Ο Νίκος Γκάλης στο παρκέ ήταν το τέλειο στην απόλυτη διαστολή του και το ατόφιο σε μέγιστη καθαρότητα και συμπύκνωση. Τέλειος και ατόφιος αθλητής.

Ένας σταρ ασύλληπτης, αλλά και ζωτικής ακτινοβολίας για τον ελληνικό αθλητισμό, τον οποίο έβγαλε από το αναλογικό πλαίσιό του και τού έδωσε διαστάσεις ψηφιακές.

Είναι ένας ζωντανός θρύλος, μια άφθαρτη ανάμνηση σαν την Εμμονή της Μνήμης του Νταλί. Όσα ρολόγια κι αν λιώσουν στα χέρια μας, όσα χρόνια κι αν γραφτούν στη ράχη μας η εικόνα του ιπτάμενου Νίκου Γκάλη, του ανίκητου παιδικού ήρωά μας, θα μάς συντροφεύει ως ένα από τα ομορφότερα σουβενίρ της ζωής μας.

Είναι ο δικός μας Air, αλλά και ο δικός μας -πραγματικά άξιος για τον τίτλο του-Sir.

Εισήλθε στη ζωή μας σαν ουράνιο σώμα τη δεκαετία του ’80. Μαρτύριο για τους αντιπάλους του. Προσέκρουαν πάνω στον αδάμαστο και απτόητο απ’ τους αιθέρες “πλανήτη Γκάλη” σαν θραύσματα από κομήτες.

Διάλεξε τον Άρη, επειδή αγάπησε την απλωσιά των δρόμων της Θεσσαλονίκης, αλλά και επειδή πλήρωνε καλύτερα. Έπρεπε να συντηρήσει τη φτωχή οικογένειά του.

Οι γονείς του ήταν η έγνοια του. Ένας λόγος που η ομιλία του γίνεται πιο ζωηρή όταν αναφέρεται στον Γιάννη Αντετοκούνμπο είναι αυτός: η κοινή αφετηρία των φτωχικών παιδικών χρόνων.

Ο ακριβοθώρητος “γκάνγκστερ” που εξακολουθεί να αποφεύγει τους λεκτικούς εκτροχιασμούς, αλλά και τα κοινότοπα λόγια παραχώρησε μια μεγάλη συνέντευξη στο SPORT24 και στον Παντελή Βλαχόπουλο.

Δεν μίλησε μόνο για τον Γιάννη, αλλά και για τους σταθμούς της αξιοθαύμαστης διαδρομής του, φυσικά για το Ευρωμπάσκετ του 1987, για το γεγονός ότι δεν υπήρχε άμυνα να τον σταματήσει και για τις κρίσιμες αποφάσεις του, αυτές που δεν θα άλλαζε ούτε σήμερα.

Αναφέρθηκε στους συνοδοιπόρους του και οραματίστηκε πώς θα ήταν η συνύπαρξή του στον Παναθηναϊκό με αυτόν που τον χαρακτήρισε “διάβολο”, τον Ντράζεν Πέτροβιτς.

Γιατί ο Νίκος Γκάλης είναι ο άνθρωπος της ζωής μας και ως μπασκετικός Θεός ξέρει πάντα τι να κάνει τη μπάλα.

Όπως μου μιλάει όλος ο κόσμος, άνετα. Νίκο να με λες.

– Είμαι εδώ και κάθομαι σε αυτή την θέση, γιατί εσύ ήρθες από την Αμερική και έπαιξες μπάσκετ στην Ελλάδα. Αν δεν ερχόσουν το 1979 εδώ να μας εμπνεύσεις, σίγουρα θα έκανα κάτι άλλο στην ζωή μου. Και όχι μόνο εγώ, αλλά πολλά παιδιά.

Κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή. Όταν ήρθα το 1979 από τις Ηνωμένες Πολιτείες, η Θεσσαλονίκη ήταν σαν χωριό, αλλά μου άρεσε τόσο πολύ.

Γεννήθηκα στη Νέα Υόρκη και μετά έζησα στο Νιού Τζέρσεϊ και εκεί είχε τόσο κόσμο, τόση φασαρία. Και ήρθα εδώ και στους κεντρικούς δρόμους κυκλοφορούσαν μόνο 30 αυτοκίνητα.

Αλλά μου άρεσε τόσο πολύ και είπα ότι ταιριάζει η Θεσσαλονίκη στον χαρακτήρα μου. Είχα σκοπό να έρθω για λίγα χρόνια στην Ελλάδα και μετά να πάω στο ΝΒΑ.

