Όταν στην οικογένειά σου σε καθημερινή βάση, έχεις έναν ποδοσφαιριστή της αξίας του Κώστα Δαβουρλή και τον βλέπεις όχι μόνο ως συγγενή, αλλά περισσότερο ως «ίνδαλμα», είναι επόμενο να σου «κολλήσει τη ρετσινιά».

Κι αν μη τι άλλο, όχι μόνο ο αείμνηστος Δαβουρλής του την «κόλλησε», αλλά δεν τον άφησε και σε «χλωρό κλαρί» και τον είχε συνεχώς υπό την… διδασκαλία του.

Πήρε τον δρόμο για το γήπεδο…

Πιτσιρικάς την περίοδο του 1969 προς το ΄70 ο Νίκος Παπαγιαννόπουλος (γεννημένος στις 6/1/1956), πήρε τον δρόμο που οδηγούσε στο γήπεδο της Παναχαϊκής. Μπροστά του, βρήκε έναν άνθρωπο, που προπονούσε μικρά παιδιά κι αυτός δεν ήταν άλλος από τον αείμνηστο Σπύρο Βουλγαράκη. Ζήτησε να συμμετάσχει μαζί με τους υπόλοιπους μικρούς και από τότε το όνομά του έμεινε στην ιστορία -από το 1974, ανήκε στην μεγάλη ομάδα της Παναχαϊκής- αφού φόρεσε τη φανέλα της «κοκκινόμαυρης» ομάδας σε 230 αγώνες (σε Α΄ και Β΄ Εθνική), σημειώνοντας 13 τέρματα, ωστόσο μπορεί να έπαιξε στην Παναχαϊκή έως τις 27/3/1988, αγωνιζόμενος απέναντι στον Ηρακλή Θεσσαλονίκης, αλλά, έμεινε στο δυναμικό της έως ότου έληξε το συμβόλαιό του.

Στη συνέχεια δεν αποχώρησε από την ενεργό δράση, καθώς μετέπειτα έπαιξε τόσο στον ΑΟ Πάτραι, στην Αχαϊκή, όσο και στον Ατρόμητο Αντιρρίου, παίζοντας στις τότε κατηγορίες.

Ωστόσο, το «σαράκι» του ποδοσφαίρου δεν «έσβησε» για τον παλαίμαχο ποδοσφαιριστή, αφού έπειτα ακολούθησε ο σύλλογος «Κώστας Δαβουρλής, -συμμετέχει στο πρωτάθλημα της ΕΠΣ Αχαΐας και φέρει το βαρύ όνομα του θείου του, καθώς πολλοί δεν γνωρίζουν ο Κώστας Δαβουρλής, ήταν αδελφός της μητέρας του- όπου κατάφερε να αγωνιστεί και στις τρεις κατηγορίες (Α΄, ´ô). Τα χρόνια πέρασαν, αλλά ακόμη συλλογιέται εκείνα τα ποδοσφαιρικά χρόνια.

Σε συνέντευξή του στη «Match» ο 64χρονος παλαίμαχος άσσος, θυμάται με νοσταλγία τα όσα έζησε στην Παναχαϊκή και τα μοιράζεται μαζί μας, αλλά και με τους αναγνώστες.

H Συνέντευξη στον Τάσο Αγγελόπουλο

-Νίκο, υπήρξες κι εσύ «παιδί» του αείμνηστου Σπύρου Βουλγαράκη. Τι θυμάσαι από εκείνη την περίοδο;

«Πήγα μόνος μου, αν και έψαχνε ο ίδιος στα γήπεδα να βρει παίκτες. Θυμάμαι ότι τον Τάκη Κυριακόπουλο, τον είδε τότε στα Ζαρουχλέικα να παίζει και τον έφερε στην Παναχαϊκή».

–Και πως δηλαδή, σας επέλεγε. Παίζατε δίτερμα και έπειτα έλεγε ότι: «Αυτός κάνει, ή δεν κάνει;»

«Μας μάζευε και αγωνιζόμασταν, το μάτι του έκοβε. Και πώς να μην «βλέπει» ποδόσφαιρο, όταν βρίσκονταν από παλιά στην Παναχαϊκή κι είχε βγάλει ποδοσφαιριστές, όπως ο Δαβουρλής, ο Στραβοπόδης, ο Μιχαλόπουλος κι άλλους, που δεν θέλω να αδικήσω, εάν δεν τους θυμηθώ».

