Ο 31χρονος υπαξιωματικός της Αστυνομίας Ανδρέας Μακρόπουλος ανέλαβε την προεδρία του συνδέσμου διαιτητών μπάσκετ Αχαