Είναι μόλις 27 ετών κι όμως, τη δεδομένη χρονική στιγμή αποτελεί τον ρέκορντμαν των πανελλήνιων τίτλων στην ενόργανη γυμναστική.

Το 2019, ισοφάρισε τα 19 μετάλλια του Βλάση Μάρα στα πανελλήνια πρωταθλήματα, μια τρομερή επιτυχία, ενώ συνολικά μετράει οκτώ χρυσά στο σύνθετο ατομικό, επτά στους παράλληλους ζυγούς και τέσσερα στο μονόζυγο.

Ο πατρινός Νίκος Ηλιόπουλος είναι πολύ απλά ο κορυφαίος, εν ενεργεία, Έλληνας γυμναστής στο σύνθετο ατομικό, ενώ το 2014 και το 2015
κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στους παράλληλους ζυγούς στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ουγγαρίας. Έχει ύψος 1,70μ., ζυγίζει 70 κιλά και ανήκει στους ψηλούς γυμναστές.

ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΟΡΩΝ

Διεθνείς διακρίσεις Ανδρών: Συμμετοχή σε 12 Παγκόσμια Κύπελλα με κατάκτηση 2 μεταλλίων (2η θέση στο δίζυγο το 2014 και το 2015
στην Ουγγαρία).

Συμμετοχή σε 2 European Games: 22η θέση σύνθετο ατομικό το 2015 στο Baku, 10η θέση το 2019 στο Minsk.

Συμμετοχή σε Μεσογειακούς Αγώνες: 5η θέση μονόζυγο Ισπανία 2018, 12η θέση σύνθετο ατομικό.

Συμμετοχή σε 6 Πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα: 10η θέση Βουλγαρία 2014, 12η θέση Γαλλία 2015, 10η θέση Ελβετία 2016, 27η θέση
Ρουμανία 2017, 17η θέση Σκωτία 2018 και 23η θέση Πολωνία 2019.

Συμμετοχή σε 6 Παγκόσμια πρωταθλήματα: 2013 Βέλγιο, 2014 Κίνα, 2015 Σκωτία, 2017 Καναδάς, 2018 Κατάρ, 2019 Γερμανία.

Η «Match» συνομίλησε μαζί του σε μια συνέντευξη που αξίζει να διαβαστεί σκιαγραφόντας τα πρώτα του βήματα, τη μετάβαση από Πάτρα σε Αθήνα, τις μεγάλες διακρίσεις και την στήριξη των ανθρώπων του. Ο κορωνοϊός που πήγε πίσω… πολλά, το παράπονο προς τα ΜΜΕ και το “μήνυμα” στους νέους αθλητές της Ενόργανης.

Η Συνέντευξη στον Κυριάκο Δημητρόπουλο

-Νίκο θέλω να μου μιλήσεις για το “ταξίδι” σου στην ενόργανη. Πως ήρθες σε επαφή με το άθλημα, πότε πήρες την απόφαση να προχωρήσεις πιο δυνατά για πρωταθλητισμό;

“Όλα ξεκίνησαν το 1997 όταν ήμουν 4 χρόνων σχεδόν. Ήταν η εποχή που είχε ξεκινήσει να ακούγεται η ενόργανη και τότε φτιάχτηκε και το στάδιο στη Πάτρα. Τότε, λοιπόν, οι δάσκαλοι μου από το προ-νήπιο που ήταν ταυτόχρονα και προπονητές στο άθλημα με επέλεξαν και πρότειναν στους γονείς μου την ενοσχόλησή μου με αυτό.

Κάπως έτσι ξεκίνησα, πήγα στο στάδιο, είδα τι έκαναν εκεί τα παιδιά και άπλα… ερωτεύτηκα! Νομίζω στο πρώτο μου Πανελλήνιο μετάλλιο, το 2000, κατάλαβα ότι με αυτό μονάχα θέλω να ασχοληθώ.

Όσο περνούσαν τα χρονιά και ερχόντουσαν και οι διακρίσεις και έβλεπα πως όλη αυτή η προσπάθεια που κάνω με βγάζει κάπου, τόσο περισσότερο ήθελα να μείνω και να συνεχίσω.”

-Πόσο δύσκολο είναι για ένα παιδί να φεύγει νωρίς από τον τόπο του για να ανέβει στην Αθήνα έτσι ώστε να διεκδικήσει το κάτι παραπάνω;

“Ένα καλό στοιχείο της ενόργανης είναι ότι σε μαθαίνει από μικρή ηλικία να ανεξαρτητοποίησε. Είχα μάθει να ταξιδεύω και να γνωρίζω κόσμο από πολύ μικρός και θα μπορούσα να πω πως αυτό είναι και ένα από τα δώρα του πρωταθλητισμού.

