Του Ζώη Μαρίνου

Πριν από 14 μήνες είχε χάσει την αγαπημένη της κόρη, την Θεοδώρα (Λόλα) Μασσαρά που είχε φύγει απ’ την ζωή σε ηλικία μόλις 55 ετών τον Δεκέμβριο του 2018. Δυο χρόνια νωρίτερα είχε αποχαιρετίσει και το σύζυγο της Θύμιο Μασσαρά, γεωπόνο στο επάγγελμα, επί δεκαετίες στέλεχος και διευθυντή της Διεύθυνσης Εγγείων Βελτιώσεων της Νομαρχίας.

Την Τρίτη που μας πέρασε η Μαρία Δαφαλιά – Μασσαρά, μια γυναίκα πρωτοπόρος, μια ισχυρή προσωπικότητα και οραματίστρια, άφηνε την τελευταία της πνοή, κληροδοτώντας εντούτοις ένα ισχυρό αποτύπωμα στην πολιτική και κοινωνική ζωή της Αχαΐας.

Αγωνίστρια, επιστήμονας, δημοκράτισσα, φεμινίστρια, αλληλέγγυα πάντα στο δίκιο του ασθενούς και του αδύναμου, χάραξε μια πορεία που εφάμιλλη της σπάνια συναντά κανείς στο καθ’ ημάς πολιτικό στερέωμα. Και μαζί, αυτό που λέμε «αντιδημοσιογραφική», χωρίς πολλά πολλά με τα φώτα της δημοσιότητας, εργασιομανής και ασυμβίβαστη στους στόχους της.

Και, φυσικά, Καλαβρυτινή. «Ορεισίβια», όπως έλεγε η ίδια, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να υπογραμμίσει το ισχυρό «μέταλλο» των ανθρώπων του βουνού, που δεν καταλαβαίνουν από εμπόδια και δυστοκίες αλλά είναι φτιαγμένοι, έχουν το ταπεραμέντο, να υπερπηδούν εμπόδια και δυσκολίες, ως όρο επιβίωσης.

ΜΑΙΖΩΝΟΣ ΚΑΙ ΓΟΥΝΑΡΗ,

ΣΤΟ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΤΗΣ

Αλλά και ως στοιχείο προσωπικότητας. Η «Πολιτεία», οι συντάκτες της δηλαδή, είχαν την ευκαιρία να την γνωρίσουν, να τη «ζήσουν», να μοιραστούν μαζί της στο διαμέρισμα της στην συμβολή της Μαιζώνος με την Γούναρη, όλες τις αγωνίες της για τον τόπο, για το σύστημα Υγείας, για την πορεία των τοπικών πολιτικών πραγμάτων, για τους ανήμπορους και «αναξιοπαθούντες» κατά τον στερεότυπο χαρακτηρισμό.

«Να σου πω…». Πάντα έτσι ξεκινούσε τις εκμυστηρευτικές φράσεις της. Και έκλεινε το μάτι όταν μοιραζόταν μαζί σου τις ιδέες και τις απόψεις της. Σαν να ήθελε, με αυτό τον τρόπο, να σε κάνει «συνένοχο», συμμέτοχο, συνοδοιπόρο της κοσμοαντίληψης της.

Φίλη του Ανδρέα Παπανδρέου, ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και υποψήφια βουλευτής Αχαΐας το 1974, οδοντίατρος που επέλεξε να φύγει απ’ τη ζωή ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας Υγείας, στις 7 Απριλίου.

Η Μαρία Μασσαρά ποτέ δεν κυνήγησε αξιώματα. Ποτέ δεν επεδίωξε να εξαργυρώσει τους αγώνες της με τον τρόπο που το έκαναν και το κάνουν πολλοί μεταγενέστεροι της. Έβαζε στόχους. Και οι στόχοι αυτοί είχαν πάντα κοινωνικό πρόσημο. Να βοηθήσει, να συμπαρασταθεί, να είναι εκεί όταν οι συνάνθρωποι της το είχαν ανάγκη. Χωρίς φωτογραφίες και κάμερες. «Αυτά είναι αηδίες…», είχε πει στα τέλη της δεκαετίας του 1990 σε σημερινό συντάκτη της «Πολιτείας».

