Δυστυχώς η ζωή είναι άδικη και αυτό το καταλάβαμε ακόμα πολύ σκληρά και όχι μόνο καλά, αφού το Σάββατο του Πάσχα «έφυγε» άδικα ο Νίκος Μοίραλης του Γλαύκου.

Βέβαια ακόμα ένας νέος άνθρωπος δεν είναι κοντά μας και ας είχε μόνιμα ένα γλυκό χαμόγελο και μπόλικη όρεξη για ζωή, με πολλά όνειρα και στόχους. Αναφέρομαι στην Κατερίνα Παναγιωτατού, που ναι μεν ήταν καθηγήτρια Γερμανικών, αλλά οι μαθητές την έβλεπαν σαν «μαμά», έτοιμη να τους βοηθήσει σε κάθε προβληματισμό και να είναι εκεί για αυτούς, με το χαμόγελο, την θετική αύρα και την αισιοδοξία της.

Από εκεί πήραν πολλά καλά στοιχεία η Κρίστελ Βουρνά που έχει διαπρέψει στην κολύμβηση, αλλά και ο Αντρέας Βουρνάς, που κάνει την δική του αξιόλογη προσπάθεια στα παρκέ επί σειρά ετών, φτάνοντας μέχρι και την Α2 με την Δόξα Λευκάδας.

Το μήνυμα του συναδέλφου της και συνιδιοκτήτη των Γερμανικών Καγγελάρης (πλέον), Στάθη Καγγελάρη, κοσμεί το blog του φροντιστηρίου, αφού ο κ.Καγγελάρης δημοσίευσε ένα πανέμορφο κείμενο, που περιγράφει κάποια πράγματα, τόσο εύστοχα και αληθινά όμως, για την κυρία Κατερίνα, την οποία τύγχανε να γνωρίζω και πραγματικά ήταν μία γυναίκα παράδειγμα και πρότυπο.

Διαβάστε το μήνυμα του κ.Στάθη Καγγελάρη:

«Με βασάνισε αρκετές μέρες η σκέψη, τι να γράψω στο πρώτο κείμενο του blog του φροντιστηρίου μας. Δεν έχω αναφερθεί ποτέ δημόσια σε αυτή, τουλάχιστον από τότε που έφυγε από κοντά μας τον Νοέμβρη του 2014.

Με την Κατερίνα Παναγιωτάτου γνωριζόμασταν σχεδόν από την παιδική μας ηλικία, μιας και οι μπαμπάδες μας γνωρίζονταν, αλλά και γιατί συνυπήρξαμε σαν μαθητές στο Goethe Institut Patras.Αργότερα χαθήκαμε και ξαναβρεθήκαμε πάλι στο Goethe Institut, αλλά ως συνάδελφοι πια. Τον Φεβρουάριο του 1989 οι γονείς της, ο γνωστός σε όλους του γερμανομαθείς στην Πάτρα, γνωστός και για το φιλανθρωπικό του έργο, Σάκης Παναγιωτάτος, διευθυντής του παραρτήματος της πόλης μας, αλλά και η γερμανίδα σύζυγός του Κρίστελ Παναγιωτάτου, καθηγήτρια με διδακτορικό και κατεύθυνση για τα μεγάλα πτυχία Oberstufe, Kleines Deutsches Sprachdiplom, Großes Deutsches Sprachdiplom με προσέλαβαν σαν καθηγητή. Δύο χρόνια αργότερα ήρθε και η Κατερίνα. Από την αρχή της επαγγελματικής μας συνύπαρξης υπήρξε ταύτιση απόψεων σε πολλά θέματα της δουλειάς μας, αν και σαν χαρακτήρες και γενικά προσωπικότητες ήμασταν διαφορετικοί.

Η στενή σχέση μας συνεχίστηκε και ιδιωτικά με τις οικογένειές μας. Στενή φιλία και επαγγελματική συνεργασία μέχρι τον Οκτώβρη του 1999, όπου από τα Κεντρικά στο Μόναχο ενημερωθήκαμε, ότι το Goethe Institut Patras και το Goethe Institut Chania στα πλαίσια ίδρυσης νέων παραρτημάτων στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης θα κλείσουν. Μια πολύ δύσκολη χρονιά για όλους τους συναδέλφους με πάρα πολλές συναντήσεις και συζητήσεις για το πώς θα πορευθούμε.

Μόλις την τρίτη εβδομάδα των συναντήσεων καταλάβαμε ότι εμείς θέλουμε να κάνουμε κάτι δικό μας. Από εκείνη τη στιγμή και για τα επόμενα 15 χρόνια ήμασταν τόσες πολλές ώρες μαζί, ώστε ορισμένοι μας θεωρούσαν και ζευγάρι. Δουλέψαμε πολλές ώρες, ήμασταν τόσο διαφορετικοί και ταυτόχρονα ταιριαστοί. Διαφωνούσαμε συμφωνώντας, ο καθένας είχε τους αγαπημένους του μαθητές, παρακινούσαμε ο ένας τον άλλο, κάναμε πραγματικά πάρα πολλές εκδηλώσεις με τους μαθητές μας, από ομιλίες για την εκπαίδευση μέχρι καρναβαλικά πάρτι, εκδρομές εντός και εκτός Ελλάδας, είχαμε πολλές φορές το ίδιο ένστικτο, τεράστιο άγχος και οι δύο για τις εξετάσεις των μαθητών μας, είχαμε…

Η Κατερίνα ορισμένες φορές ήταν απρόβλεπτη κι απότομη. Έτσι απρόβλεπτα κι απότομα έφυγε από κοντά μας. Από τότε είμαι σίγουρος ότι κάτι μου λείπει, παρόλο που στο φροντιστήριο είναι πάντα μπροστά μου.

Χωρίς την Κατερίνα θα ήταν πολλά πράγματα διαφορετικά για μένα, όπου ένα δημόσιο ευχαριστώ δεν είναι αρκετό. Θέλω όμως να ευχαριστήσω και την οικογένειά της, όπου με όλους ανεξαιρέτως είχα πάντα μια άψογη σχέση και συνεργασία.»

Του Γιάννη Γεωργακόπουλου