Μια ομάδα 5Χ5 της Πάτρας με 15 χρόνια πορείας, ζει το δικό της ποδοσφαιρικό όνειρο κατακτώντας πρωταθλήματα και ταξιδεύοντας παντού (Ιταλία, Ρόδο, Κρήτη, Ισπανία), κάνοντας αυτό που αγαπάει…

Την ίδια στιγμή που οι περισσότεροι δίπλα μας ζουν εγκλωβισμένοι, βιώνουν τα πάντα εικονικά και από απόσταση, μια παρέα παιδιών από την Πάτρα (σ.σ. και είναι πολλές ακόμη που δεν έχουμε ανακαλύψει), ζουν ένα μεγάλο ποδοσφαιρικό όνειρο, όχι μέσα από τις συνηθισμένες διόδους, του μεγάλου γηπέδου και των γνωστών ομάδων, αλλά από τα τουρνουά που κατά κόρον διεξάγονται σε όλη την χώρα.

Χρειάστηκε μια απλή σκέψη, μια καλή παρέα και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Όχι τώρα, όχι χθες, αλλά πριν 15 ολόκληρα χρόνια, όταν στην περιοχή της Αγ. Σοφίας, μια ποδοσφαιρική συντροφιά θα ξεκινούσε να παίζει σε ένα τουρνουά 5Χ5, που έμελλε να αλλάξει όλη τους την ζωή.

Ο Βασίλης Βασιλόπουλος ήταν ο εμπνευστής και ο Αλέξανδρος Χαρακίδας αυτός που θα κορύφωνε την όλη προσπάθεια σε αυτό που θα σας παρουσιάσουμε σήμερα. Οι «KAMMENOI» ήρθαν για να ζήσουν ένα όνειρο, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας με αμέτρητες κυριολεκτικά επιτυχίες, απίστευτες εμπειρίες και με την μαγική πένα που καταγράφει το ξεχωριστό τους παραμύθι να έχει ακόμη μπόλικο μελάνι για να καταγράψει όλα όσα θα έρθουν.

Η «Match» συνάντησε τον Αλέξανδρο Χαρακίδα και μίλησε μαζί του για τους «ΚΑΜΜΕΝΟΥΣ», την ομάδα 5Χ5 που από την Αγία Σοφία, βγήκε πρωταθλήτρια Ελλάδας στο «Soccer Challenge 2019» και ετοιμάζεται να αγωνιστεί τον επόμενο Οκτώβριο στο Πανευρωπαϊκό τουρνουά στην Βαρκελώνη!

Η συνέντευξη στον Βαγγέλη Μιχάλη

“ΚΑΜΜΕΝΟΙ 2004-2005”
Βασίλης Βασιλόπουλος
Στάθης Γεωργιάδης
Φώτης Φράγγος
Δημήτρης Τρυφωνόπουλος
Παναγιώτης Χριστόπουλος
Γιώργος Σπυρόπουλος
Αλέξανδρος Χαρακίδας
Παναγιώτης Ρουμελιώτης
Κώστας Γεωργακόπουλος

Πες μας λίγο για την φετινή κατάκτηση και πως φτάσατε εκεί;
Αλέξανδρος Χαρακίδας: «Για πρώτη φορά μετά από 8 χρόνια παρουσίας στo Λουτράκι η ομάδα “ΚΑΜΜΕΝΟΙ” ήταν να μην κατέβει, αλλά τελικά βρέθηκε μια άλλη ομάδα από το Ναύπλιο στην οποία έπαιζε ο Βασίλης Χριστόπουλος (που πέρυσι αγωνιζόταν σε εμάς) και σε αυτά τα 6 παιδιά προστέθηκα εγώ και ο Γιάννης ο Παρίσης. Την ομάδα την είπαμε “ΣΥΝΤΕΤΡΙΜΜΕΝΟΙ”.