Το να ανέβω στην Αθήνα ήταν μια απόφαση που έπρεπε να πάρω αν ήθελα πραγματικά να ακολουθήσω το όνειρο μου και δεν μπορώ να πω ότι ήταν δύσκολη, αλλά κάτι που έπρεπε να γίνει.

Ήρθα στην πρωτεύουσα σε ηλικία 18 ετών με το ρίσκο ότι θα πάω σε κάτι άγνωστο για εμένα, μακριά από την οικογένεια μου για να κυνηγήσω το όνειρο χωρίς να υπάρχει κάτι η κάποιος ο οποίος μου είχε πει ότι θα το πετύχω.”

-Μίλησε μας για τους ανθρώπους που σε στήριξαν κατά τη διάρκεια της καριέρας σου. Υπήρξαν κάποιοι που προσπάθησαν να σε αποθαρρύνουν;

“Πάντα υπήρχε και θα υπάρχει η οικογένεια μου, είναι το δυνατότερο στήριγμα μου. Μέτα ακολουθεί ο προπονητής και οι συναθλητές μου, οι οποίοι ο καθένας με τον τρόπο τους πιστεύουν σε έμενα. Είναι τιμή μου που ο προπονητής μου, ο κ.Ράφτης, με εμπιστεύεται να είμαι μέλος της Εθνικής ομάδας και εγώ μπορώ και προσφέρω το καλύτερο δυνατό.

Δυστυχώς, έχουν υπάρξει άνθρωποι που προσπάθησαν να με αποθαρρύνουν, αλλά το μόνο που κατάφεραν ήταν να με κάνουν πιο αποφασισμένο να πετύχω τους στόχους μου.”

-Από το 2004, όντας αρκετά μικρός ηλικιακά είχες την πρώτη σου εμπειρία σε αγώνες στο εξωτερικό. Πως εκείνη σε βοήθησε για τις μετέπειτα τεράστιες επιτυχίες που σημείωσες;

“Η πρώτη μου εμπειρία εκτός συνόρων ήταν το 2004 με τον σύλλογο μου σε έναν φιλικό αγώνα με την Αγγλία. Θυμάμαι ότι είχα απίστευτο άγχος γιατί ήταν η πρώτη φορά που βίωνα κάτι τέτοιο. Μάλιστα, κερδίσαμε τους Άγγλους και εγώ τότε στο σύνθετο ατομικό είχα βγει 3ος.

Η πρώτη μου μεγάλη διάκριση ήρθε το 2009 όταν με την Εθνική ομάδα πήραμε στο Παγκόσμιο την 8η θέση. Τον επόμενο χρόνο προκρίθηκα στην Ολυμπιάδα Νέων το 2010 όπου και έγινα 5ος Ολυμπιονίκης Νέων στον πλάγιο ίππο, διάκριση σημείο αναφοράς της καριέρας μου.

Το 2013 μπήκα στην Εθνική ομάδα των Ανδρών. Τότε, κατάλαβα πως ό,τι είχα ζήσει στην κατηγορία των Εφήβων δεν μοιάζει καθόλου σε τίποτα με το επίπεδο αυτό. Πλέον, ανταγωνιζόμουν αθλητές που έβλεπα και θαύμαζα από την τηλεόραση.
Από τότε απλά ερχόντουσαν οι επιτυχίες και ανέβαινα πολύ σαν αθλητής, ενώ με είχε εξιτάρει πολύ ότι κέρδιζα και έκανα διακρίσεις στο εξωτερικό, γεγονός που έφερε στα ύψη την ψυχολογία μου αλλά και το επίπεδο της διαδικασίας της προπόνησης μου.”

-Μόλις σε ηλικία 27 ετών είσαι πρωταθλητής της ενόργανης γυμναστικής, κάτοχος αργυρού μεταλλίου στους παράλληλους ζυγούς σε Παγκόσμιο Κύπελλο, το 2019 κατέπληξες το Πανελλήνιο όταν και ισοφάρισες τα 19 μετάλλια του Βλάση Μάρα. Πως εισπράττεις όλες αυτές τις διακρίσεις και ποιο είναι το κίνητρο για τη συνέχεια;

“Έμαθα για τα ρεκόρ πέρσι, όταν είχα τα 6 στο σύνθετο ατομικό και 18 χρυσά. Τότε είπα λοιπόν ότι θέλω να μείνω στην Ελληνική ιστορία της ενόργανης γυμναστικής ως ρέκορνταν στο σύνθετο ατομικό.
Όπως είχε προαναφέρει και ο Βλάσης Μάρας τα ρεκόρ είναι για να σπάνε. Έτσι και εγώ θέλω να αφήσω ένα ρεκόρ και εύχομαι να εμπνεύσω μελλοντικούς αθλητές για να το σπάσουν.”