-Παράλληλα τι ζητούσε από εσάς;

«Έπραττε ότι κάνουν τώρα οι ακαδημίες ποδοσφαίρου, μας ζητούσε να δει τους βαθμούς μας από το σχολείο, να μην έχουμε μακριά μαλλιά, να είμαστε καλοί χαρακτήρες και το κυριότερο, να μην καπνίζει κανένας. Θυμάμαι επίσης (σ.σ. γέλια) ότι γύριζε τα σφαιριστήρια της εποχής εκείνης που υπήρχαν στην Πάτρα -και δεν ήταν πολλά- και όποιον έβλεπε να παίζει, τον… πλάκωνε στις φουσκιές. Δεν τολμούσαμε να πάμε, φοβόμασταν…»

Το ματς Ολυμπιακός-Παναχαϊκή έχει διακοπεί και ο αρχηγός Νίκος Παπαγιαννόπουλος τα λέει σε έντονο ύφος με τον Θεσσαλονικιό διαιτητή Σπυρόπουλο, ενώ διακρίνεται δίπλα του ο Μητσέας.

-Ας πάμε στο πως βρέθηκες στην Παναχαϊκή και ποιος σε επέλεξε να παίξεις με την πρώτη ομάδα;

«Μα φυσικά ο συγχωρεμένος ο κυρ Σπύρος. Προπονητής τότε ήταν ο Λεν Σάνον, όμως έλυνε κι έδενε ο αείμνηστος, οι προπονητές τον εμπιστεύονταν. Βρέθηκα το 1974 στην μεγάλη ομάδα, με Δαβουρλή, Στραβοπόδη, Ρήγα, Παππά. Κι άλλους ποδοσφαιριστές εκείνης της εποχής. Πήρα πολλά και διδάχτηκα δίπλα τους. Βέβαια ίσχυαν τότε τα ημιεπαγγελματικά συμβόλαια και δεν πήρα ευκαιρίες. Και πώς να πάρω, όταν έχω ιερά «τέρατα» για συμπαίκτες. Δούλεψα σκληρά».

-Και τι έγινε;

«Την περίοδο του 1976, μου δίνεται η ευκαιρία και την αρπάζω από τα μαλλιά σε ηλικία 20 ετών. Έκανα ντεμπούτο κόντρα στον Απόλλωνα Καλαμαριάς, με το ματς να τελειώνει ισόπαλο 1-1. Η χαρά μου φυσικά ήταν πολύ μεγάλη, και συνέχισα να δουλεύω προκειμένου να καθιερωθώ…».

-Φόρεσες την «κοκκινόμαυρη» περίπου τρεις πενταετίες. Πριν αγωνιστείς στις υπόλοιπες δύο Εθνικές κατηγορίες, υπήρξαν προτάσεις προκειμένου να πας σε άλλους συλλόγους, που είχαν δείξει ενδιαφέρον για σένα;

«Ήταν πολύ δύσκολο να φύγεις τότε από τις ομάδες. Θα έπρεπε ο ποδοσφαιριστής να έχει κάνει πολύ καλή και εξαιρετική χρονιά, για να δοθεί με μεταγραφή. Υπήρξαν πάντως δύο προτάσεις, αλλά στάθηκα άτυχος. Δύο φορές, τη μια που ήταν προπονητής στον Ολυμπιακό ο Δαρίβας και είχα πάει πολύ καλά. Είχα πάει και στου Ρέντη τότε κι έκανα προπόνηση, αλλά ο Δαρίβας έπειτα αποχώρησε. Ακολούθησε η ΑΕΚ του Ζλάτκο Τσαϊκόφσκι, αλλά και πάλι δεν πήγα, καθώς τότε αποχώρησε από την «Ένωση». Στη συνέχεια δεν ήρθε άλλη πρόταση, όμως δεν στενοχωριέμαι που έμεινα στην Παναχαϊκή».

Η ενδεκάδα της Παναχαϊκής 1981-1982. Όρθιοι από αριστερά διακρίνονται οι: Δαβουρλής, Παπαδόπουλος, Αποστολίδης, Κίζας, Παπαλάμπρου Παπαγιαννόπουλος. Κάτω από αριστερά διακρίνονται οι: Μπ. Σπανασωτηρόπουλος, Νταλάκας, Ψαρράς, Βάγκνερ, Σταματόπουλος

-Νίκο, ο αείμνηστος Κώστας Δαβουρλής, εκτός από θείος, τι άλλο σήμαινε για σένα;

«Ένας άνθρωπος διαμάντι, πολύ καλός χαρακτήρας, όπως δηλαδή ήταν στο γήπεδο, έτσι ήταν και στη ζωή του. Μοιραζόταν μαζί σου τα πάντα και μόνο που τον έβλεπα να μπαίνει στο γήπεδο, ένιωθα σιγουριά. Ήταν ποδοσφαιριστής που δύσκολα θα βγάλει πάλι η χώρα μας και η Πάτρα, αλλά και η Αχαΐα γενικότερα. Τον συμβουλευόμουν στα δύσκολα και πάντα μου έλεγε πώς να κινούμαι στον αγωνιστικό χώρο προκειμένου να αποφεύγω τους αντιπάλους μου».