«Ορεισίβια», όπως έλεγε η ίδια, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να υπογραμμίσει το ισχυρό «μέταλλο» των ανθρώπων του βουνού, που δεν καταλαβαίνουν από εμπόδια

«ΘΑ ΤΟΥΣ ΓΙΝΩ ΣΤΕΝΟΣ

ΚΟΡΣΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΞΕΝΩΝΑ»

Ήταν η εποχή που είχε το γραφείο της στο κτίριο της παλιάς Νομαρχίας, Γούναρη και Κορίνθου. Στον πέμπτο όροφο. Αντινομάρχης Υγείας και Πρόνοιας, επί νομάρχη Στάθη Αθανασόπουλου – Σερέτη. Στην «υποδοχή» η τότε στενή συνεργάτιδα της Μάγδα Συμιακάκη. Πάνω στο γραφείο της μια στοίβα από φακέλους. Όραμα της η δημιουργία ενός Ογκολογικού Ξενώνα. Μιας δομής που να βοηθά στους ασθενείς τελικής φάσης να διατηρούν την αξιοπρέπεια τους. Είχε βρει τον χώρο. «Στο πανεπιστήμιο. Έχω μιλήσει με όλους τους υπουργούς, τούς έχω γίνει στενός κορσές…», έλεγε. Και χρόνια μετά, με νομάρχη τον Δημήτρη Κατσικόπουλο, η «Ελπίδα», ο Ογκολογικός Ξενώνας στην πανεπιστημιούπολη δημοπρατήθηκε και ολοκληρώθηκε το 2008.

Σημαντική αργότερα και η συμβολή του πρώην περιφερειάρχη Απόστολου Κατσιφάρα. Όμως, η Μαρία Δαφαλιά – Μασσαρά ακόμα και πριν από λίγους μήνες δεν ξεχνούσε εκείνους που είχαν βάλει τα «θεμέλια» του Ξενώνα. Και πάντα μνημόνευε τους γιατρούς Δημήτρη Βέρρα και Γρηγόρη Μπαράκο, τον Θεόδωρο Μιχαλόπουλο και τον Ασημάκη Ασημακόπουλο, μέλη της Νομαρχιακής Επιτροπής Υγείας το 1995 που είχαν συνυπογράψει την ίδρυση του Ξενώνα.

«ΜΑΡΙΑ ΠΡΟΧΩΡΑ,

ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΓΗΣΑΜΕ»

Αλλά και πιο μετά. Μιλούσε για τον ξεχωριστό ρόλο του καθηγητή Παθολογίας στο νοσοκομείο Ρίου Απόστολου Βαγενάκη, των καθηγητών Ιατρικής Χαράλαμπου Καλόφωνου και Δημήτρη Καρδαμάκη, του τότε προέδρου του Ιατρικού Συλλόγου Πάτρας Στέφανου Μανταγού, αλλά και του υπουργού Υγείας εκείνη την περίοδο Δημήτρη Κρεμαστινού. Μάλιστα, η Μαρία Μασσαρά είχε πάει στο υπουργείο για να εξηγήσει στον κ. Κρεμαστινό την αναγκαιότητα ίδρυσης του Ξενώνα. Και εκείνος, όπως έλεγε η ίδια, τής είχε πει τότε «και πολύ αργήσαμε. Προχωρήστε, το θεωρώ απολύτως απαραίτητο».

Η Μαρία Μασσαρά δεν υπήρξε ποτέ αγνώμον. Μιλούσε για τον Μάκη Αβραμίδη, τον δικηγόρο και πρώην νομαρχιακό σύμβουλο που «πήρε πάνω του» το νομικό σκέλος της ίδρυσης του Ξενώνα αλλά και για τον πατρινό δικηγόρο Νικόλαο Λέοντα που έδωσε τα νομικά «φώτα» του ώστε το όραμα να γίνει πράξη.

Αλλά και για τους Θρασύβουλο Μαυρομμάτη, Χαράλαμπο Μπακόπουλο, Βασίλη Ζέρβα (πρώην δήμαρχος Ρίου), Διονύση Καβαλιεράτο που μετείχαν στο Δ.Σ. της «Ελπίδας» στις κρίσιμες φάσεις της ολοκλήρωσης του έργου. Και στον τότε διορισμένο περιφερειάρχη Νίκο Μπελιβάνη που στήριξε την χρηματοδότηση της προσπάθειας.

Μικρή επισήμανση. Αγαπημένο «παιδί» της Μαρίας Μασσαρά ήταν ο δικηγόρος και πρώην πρόεδρος του Νομαρχιακού Συμβουλίου Γιάννης Κόττας τον οποίο πάντα αντιμετώπιζε με μητρική αγάπη. Όπως και τον αείμνηστο Γιάννη Καπράλο.

Η Μαρία Μασσαρά έφυγε αφήνοντας πίσω της έργο. Ακόμα και μέρες πριν το θάνατο της, ήταν σε επικοινωνία με επιτελείς του δήμου Καλαβρύτων για τις εκδηλώσεις των 200 χρόνων απ’ την Επανάσταση.

Ένας σπουδαίος άνθρωπος, παλαιάς κοπής, που θα λείψει σε όλους μας. Κηδεύτηκε την Τετάρτη, όχι με τον τρόπο που θα έπρεπε, εξαιτίας του κορωνοϊού, στα Καλάβρυτα.