Ο αθλητικός ψυχολόγος και προπονητής ποδοσφαίρου, Γιώργος Λουλές, υπογραμμίζει στην Match τις επιπτώσεις της πανδημίας στον αθλητή και τους τρόπους αντιμετώπισης

Η αποτύπωση επιστημονικών απόψεων στους δύσκολους καιρούς που βιώνουν οι αθλητές, αποτελεί βάλσαμο για την ψυχοσύνθεση τους, κι όχι απαραίτητα μόνο για όσους αισθάνονται δυσάρεστα συναισθήματα, λόγω της 2ης καραντίνας.

Σε όλους θα έχει σίγουρα θετικές επιπτώσεις, αφού οι «ειδικοί» γνωρίζουν πώς να προσεγγίσουν τον προβληματισμό του αθλητή, χαρίζοντας του λύσεις και μία νότα αισιοδοξίας, για να ενταχθεί -εκ νέου- και με άμεσο τρόπο στην αθλητική καθημερινότητα του.

Η «Match» έκρινε σκόπιμο να επικοινωνήσει με τον αθλητικό ψυχολόγο και συνάμα προπονητή ποδοσφαίρου (γυναικεία ομάδα Τρικάλων, υπεύθυνος στον Ερασιτέχνη Τρικάλων), Γιώργο Λουλέ, ο οποίος κατέθεσε τις απόψεις του, σε μία συνέντευξη, που αξίζει να διαβαστεί από αθλητές, γονείς, αλλά και από τον καθένα από εμάς, καθότι απαντάει εκτενώς σε μείζονα προβλήματα, που σχετίζονται με την εποχή, που όντως είναι πιεστική για όσους «ζουν» με τον αθλητισμό.

Στην δεύτερη πανδημία ο αθλητής γνωρίζει καλύτερα πώς να αντεπεξέλθει ή θεωρείτε ότι παρουσιάζονται ξανά προβλήματα στην ψυχολογία του;

Γ.Λ.: «Πιστεύω ότι το δεύτερο κύμα της πανδημίας και συνεπώς τη νέα καραντίνα δύσκολα την περίμενε κανείς. Ωστόσο συνέβη και οι αθλητές περιορίστηκαν ξανά, πάνω που είχαν ξεπεράσει την πρώτη πανδημία και είχαν μπει για τα καλά σε κανονικούς ρυθμούς στις ομάδες τους.

Αυτό που προσωπικά με ανησυχεί είναι ότι τα μικρά ηλικιακά παιδιά έχουν μεγαλύτερο πρόβλημα από έναν αθλητή που βρίσκεται σε μεγαλύτερη και πιο «ψημένη» ηλικία. Το λέω αυτό γιατί ένα νέο παιδί είναι πιο δύσκολο να ξεφύγει από μία νωχελική κατάσταση.

Υπάρχουν πολλά Μέσα και αναπτυγμένη τεχνολογία και το μικρό παιδί δέχεται αυτά τα ερεθίσματα σε μεγάλο βαθμό, ενώ σε μικρότερη κλίμακα συνδέεται με τον αθλητισμό, ιδίως αυτήν την εποχή, που άπαντες είμαστε περισσότερο χρόνο κλεισμένοι στα σπίτια μας. Οι συνήθειες μένουν σε ένα παιδί και είναι δύσκολο να τις αλλάξει. Στην ουσία αυτό δείχνει ανησυχητικό».

Πως μπορεί να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα που εντοπίζετε;

Γ.Λ.: «Ξεκινώντας από αυτό που προανέφερα, οι γονείς πρέπει να σταθούν δίπλα στα παιδιά τους. Να τα παρακινούν να αθλούνται και να συμμετέχουν στο παιχνίδι μαζί τους. Να μην τους επιτρέπουν να σπαταλούν ώρες στον υπολογιστή, στα βιντεοπαιχνίδια ή στην τηλεόραση, να τους κρατήσουν την αγάπη για τον αθλητισμό ζωντανή.

Το κάθε παιδί μικρής ηλικίας έχει ως πρότυπο τους γονείς του και τα περισσότερα ερεθίσματα τα παίρνει από αυτούς, οπότε η συμμετοχή και ο ρόλος των γονιών είναι κομβικά στοιχεία, για να μην επαναπαυτεί το παιδί στην καθιστική ζωή και θέσει σε δεύτερη μοίρα το ποδόσφαιρο ή όποιο άλλο άθλημα κάνει».