-Μπορούσε πιστεύεις η Παναχαϊκή εκείνης της γενιάς (Χαρδαλιά, Βασιλόπουλου, Γεωργακόπουλου) και κυρίως της δεκαετίας του ΄80 να επιτύχει τον άθλο των προηγούμενων ετών; Κι αναφέρομαι στη χρονιά που η «κοκκινόμαυρη» ομάδα βγήκε στην Ευρώπη…

«Όχι, δεν υπήρχαν ηγέτες εκτός του Γεωργακόπουλου και παράλληλα το πρωτάθλημα ήταν πολύ δύσκολο εκείνα τα χρόνια και μετά βίας τερμάτιζες έβδομος ή όγδοος. Ίσως εάν έρχονταν ένας ή δύο παίκτες, που να είχαν τη «στόφα» του ηγέτη, ενδεχομένως αυτό να συνέβαινε, αλλά δυστυχώς δεν έγινε πράξη».

-Πως νιώθατε οι παίκτες, τότε που αγωνιζόσασταν ακόμα και σε 80.000 κόσμου, όπως λόγου χάρη συνέβαινε σε εκτός έδρας αγώνες κόντρα σε Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, Ολυμπιακό, που εκείνες τις περιόδους χρησιμοποιούσαν το ΟΑΚΑ ως έδρα;

«Ήταν άλλη αίσθηση, ήταν εντελώς διαφορετικά. Δεν άκουγες θυμάμαι τι έλεγε ο προπονητής όταν έδινε οδηγίες, ή ακόμη δεν μπορούσες να ακούσεις τον συμπαίκτη σου στον αγωνιστικό χώρο, τα έχανες με τόσο κόσμο, που ερχόταν να σε παρακολουθήσει. Κι εδώ στην Πάτρα υπήρξαν παιχνίδια, που αγωνιστήκαμε απέναντι σε πολύ κόσμο.

Οι φίλαθλοί μας, μάς βοήθησαν να κερδίσουμε δύσκολα παιχνίδια ή να πάρουμε βαθμό από τις μεγάλες ομάδες. Θυμάμαι επίσης ότι παίζαμε κόντρα σε Καβάλα και Καστοριά, μικρές ομάδες θεωρητικά και ήταν στις εξέδρες 8.000 κόσμος. Τώρα δυστυχώς αυτό το νούμερο δεν υπάρχει στο Ελληνικό ποδόσφαιρό, φυσικά το έχουμε δει με την Παναχαϊκή, ωστόσο γενικότερα ο κόσμος δεν πηγαίνει στο γήπεδο για να δει την ομάδα του κι αναφέρομαι κυρίως στις πιο μικρές ομάδες, που συμμετέχουν στο πρωτάθλημα της Α΄ Εθνικής».

-Πολλοί φίλαθλοι κατά το παρελθόν, ανέφεραν ότι η Παναχαϊκή έγινε το «ασανσέρ» από την Α΄ σε Β΄ Εθνική κι από τότε «κόλλησε» αυτό και στη νεότερη γενιά. Ήταν έτσι;

«Εγώ στα τόσα χρόνια που έπαιξα στην Παναχαϊκή, μόνο δύο φορές υποβιβαστήκαμε και ανήλθαμε στην μεγάλη κατηγορία αμέσως. Δεν είναι έτσι τα πράγματα, όπως τα λένε».

-Αναπολείς εκείνα τα ποδοσφαιρικά χρόνια; Ποια η διαφορά, ανάμεσα στο τότε και στο τώρα;

«Τώρα το ποδόσφαιρο δεν έχει το συναίσθημα που είχε στην εποχή μας. Και το λέω αυτό, γιατί μέναμε στις ομάδες ακόμη και με λιγότερα χρήματα».

