Αποκαλυπτική συνέντευξη στην Athens Voice, παραχώρησε ο Φώτης Ιωαννίδης.

Ο Έλληνας επιθετικός αναφέρθηκε στις αναμνήσεις του με τους «πράσινους», εκεί όπου ξεχώρισε τη νύχτα του Βελοντρόμ και την πρόκριση επί της Μαρσέιγ, όπως και τη νίκη του «τριφυλλιού» κόντρα στη Βιγιαρεάλ στο ΟΑΚΑ.

Παράλληλα, μίλησε για την περίοδο της μετάβασής του από τον Λεβαδειακό σε μια ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός με τελείως διαφορετικές απαιτήσεις, τονίζοντας για το μέλλον του ότι: «Φυσικά ως ποδοσφαιριστή είναι κάτι που σε γοητεύει. Όλοι από μικροί έχουμε όνειρα να παίξουμε στα μεγάλα κλαμπ της Ευρώπης. Ωστόσο, εγώ σαν άνθρωπος δεν έχω αλλάξει ποτέ τις σκέψεις μου. Οι σκέψεις μου αφορούν τον Παναθηναϊκό και μόνο».

Αναλυτικά, η συνέντευξη του Φώτη Ιωαννίδη στην Athens Voice:

–Τι σημαίνει Παναθηναϊκός για εσένα;
«Για όλους όσους αγωνίζονται στον σύλλογο είναι τεράστια τιμή. Είναι μία τεράστια ομάδα, με τεράστια ιστορία και αυτό είναι που μας παρακινεί να βοηθήσουμε την ομάδα να βρεθεί εκεί που της αξίζει. Το να φοράς το τριφύλλι στο στήθος είναι μεγάλη τιμή για κάθε ποδοσφαιριστή που περνά από την ομάδα».

–Ποια είναι η αγαπημένη σου ανάμνηση από την πορεία σου στον Παναθηναϊκό;
«Νομίζω ότι μπορώ να ξεχωρίσω δύο στιγμές. Η μία είναι η κατάκτηση του κυπέλλου, γιατί είναι ένα τρόπαιο και είναι κάτι σημαντικό, νομίζω, για όλους εμάς. Είναι σημαντικό για εμένα να κατακτάω τρόπαια με τον Παναθηναϊκό. Άλλωστε, αυτό είναι κάτι το οποίο έχω ως στόχο με την ομάδα. Και φυσικά, είναι και η νύχτα με την πρόκριση στο Βελοντρόμ στην Μαρσέιγ, που έπαιξα βέβαια και καθοριστικό ρόλο. Εκείνο το βράδυ ήταν κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ γιατί κατάφερα να σκοράρω ένα πολύ κρίσιμο πέναλτι σε μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή».

–Αν σου έλεγαν να περιγράψεις τον Παναθηναϊκό με μία λέξη, ποια θα ήταν;
«Ιδέα».

–Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκες όταν φόρεσες για πρώτη φορά τη φανέλα του Παναθηναϊκού στο ντεμπούτο σου;

«Την πρώτη φορά που αγωνίστηκα ήταν όλα πολύ διαφορετικά. Ως τότε αγωνιζόμουν στον Λεβαδειακό, που όπως και να το κάνουμε και με όλο τον σεβασμό, δεν έχει το βάρος που έχει ο Παναθηναϊκός. Ωστόσο, μου έδωσε πραγματικά πολλά μαθήματα. Έμαθα πολλά πράγματα, αλλά όταν ήρθα εδώ ήταν σαν πανεπιστήμιο. Όταν ήρθα στον Παναθηναϊκό κατάλαβα ότι το βάρος της φανέλας, αλλά και τα πάντα εδώ, είναι πολύ διαφορετικά. Κατάλαβα ότι πλέον τα πράγματα είναι σοβαρά και δεν μπορώ να εφησυχαστώ καθόλου. Θα πρέπει πάντα να δίνω το 100% για να βοηθήσω την ομάδα».

–Ποιο όνειρο θες να εκπληρώσεις με τον Παναθηναϊκό;
«Όταν είχα υπογράψει για αυτά τα τέσσερα χρόνια, ο στόχος μου ήταν να κατακτήσω τουλάχιστον ένα πρωτάθλημα και δύο κύπελλα. Μέχρι στιγμής έχω πάρει ένα κύπελλο, οπότε φέτος πρέπει να κάνουμε το νταμπλ για να καταφέρω αυτό που είχα στο μυαλό μου. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι θα τελειώσει εδώ το ταξίδι μου με τον Παναθηναϊκό. Αυτό το είχα πει όταν είχα υπογράψει το πρώτο μου συμβόλαιο. Τώρα είμαι στον τελευταίο χρόνο, αλλά έχω ανανεώσει, οπότε σίγουρα θα ανανεωθούν και οι στόχοι. Αυτό που θέλω αυτή τη στιγμή είναι να πάρουμε το πρωτάθλημα φέτος, να πάρουμε κι άλλα τα επόμενα χρόνια και να κάνουμε μεγάλη πορεία στην Ευρώπη».