Οι ερασιτέχνες και επαγγελματίες αθλητές τι προβληματισμούς έχουν; Τι τους ανησυχεί περισσότερο;

Γ.Λ.: «Πιστεύω ότι στον ερασιτέχνη ποδοσφαιριστή λείπει η ομάδα. Δηλαδή το να πάει στην προπόνηση του, να δει τον συμπαίκτη του, γενικότερα το όλο κλίμα συνεργασίας και επικοινωνίας.

Άλλωστε τα περισσότερα παιδιά κάνουν το χόμπι τους και τους λείπει το άθλημα για να ξεφεύγουν από τα καθημερινά προβλήματα και την ρουτίνα. Τώρα, στο κομμάτι των επαγγελματιών όσο παραμένει η αβεβαιότητα στο οικονομικό σκέλος, τόσο θα μένουν αγχωμένοι οι αθλητές, αφού κάνουν το επάγγελμα τους και παίρνουν χρήματα από αυτό για τα προς το ζην. Έτσι πλήττονται άμεσα και σε μεγάλο βαθμό».

Με το πέρας της πρώτης καραντίνας παρατηρήσατε αθλητές με δυσάρεστα συναισθήματα και μεταπτώσεις στην ψυχολογία τους;

Γ.Λ.: «Είδα ότι τα πιο μικρά σε ηλικία παιδιά εντάχθηκαν πιο άμεσα, καθότι έχουν τη δυνατότητα να ξεχνούν πιο εύκολα.

Οι μεγαλύτεροι ηλικιακά ποδοσφαιριστές ήταν περισσότερο επηρεασμένοι και χρειάστηκαν χρόνο στο να βρουν ρυθμό και πατήματα. Όσο όμως αλληλεπιδρούσαν μέσα από την ομάδα, τόσο «έφτιαχναν» την ψυχολογία τους και οι συνθήκες ομαλοποιήθηκαν.

Ωστόσο πρέπει να βρεθεί άμεση λύση για την καλύτερη αντιμετώπιση ενδεχόμενης 3ης καραντίνας. Μόνο έτσι θα βρουν άπαντες ρυθμούς και σιγά-σιγά θα επέλθει η κανονικότητα».

Μιλάτε και με την ιδιότητα του προπονητή. Στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, δεν θα ήταν πιο άμεση η επανένταξη, αν υπήρχαν στις ερασιτεχνικές ομάδες αθλητικοί ψυχολόγοι;

Δηλαδή συνύπαρξη προπονητή και ψυχολόγου προς όφελος του ποδοσφαιριστή;

Γ.Λ.: «Σίγουρα θα ήταν καλύτερα τα αποτελέσματα. Ο προπονητής έχει πολλά στο κεφάλι του. Τουλάχιστον στο σημαντικό κομμάτι της ψυχολογίας του ποδοσφαιριστή, ο ψυχολόγος με τον προπονητή θα βρίσκονταν σε διαρκή επικοινωνία και ο ψυχολόγος θα επιδρούσε αμέσως στην ψυχοσύνθεση του παίκτη, γνωρίζοντας τι πρέπει να κάνει. Ο ρόλος μας δυστυχώς είναι παρεξηγημένος.

Ένας ποδοσφαιριστής αν έχει πρόβλημα, δύσκολα θα «ανοιχθεί» στον προπονητή του. Εμείς έχουμε ως σκοπό να βοηθήσουμε τον αθλητή στο ψυχολογικό μέρος και θα κάνουμε τα πάντα για να τον κάνουμε να νιώσει καλύτερα. Είναι δεδομένα τα άγχη στην εποχή που βιώνουμε και είναι απαραίτητο να εκφράζουμε τα προβλήματα μας.

Έτσι ανακουφιζόμαστε και ο ρόλος του ψυχολόγου δεν πρέπει να κρίνεται ως «ταμπού». Θα πρέπει να αλλάξει αυτό το σκεπτικό, γιατί εμείς είμαστε εδώ, για να λύνουμε τα προβλήματα και το στρες των αθλητών».

Συνέντευξη στον Γιάννη Γεωργακόπουλο