– Δύσκολες γειτονιές τότε; Νέα Υόρκη και Νιου Τζέρσεϊ;

Ναι, δύσκολα. Η οικογένειά μου δεν είχε χρήματα, αλλά αυτή η κατάσταση σε βοηθάει ως άνθρωπο, να γίνεις πιο σκληρός. Και να φτιάξεις το μέλλον σου με άλλο μάτι.

Αλλά ασχολήθηκα από μικρός με όλα τα σπορ, αν εξαιρέσεις το baseball που το θεωρούσα βαρετό. Διάλεξα τελικά το μπάσκετ και καλά έκανα.

– Ο πατέρας σου;

Ο πατέρας μου ήταν από την Ρόδο. Έφυγε μικρό παιδί από την Ελλάδα, με ιταλικό διαβατήριο, για να βρει την τύχη του στην Αμερική.

Ήταν δυνατός και σκληρός άνθρωπος και ασχολήθηκε με την πυγμαχία. Το όνομά του ήταν Γιώργος Γεωργαλής, αλλά του έκοψαν το όνομα στις ΗΠΑ και το έκαναν Γκάλης.

– Σου λείπουν η μητέρα σου και ο πατέρας σου;

Ναι, πάρα πολύ. Ήμασταν δεμένη οικογένεια κι αυτός ήταν ένας βασικός λόγος που ήρθα στην Ελλάδα. Γιατί εδώ μου προσέφεραν περισσότερα χρήματα και ήθελα να τους βοηθήσω.

Και τον θυμάμαι τον πατέρα μου όταν πήραμε το ευρωπαϊκό το 1987 και είχε βγει τηλεφωνικά στην ΕΡΤ και είχε συγκινηθεί.

– Ναι από αυτή τη συνέντευξη νιώσαμε ότι δεν είχε καταλάβει τι είχε συμβεί ακριβώς στην Ελλάδα.

Ναι, δεν το είχε καταλάβει. Κοίτα, εγώ ήμουν και ντροπαλό παιδί. Οι γονείς μου την πρώτη φορά που με είδαν να παίζω ήταν στο Πανεπιστήμιο, όταν είχα αγωνιστεί στο Madison Square Garden.

Ο πατέρας μου μπορεί να ήταν επαγγελματίας πυγμάχος, αλλά δεν ήξερε πολλά από μπάσκετ.

Μου είπες “δεν δίνω συνεντεύξεις, αλλά έλα μέσα στο καμπ να το συζητήσουμε”. Όντως με έβαλες σε ένα τραπέζι με φίλους σου και δύο ώρες πίναμε και τρώγαμε.

Στο τέλος σε ρωτάω κύριε Γκάλη “τι θα γίνει με τη συνέντευξη”. Και μου είπες έλα αύριο στις 17:00 να στην δώσω.

Εγώ ήρθα την επόμενη ημέρα από τις 14:00 με την κάμερα μου και περίμενα. Πάει 5, πάει 6, πάει 7 και δεν είχες έρθει. Λίγο αργότερα εμφανίζεσαι.

Σταματάς με το αυτοκίνητο, σου λέω “Κύριε Γκάλη είμαστε έτοιμοι” και μου απαντάς “τελικά δεν έχω κάτι να πω”!

Αλήθεια, δεν το θυμάμαι. Αλλά μου κάνει εντύπωση αυτό που μου λες, γιατί εγώ αν πω κάτι γίνεται. Μήπως δεν πίστεψα ότι ήσουν δημοσιογράφος; Είδες, αυτή του τραπεζιού ήταν καλύτερη συνέντευξη απ’ ότι θα ήταν με την κάμερα. Αλλά, την κάνουμε τώρα 24 χρόνια μετά, στη χρωστούσα.

– Εντάξει, είπαμε όλα αυτά για τις σχέσεις σου με τους δημοσιογράφους, αλλά δημοσιογράφο παντρεύτηκες.

Ναι, ήταν στο χώρο. Είμαστε μαζί πάνω από 20 χρόνια.

– Τι ερωτεύτηκες στην Ελένη Παναγιώτου;

Κοίτα, τι να σου πω τώρα. Εννοείται ότι κάτι ερωτεύτηκα. Γιατί η αλήθεια είναι ότι είχα γνωρίσει πολλές γυναίκες στη ζωή μου.

Πηγή