–Ποια είναι η κορυφαία σου στιγμή στον Παναθηναϊκό; Μία εμφάνιση, ένα γκολ, ένας αγώνας συνολικά, που θα ήταν το highlight της πορείας σου στην ομάδα;
«Γενικά έχω κάνει πολλές εμφανίσεις οι οποίες θα ήθελα να μείνουν. Ποδοσφαιρικά τώρα εσείς που παρακολουθείτε μπορεί να μην το καταλαβαίνετε, αλλά υπάρχουν πολλές εμφανίσεις που έχω κάνει και έχω πει πως ίσως είναι η καλύτερή μου εμφάνιση, χωρίς να έχω βάλει απαραίτητα γκολ. Το μεγαλύτερο βάρος ήταν το ματς με τη Μαρσέιγ που είχα μπει και αλλαγή. Αυτό, θεωρώ, ήταν από τα καλύτερά μου παιχνίδια. Φυσικά ήταν και το γκολ κόντρα στη Βιγιαρεάλ – το πρώτο ευρωπαϊκό μου, σε ένα κατάμεστο ΟΑΚΑ. Είναι μια ανατριχιαστική στιγμή και ανάμνηση, και εννοείται μια νίκη βαρόμετρο για την ομάδα γιατί ήταν στην επιστροφή του Παναθηναϊκού στην Ευρώπη».

–Υπάρχει κάτι που θα άλλαζες στα όσα έχεις ζήσει στον Παναθηναϊκό;
«Σαν άνθρωπος δεν θέλω να αλλάζω πολλά πράγματα. Θεωρώ πως ό,τι συμβαίνει στη ζωή μας γίνεται για κάποιον λόγο και για να πάρουμε κάποιο μάθημα. Αν έπρεπε να αλλάξω κάτι θα επέλεγα τις τελευταίες εβδομάδες με τον τραυματισμό μου γιατί κι εγώ δοκιμάζομαι μέσα μου, προσπάθησα να μπω πιο νωρίς για να βοηθήσω την ομάδα, βιάστηκα και αυτό «με τιμώρησε».

–Πώς ζεις όλη αυτή την περίοδο της προσωπικής σου ανόδου και πόσο εύκολα διαχειρίσιμο είναι που όλα τα φώτα είναι πάνω σου;

«Έχω ανθρώπους δίπλα μου που με βοηθούν σε αυτό το κομμάτι. Άλλωστε ο πατέρας μου, ας πούμε, το ’χει ζήσει όλο αυτό, οπότε με έχει βοηθήσει πάρα πολύ στο πώς να διαχειριστώ οποιαδήποτε κατάσταση, είτε θετική είτε αρνητική. Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία δύο χρόνια, να σου πω την αλήθεια, το απολαμβάνω πολύ. Με χαροποιεί το να με βλέπουν τα παιδάκια και να χαίρονται. Αυτό είναι το πιο σημαντικό για μένα, τα μικρά παιδιά να χαίρονται σαν να βλέπουν ένα είδωλο, όπως και εγώ όταν ήμουνα μικρός έβλεπα διάφορους παίκτες που θαύμαζα. Είναι σημαντικό να δείχνουμε στα παιδιά το σωστό πρότυπο και όχι κάτι άσχημο ή κάτι κακό, γιατί αυτό είναι που μένει στο μυαλό τους. Φυσικά, εννοείται ότι είμαι πολύ χαρούμενος που και ο ενήλικος κόσμος χαίρεται μαζί μου, πανηγυρίζει μαζί μου, στεναχωριέται μαζί μου και με την ομάδα μας. Θεωρώ πως πλέον ξέρω πώς να το διαχειριστώ όλο αυτό και δεν νομίζω πως μπορεί κάπως να με βλάψει».

–Πώς νιώθεις με όλα αυτά που ακούγονται περί προτάσεων και μεταγραφών; Πώς αντιδρά γενικά ένας παίκτης σε τέτοιες περιπτώσεις; Γοητεύεται; Παίρνουν τα μυαλά του αέρα;
«Φυσικά ως ποδοσφαιριστή είναι κάτι που σε γοητεύει. Όλοι από μικροί έχουμε όνειρα να παίξουμε στα μεγάλα κλαμπ της Ευρώπης. Ωστόσο, εγώ σαν άνθρωπος δεν έχω αλλάξει ποτέ τις σκέψεις μου. Οι σκέψεις μου αφορούν τον Παναθηναϊκό και μόνο. Ο Παναθηναϊκός είναι που με ενδιαφέρει γιατί μέσα από εκείνον μπορώ να πετυχαίνω πράγματα, να κερδίζω τρόπαια και όλα αυτά που ακούγονται – οι φήμες, το ενδιαφέρον, με βοηθάνε να βελτιώνομαι και να προσφέρω ακόμα περισσότερα στην ομάδα».