Τα παιδιά αυτά αγωνίζονται στην Κόρινθο 2006 και είναι πολύ καλοί παίκτες. Ο Σιατερλής Γιώργος που δεν αγωνίζεται πουθενά, είναι φοιτητής στην Πάτρα και παίζει μόνο σε 5Χ5, είναι πάρα πολύ καλός στο μικρό γήπεδο. Από την Κόρινθο ήταν οι Δημήτρης Γκουριώτης, Πάρης Καπλατζής, Γιώργος Χατζησοφρωνίου (ο λεγόμενος Γούβης, η παιχτάρα μας), ο Άγγελος Καμπιώτης και Παναγιώτης Τριμπόνιας. Μαζί τους ήταν ο Βασίλης Χριστόπουλος (που έπαιζε στο Ποσειδώνα), ο γνωστός σε όλους Γιάννης Παρίσης κι εγώ».

Ο τίτλος; Ήρθε εύκολα ή δύσκολα;
«Ήταν δύσκολη η επικράτηση, ήταν πολλοί παίκτες σάλας και «mini–football» που το κάνει ακόμη πιο δύσκολο. Εμείς τα πρώτα χρόνια ψαχνόμασταν, το βρήκαμε με την πάροδο του χρόνου, ενώ αυτά τα παιδιά ξέρουν να παίζουν “4-1″».

Ας πάμε το χρόνο πίσω… Πως και από που ξεκινάς;
«Εγώ έμενα Αθήνα. Έπαιζα σε 5Χ5, στην Αθήνα 90′ (Καλτσέτο) (σ.σ. από τις καλύτερες ομάδες σάλας της χώρας και πρωταθλήτρια) και στις ακαδημίες του Παθιακάκη. Στα 14 ήρθα Πάτρα. Πήγα για 2-3 μήνες στην Παναχαϊκή αλλά λόγω του Πρεβέδου δεν μπορούσα να ακολουθήσω γιατί ήταν μακριά και έτσι κατέληξα στον Κεραυνό Αγ.Β. μαζί με τον Βασίλη Βασιλόπουλο.

Μετά από 3-4 χρόνια ακολούθησε ο Ατρόμητος Αντιρρίου στην Δ’ Εθνική για 2 χρόνια. Σταμάτησα λόγω στρατού και γύρισα στο Δρέπανο που τότε είχε φοβερή ομάδα και πήγαινε για άνοδο στην Α’ Κατηγορία. Ήμουν στον Ποσειδώνα, την ΑΕ Δρεπάνου και φέτος στον Αστέρα Τσουκαλεΐκων».

Δέκα χρόνια πριν στην Κρήτη, με τον «ιδρυτή» Βασίλη Βασιλόπουλο με τα μπλε στο κέντρο.

Η παρέα αρχίζει το ταξίδι της το 2004-05. Πως ξεκινάει και πότε έρχονται οι διακρίσεις;
«Αρχικά να πούμε ότι την ομάδα δεν την έφτιαξα εγώ, αλλά ο Βασίλης Βασιλόπουλος. Με τον Βασίλη παίξαμε μαζί μέχρι και στο Λουτράκι, αλλά λόγω τραυματισμών (σ.σ. χιαστούς) σιγά-σιγά αποχώρησε και πλέον δεν παίζει καν ούτε 5Χ5. Πλέον ασχολείται με το Crossfit. Μετά την Κρήτη ανέλαβα εγώ να τρέξω την ομάδα, πήρα την σκυτάλη εγώ. Οι διακρίσεις ήρθαν αμέσως…