-Θέλω να μας μιλήσεις για τη φετινή δύσκολη χρονιά με τον κορωνοϊό. Πως το βίωσες, και ένα δικό σου μήνυμα στον κόσμο για την πανδημία.

“Τη φετινή χρονιά θα την έλεγα… “κουτσή”. Ξεκίνησα με μια διάκριση στο Αζερμπαϊτζάν. Προκρίθηκα στην τελική φάση του Παγκοσμίου κυπέλλου στο μονόζυγο αλλά δυστυχώς ο τελικός ακυρώθηκε και έτσι δεν κατάφερα να αγωνιστώ. Από εκείνη την μέρα μέχρι και σήμερα βρισκόμαστε στον “αέρα”.

Οι προπονήσεις γίνονται κανονικά, αλλά ακόμα δεν ξέρουμε για ποιον αγώνα δουλεύουμε και για το αν θα υπάρξουν αγώνες! Κάθε μέρα, όμως, στο μυαλό μου υπάρχει πάντα ο απώτερος στόχος μου, η Ολυμπιάδα του Τόκιο.

Αυτή τη στιγμή πολεμάμε με έναν αόρατο αντίπαλο, δεν ξέρουμε τι μας κρύβει και πότε θα μας “χτυπήσει”.

Η καραντίνα αλλά και όλο αυτό που ζούμε τους τελευταίους μήνες έχει κρατήσει όλους τους αθλητές πίσω στις προετοιμασίες τους. Πλέον,
προπονούμαστε με νέα δεδομένα και πάντα με την ατομική ευθύνη, προστατεύοντας εμάς αλλά και τους γύρω μας.”

-Ποιο είναι το καθημερινό πρόγραμμα που ακολουθείς και η ειδική προετοιμασία πριν από τους αγώνες σου;

“Το πρόγραμμα μου είναι σχεδόν πάντα το ίδιο. Διπλές καθημερινές προπονήσεις με στόχο τον επόμενο αγώνα. Οι προπονήσεις είναι αρκετά εντατικές, περίπου 4-5 ώρες την ήμερα.

Μέσα σε όλα αυτά υπάρχει η σωστή διατροφή και η ανάλογη θεραπευτική αποκατάσταση μετά από κάθε προπόνηση”.

-Σε ενοχλεί που η Ενόργανη Γυμναστική δεν λαμβάνει από τα ΜΜΕ την ανάδειξη που της αξίζει; Τι πιστεύεις πως πρέπει να αλλάξει;

“Ναι σίγουρα με επηρεάζει. Είμαστε ένα άθλημα που φέρνει διακρίσεις στην Ελλάδα για περισσότερα από 30 χρονιά. Τα ΜΜΕ αλλά και γενικά ο κόσμος δεν γνωρίζει τι πάει να πει ενόργανη, γιατί δεν προβάλλεται τόσο όσο της αξίζει.

Το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ και άλλα ομαδικά αθλήματα είναι πιο βατά και πιο εύκολα να τα καταλάβει ο κόσμος. Όλοι ξέρουν σχεδόν τι είναι το άουτ, το πέναλτι, το καλάθι κ.ο.κ.

Στην ενόργανη η πλειοψηφία δεν γνωρίζει τους κανόνες, τον κώδικα βαθμολογίας, τις ασκήσεις η ακόμα και την ονομασία των οργάνων. Πιστεύω ότι αν ο κόσμος μάθει έστω και σε μικρό βαθμό πως λειτουργεί το άθλημα και πως ένας αθλητής βγαίνει 1ος και καταλάβει τι ακριβώς είναι αυτό που βλέπει σε ένα πρόγραμμα, θα εντυπωσιαστεί από το πόσο θεαματικό είναι”.

-Το δικό σου μήνυμα για όλα τα παιδιά που ασχολούνται ή θέλουν να ξεκινήσουν να ασχολούνται με την Ενόργανη, ποιο είναι;

“Πάντα να ακολουθούν τα όνειρα τους και να πιστεύουν σε αυτά. Ο αθλητισμός αλλά και ο πρωταθλητισμός είναι ένα πολύ ωραίο και μοναδικό μονοπάτι για κάθε παιδί.

Είτε αυτό λέγεται ενόργανη είτε κάτι άλλο, πρέπει πάντα να βάζουν στόχους και να παλεύουν για τα όνειρα τους καθημερινά.”