–Πέρναγε ποτέ από το μυαλό σου, το διάστημα που έπαιζες στον Λεβαδειακό, πως θα ήσουν πλέον πρωταγωνιστής σε μια ομάδα με το όνομα, την ιστορία και τη φανέλα του Παναθηναϊκού;
«Ήμουν σίγουρος γι’ αυτό. Μπορεί να πουν κάποιοι ότι έχω έπαρση, αλλά εγώ πάντα είχα αυτοπεποίθηση και πίστη στον εαυτό μου. Αν δεν πίστευα στον εαυτό μου δεν θα είχα φτάσει ως εδώ. Και όλοι οι ποδοσφαιριστές είναι έτσι. Αν ρωτήσεις έναν προς έναν «ποιος είναι ο καλύτερος» θα σου δείξουν τον εαυτό τους. Όταν ήμουν στον Λεβαδειακό είχα όνειρο να αγωνιστώ σε μια μεγάλη ομάδα, και τα κατάφερα. Είμαι εδώ, στον Παναθηναϊκό, και εκπληρώνω ένα όνειρο που είχα από μικρός».

–Είχες δεύτερες σκέψεις στα πρώτα σου βήματα; Και αν ναι, τι θα έλεγες σε εκείνον τον Φώτη αν γυρνούσες τον χρόνο πίσω;
«Φυσικά και είχα και κακές σκέψεις. Είχα σκεφτεί να τα παρατήσω όλα, είχα δεύτερες σκέψεις όταν πήγα να μείνω στη Λιβαδειά. Αυτό που θα έλεγα στον εαυτό μου είναι να συνεχίσει να πιστεύει στον εαυτό του. Είναι πολύ σημαντικό να πιστεύεις στο όνειρο και να μην τα παρατάς».

–Ποιο είναι το στοιχείο που σε κάνει να ξεχωρίζεις;
«Στα δικά μου μάτια θεωρώ πως ξεχωρίζω ως προς το πώς διαχειρίζομαι τις κακές στιγμές μέσα στο γήπεδο. Αυτό είναι που με ξεχωρίζει και με γεμίζει με αυτοπεποίθηση. Θυμάμαι, σε ένα παιχνίδι, είχα ένα δεκάλεπτο που μου είχε έρθει τρεις-τέσσερις φορές η μπάλα και την είχα χάσει. Οι περισσότεροι παίκτες εκεί θα πάγωναν, θα απόφευγαν την επαφή με την μπάλα και θα κρύβονταν. Εγώ λειτουργώ ακριβώς αντίθετα. Ο τρόπος που επιλέγω και θέλω να απαντάω είναι πάντα μέσα στο γήπεδο. Επιτόπου θα ζητήσω την μπάλα για να κάνω αυτό που ξέρω καλύτερα. Θέλω κάθε άσχημη στιγμή μου να την κάνω επιτυχημένη με την επόμενη. Σκέφτομαι πάντα το επόμενο βήμα. Έτσι είμαι και σαν άνθρωπος. Ό,τι αφορά το παρελθόν, φροντίζω απλά να με μαθαίνει για την επόμενη φορά. Δεν το αφήνω να με επηρεάσει αρνητικά».

–Πώς εισπράττεις όλη αυτή την αγάπη που σου έχουν οι φίλοι όλων των ομάδων, αλλά και του Παναθηναϊκού;
«Καταρχάς θεωρώ αστείο όλο αυτό που γίνεται με την άσχημη τροπή των οπαδικών κινημάτων. Ο καθένας μπορεί να υποστηρίζει όποια ομάδα θέλει, δημοκρατία έχουμε. Το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που μαλώνουν, χτυπιούνται, μαχαιρώνονται για ομάδες είναι τραγικό γιατί το ίδιο το ποδόσφαιρο έχει να κάνει με τη χαρά, και όλα αυτά δεν ανήκουν στον αθλητισμό. Εμένα με χαροποιεί όταν χαίρονται με εμένα οι φίλοι της ομάδας, πανηγυρίζουν τα γκολ που πετυχαίνω, όταν υπάρχουν υγιείς φίλαθλοι στο γήπεδο. Αυτό είναι το καλύτερο.

Βέβαια, υπάρχουν και εκείνοι που δεν αντιλαμβάνονται την ομορφιά και την ουσία του ποδοσφαίρου και αυτό κάνει κακό μόνο στους ίδιους. Το να γράψουν κάτι σε εμένα και στους συμπαίκτες μου δεν μας αγγίζει. Έχουν δει τα μάτια μου πάρα πολλά και το μοναδικό που καταφέρνουν είναι να βλάπτουν τους εαυτούς τους. Εγώ χαίρομαι που έρχονται μικρά παιδιά και μου λένε «είμαι Ολυμπιακός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, χαίρομαι που σε βλέπω» και μου ζητάνε φωτογραφία. Αυτά χρειαζόμαστε στο ποδόσφαιρο, όχι τις τοξικότητες».

Πηγή