-Ερχόμενος στο σήμερα, οι πρόεδροι των ομάδων, εισβάλλουν στα αποδυτήρια και πολλές φορές, βάλλουν και δημοσίως εναντίον των ποδοσφαιριστών. Είχε πέσει ποτέ στην αντίληψή σου κάτι ανάλογο εκείνη την εποχή;

«Ουδέποτε εκείνα τα χρόνια οι πρόεδροι των ΠΑΕ, έμπαιναν στα αποδυτήρια, τουλάχιστον σε εμάς αυτό δεν έγινε ποτέ. Ποτέ ο Άρης ο Λουκόπουλος δεν ήρθε στα αποδυτήρια για να μας πει κάτι όταν είχαμε ηττηθεί. Μπορεί να έλεγε τον… πόνο του αλλού, αλλά ποτέ δεν ήρθε, όπως πράττουν τώρα οι πρόεδροι άλλων ομάδων. Δεν το επιτρέπαμε άλλωστε εμείς οι ποδοσφαιριστές. Όπως τον σεβόμασταν, μας σέβονταν και ο ίδιος».

-Τέλος τη φετινή Παναχαϊκή -αν αρχίσει το πρωτάθλημα- πως την βλέπεις, θα γυρίσει στη μεγάλη κατηγορία;

«Έχει γίνει πολύ καλή δουλειά από τον τωρινό πρόεδρο της ΠΑΕ Γιώργο Μπάρλο.

Έχει η ομάδα αυτή τη στιγμή ποδοσφαιριστές, που γνωρίζουν τις δυσκολίες της εν λόγω κατηγορίας και οι οποίοι κάνουν τη διαφορά, έχοντας εμπειρία από Α΄Εθνική. Πράγματι η ομάδα λείπει πολλά χρόνια από τη μεγάλη κατηγορία και πιστεύω ότι ήρθε η ώρα για την επιστροφή της στα σαλόνια».

Οι γυναίκες, έφεραν «γούρι» στους παίκτες

Είθισται στις αποστολές των ομάδων, να μην παρίστανται οι σύζυγοι των ποδοσφαιριστών, ωστόσο ο τότε πρόεδρος της ΠΑΕ Παναχαϊκή, Τάκης Καλιακούδας, έκανε την εξαίρεση και είχε δώσει άδεια στους ποδοσφαιριστές να τις έχουν μαζί τους, όπως θυμάται ο Νίκος Παπαγιαννόπουλος που είχε πάρει κοντά του τη γυναίκα του Χρυσαυγή.

Ήταν παιχνίδι με τον Ηρόδοτο στο Ηράκλειο, τη χρονιά 1981-1982 και όπως αναφέρει στη «Match» ήταν η πρώτη φορά που η γυναίκα μου είχε έρθει μαζί με άλλες συζύγους κι όπως φάνηκε, έφεραν «γούρι».

Κι αυτό γιατί ήταν το τελευταίο ματς της περιόδου. «Φέραμε ισοπαλία (0-0), σώθηκαν κι αυτοί κι εμείς με τον έναν βαθμό που πήραμε, ανήλθαμε στην Α΄ Εθνική κατηγορία» μας λέει ο Νίκος Παπαγιαννόπουλος. Για την ιστορία προπονητής ήταν ο Ανδρέας Μιχαλόπουλος.

Σωτήρης Βοργιάς: «Είναι αδελφός μου, αφήστε τον…»

Κάπου τη δεκαετία του ΄80, η Παναχαϊκή φιλοξενεί στο τότε Εθνικό Στάδιο Πατρών (σ.σ. Παμπελοποννησιακό Στάδιο), τον Ολυμπιακό Πειραιώς, οι φίλαθλοι χιλιάδες και η Ελληνική Αστυνομία, παρούσα.

Ένστολοι έχουν περικυκλώσει τα αποδυτήρια των διαιτητών. Ο Νίκος Παπαγιαννόπουλος, με πολιτική περιβολή -κι όχι αθλητική- ζητά να δει το διαιτητικό τρίο, όπου «ρέφερι» της συνάντησης ήταν ο Σωτήρης Βοργιάς. Οι αστυνομικοί δεν τον αφήνουν κι αμέσως έβαλε τις φωνές, προκειμένου να ακούσει ο διαιτητής.

Ο αστυνομικός, του ζήτησε να αποχωρήσει -δεν γνώριζε καν τον παίκτη της Παναχαϊκής- μάταια όμως με αποτέλεσμα ο ένστολος να πάει στα αποδυτήρια, αναγκάζοντας έτσι τον Βοργιά να βγει.

Τότε, απευθυνόμενος ο «ρέφερι» στον αστυνομικό, του τονίζει: «Αφήστε τον να περάσει, είναι αδελφός μου…». Νίκος Παπαγιαννόπουλος και Σωτήρης Βοργιάς, είχαν γνωριστεί όταν υπηρέτησαν μαζί την στρατιωτική τους θητεία στο Πολεμικό Ναυτικό κι από τότε έγιναν πολύ καλοί φίλοι.

Τάσος Αγγελόπουλος