Την πρώτη χρονιά πήραμε το πρωτάθλημα και πήγαμε στην Ρόδο για τα τελικά. Εκεί αποκλειστήκαμε στους Ομίλους. Συνολικά δεν θυμάμαι πόσα έχουμε πάρει μέχρι σήμερα. Παίρναμε για 8-9 χρόνια σερί το πρωτάθλημα στα γηπεδάκια του Δαβουρλή, στο χειμωνιάτικο τουρνουά. Κάποιες χρονιές κατακτούσαμε και το 5Χ5 και το 7Χ7 στο “Rossoneri” και έτσι κερδίζαμε τις συμμετοχές μας στα τελικά. Μετά την Ρόδο, ταξιδέψαμε 3 χρονιές σερί στην Κρήτη και το 2010 πήγαμε στην Ιταλία. Από το 2011 πηγαίνουμε σερί στους τελικούς στο Λουτράκι. Εκεί πήγαμε στον τελικό το 2014 (χάσαμε 4-2 από ομάδα της Θεσσαλονίκης) και φέτος που το κατακτήσαμε, 11-13 Οκτωβρίου θα πάμε Βαρκελώνη για να παίξουμε σε Πανευρωπαϊκό τουρνουά!»

Οι «ΚΑΜΜΕΝΟΙ» του 2018 με Ντεμάι-Χούσα και τα άλλα παιδιά

Πες μου για την Ιταλία;
«Μέναμε στην Τσεζένα. Ότι και να σου πω είναι λίγο. Ήμασταν και μικρότεροι σε ηλικία, ήταν απίστευτα. Κατεβήκαμε σαν “ΚΑΜΜΕΝΟΙ”, με Τριαντάφυλλο Πιρπιλίδη τερματοφύλακα, Γιάννη Παρίση, Μιχάλη Ζαφειρόπουλο, Παναγιώτη Ρουμελιώτη, Μιχάλη Τσάμη, Κώστα Γεωργακόπουλο, Παναγιώτη Καραχανίδη, Ανδρέα Τρίγκα…

Εμπειρίες που σίγουρα δεν θα κερδίζατε μέσα από το τοπικό…
«Το ερασιτεχνικό είναι μόνο για την ευχαρίστηση του παίκτη. Το 5Χ5 αν και το έχουν όλοι σε 2η μοίρα είναι πολύ καλύτερο από το να ασχολείσαι με ομάδες και παράγοντες που δεν αξίζουν. Εμείς είμαστε μια παρέα που κυνηγάμε να παίρνουμε τίτλους και να πηγαίνουμε σε διοργανώσεις που θα μας χαρίσουν αυτά που δεν μπορούν οι ομάδες στο Ερασιτεχνικό, π.χ. την Ιταλία».

Η απίστευτη εμπειρία στην Ιταλία το 2010 με τις φανέλες του Δαβουρλή (!)

Πως και αγωνίζεσαι ακόμη στο «11Χ11»;
«Είναι η αγάπη για το ποδόσφαιρο. Δεν χάνω προπόνηση. Θα παίζω όσο μπορώ και όπου μπορώ και ας μην μου προσφέρει όσα το 5X5. Στο Λουτράκι είδαμε ομάδες με 5-6 χορηγούς. Σε ημιεπαγγελματική φάση. Θα μπορούσα κι εγώ να το κάνω, αλλά τόσα χρόνια δεν ήθελα να βγάλουμε την ομάδα προς τα έξω, γιατί δεν με ενδιέφερε η αναγνωρισιμότητα και η διαφήμιση».

Όλα αυτά τα χρόνια πληρώνετε από την τσέπη σας. Έχετε καταφέρει να “γυρίσει” τίποτα πίσω, έστω για να εξασφαλίζετε την επόμενη συμμετοχή;
«Χρήματα δεν έχουμε πάρει, παρά μόνο την εξασφάλιση των τελικών στο Λουτράκι δωρεάν, σε ένα sports camp όπου μένουμε όλοι μαζί σε κοιτώνα. Προτιμούσαμε να πάμε 3 μέρες με το πρωινό μας, το ποτάκι μας ενίοτε και να γινόμαστε και χάλια αν έχουμε αποκλειστεί (σ.σ. γέλια). Αγαπάμε αυτό που κάνουμε και μας προσφέρει τέτοια χαρά που δεν σκεφτόμαστε όσα έχουμε χαλάσει. Όμως οι εμπειρίες από το ποδόσφαιρο και τους παίκτες που έχουμε αντιμετωπίσει, όπως του Κώστα του Παπουτσή (Soccer Action) που φέτος νικήσαμε στον τελικό δεν πληρώνονται».

