιστικές της Superleague 1 είναι το εύκολο.

Όπως, όμως, και με το παράδειγμα της Εθνικής Ελλάδος, τέτοιες κινήσεις είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα, για να φανεί ότι όσοι διοικούν βλέπουν το δέντρο και όχι το δάσος. Γιώργος Δώνης και Νίκος Νταμπίζας δεν είναι… χθεσινοί στον χώρο, ούτε δουλεύουν κάτω από νορμάλ συνθήκες όπως συμβαίνει με τους συναδέλφους τους σε ΠΑΟΚ, Ολυμπιακός και ΑΕΚ.

Με 3,4 εκατ. ευρώ μπάτζετ, με περιορισμούς μεταγραφών και αφαιρέσεις βαθμών λόγω των οφειλών σε ποδοσφαιριστές (πέρυσι), κανονικότητα και ηρεμία σε μια ομάδα όπως ο ΠΑΟ δεν μπορεί να υπάρξει, και όταν λέμε κανονικότητα εννοούμε πορεία πρωταθλητισμού και Ευρώπη.

Όλα τα άλλα είναι… να είχαμε να λέγαμε. Όλα όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν σε διοίκηση και ποδοσφαιρικό  τμήμα τα τελευταία 3,5 χρόνια είναι ο καθρέφτης του “τριφυλλιού” και πλέον είναι η ώρα για αλλαγή, καθώς ο Γιάννης Αλαφούζος παρόλο την προσπάθεια τα πρώτα χρόνια παρουσίας του στη συνέχεια απέτυχε να διαχειριστεί τον σύλλογο. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος κάνει διαρκώς οτιδήποτε μπορεί, όμως, είναι ξεκάθαρος πως χωρίς τον Βοτανικό (που προχωράει σιγά-σιγά) δεν μπορεί και δεν πρόκειται (και) χωρίς συμμάχους να αναλάβει να ανέβει τέτοιο “γολγοθά”.

Ο πραγματικός σύμμαχος του κ.Γιαννακόπουλου, και ο μοναδικός θεματοφύλακας του συλλόγου είναι ο ίδιος ο κόσμος του. Από εδώ και πέρα μόνο εκείνος μπορεί να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να πάρει τις ουσιαστικότερες αποφάσεις. Με ψυχραιμία πάντα και χωρίς ακρότητες.

‘Ένας κόσμος που έχει ταλαιπωρηθεί όσοι λίγοι, αλλά έχει ταυτοχρόνως και τεράστια αγάπη και πάθος για την ομάδα του. Και μάλιστα έχει ξαναπάρει την κατάσταση στα χέρια του το 2008, με ότι αυτό έφερε στην μετέπειτα ιστορία της ομάδας.

Πρόσωπα σε όλες τις ομάδες, έρχονται και φεύγουν αλλά η “καρδιά” που χτυπάει πάντα είναι οι υποστηρικτές. Πλέον, στον Παναθηναϊκό αυτοί αποτελούν και την μοναδική ελπίδα….

Κυριάκος Δημητρόπουλος