Υπάρχουν ομάδες ας πούμε παραδοσιακές που σταθερά ξεχωρίζουν;
«Η ομάδα των “ΜΑΖΙ” που το έπαιρνε τα τελευταία 3 χρόνια είναι παραδοσιακή ομάδα, όπως και οι “Soccer Action” του Παπουτσή. Αυτοί πάντα φτάνουν στους “8”, στους “4” κ.ο.κ.. Μάλιστα οι “ΜΑΖΙ” πήρανε πέρυσι το Πανευρωπαϊκό (!), εκεί δηλαδή που θα πάμε εμείς φέτος να αγωνιστούμε».

Αλέξανδρε, τι σου έχει μείνει από όλα αυτά τα χρόνια;
«Την χρονιά που ήμασταν στο Αντίρριο, κατεβήκαμε με κάποια παιδιά από εκεί και παίξαμε στο τουρνουά που παίζανε όλα τα γήπεδα 5Χ5 με τους τελικούς στο “Olympico” στο Ρίο. Είχαμε χάσει από την ομάδα του Παπαλάμπρου (με Νάτση, Λαγκαδινούς κ.λπ.) με 3 γκολ στο Ρίο και στη ρεβάνς στον Δαβουρλή κερδίζαμε 4-0 με Βαλάντη και Κώστα Μαραγκό, τον Βασιλόπουλο, τον Παρίση, τον Ράπτη, τον Παπαδόπουλο από το Αντίρριο και τέρμα τον Στάθη τον Γεωργιάδη. Αυτός σε μια φάση με τον Νάτση σε ένα άλμα, έπεσε και γύρισε το γόνατο και βγήκε. Παίξαμε χωρίς τέρμα, νικήσαμε 5-4 αλλά αποκλειστήκαμε, ενώ η ομάδα η αντίπαλη τελικά πήρε και τον τίτλο. Αυτά μένουν, αυτά θυμάσαι στο τέλος. Την καλή παρέα και τις εμπειρίες».

Το κλασικό πλέον δίδυμο Χαρακίδα-Παρίση

Είναι σύνηθες στα 5Χ5 να έρχονται κάποιοι για τα… δύσκολα, στο τέλος…
«Δεν θα φέρω έναν καλό παίκτη και να βγάλω κάποιον που είναι στην παρέα. Αυτοί που ξεκινάγαμε, πάντα αυτοί τελειώναμε, στο τουρνουά. Την 1^η χρονιά με Κυρηναίο Φουρφουρή, Χούσα, Ζαφειρόπουλο αποκλειστήκαμε στους Ομίλους. Και ο Ανδρέας Χούσα που έπαιζε στην Παναχαϊκή ήταν από την αρχή στην ομάδα και όχι μόνο για τους τελικούς. Πέρυσι ήρθε ο Βαγγέλης ο Ντεμάι, που γνώριζε τα παιδιά, ήμασταν μόνο 7 δεν είχαμε 8ο παίκτη και λόγω της φιλίας του με τον Ανδρέα και ότι είδαμε τι παιδί είναι, τον πήραμε μαζί μας. Τα παιχνίδια είναι επίπονα. Με μεγάλη θερμοκρασία, στο καουτσούκ, είναι πολύ δύσκολο. Αν δεν έχεις 3 αλλαγές δεν μπορείς να τα καταφέρεις.

Φαντάσου το 2014 (σ.σ. με Κόλα, Παπαδόπουλο κ.α) κατεβήκαμε στους τελικούς με μόνο 1 αλλαγή (!). Είχαμε και τον Τάκη τον Ρουμελιώτη και τον Ντίνο τον Γεωργακόπουλο που πάντα παίζουν όσο μπορούν και μας προσφέρουν τεράστια ψυχική βοήθεια. Αυτά τα παιδιά έπαιξαν σπουδαιότερο ρόλο από το να έφερνα δύο πολύ καλούς παίκτες».

Αν φέτος αποφασίζατε να σταματήσετε τους “ΚΑΜΜΕΝΟΥΣ” ποιο θα ήταν το χάι-λάιτ;
«Δεν θα άλλαζα με τίποτα την Ιταλία. Φοβερά γήπεδα, απίστευτη διοργάνωση, είχε 4 γήπεδα με το 1 να είναι κλειστό με σκέπαστρο(!), πολύς κόσμος, χωρίς χρηματικό έπαθλο και με όλους να παίζουν για την χαρά του παιχνιδιού. Φτάσαμε στον τελικό και χάσαμε από Ελληνική ομάδα (μια ομάδα από την Αναγέννηση Άρτας με Ρόβα, τον Ράμα της ΑΕΚ και κάποια άλλα παιδιά).
Η πιο έντονη ήταν το 2014 που έχουν βαρέσει όλοι πέναλτι και μένει να εκτελέσει ο Τάκης ο Ρουμελιώτης, ο πρόεδρος και λέμε όλοι “χάσαμε”. Είχε χάσει ο αντίπαλος το πέναλτι άρα αν το βάλουμε πάμε στον τελικό. Παίρνει τη μπάλα ο Τάκης και εκτελεί το καλύτερο πέναλτι στο 5Χ5 στο πλαϊνό δίχτυ στα αριστερά.

Παίκτης με την λιγότερη συμμετοχή και ήταν τόσο σημαντικός που μας πήγε στον τελικό. Δεν ξεχωρίζουμε κανέναν. Όλοι θέλουν η ομάδα να κερδίζει. Δεν υπάρχει παιδί που να βάζει τον εαυτό του πάνω από την ομάδα. Και θέλουν όλοι, να παίζουν όλα τα παιδιά».

Το χρυσό πέναλτι που έστειλε τους ΚΑΜΜΕΝΟΥΣ στον τελικό του 2014 (!)

Η χειρότερη στιγμή;
«Πραγματικά ψάχνω να βρω μια κακή στιγμή. Πριν 3 χρόνια χάσαμε στον τελικό πολύ εύκολα, από Παναγόπουλο, Αγουρίδη κ.λπ, αλλά πήγαμε Λουτράκι από το 6Χ6. Δεν μας κόστισε ουσιαστικά, αλλά μας στοίχησε σε πρεστίζ».

Σκεφτήκατε ποτέ να σταματήσετε;
« Την τελευταία χρονιά κουραστήκαμε και ήταν η 1^η φορά που δεν κατεβήκαμε λόγω υποχρεώσεων, δουλειάς. Αγωνιστικά ποτέ δεν το σκεφτήκαμε, ακόμη και πέρυσι που αποκλειστήκαμε χωρίς να χάσουμε (!), με ισοβαθμίες και πέναλτι μόνο».

Για κλείσιμο τι θα ήθελες να πεις σε όσα παιδιά διαβάσουν την συνέντευξη σου;
«θέλω να πω στα παιδιά που μπορεί να μην κατάφεραν να παίξουν σε παραπάνω επίπεδο, να μην το παρατήσουν, να μην απογοητευτούν. Να βρουν μια ομάδα, να φτιάξουν την δική τους και να κατεβαίνουν στα τουρνουά. Να ψάχνουν τις τελικές φάσεις, να διεκδικούν με κάθε τρόπο να φτάσουν στα τελικά. Είναι εμπειρίες που μένουν και θα δουν πράγματα που δεν έχουν δει και δύσκολα θα συναντήσουν αλλού».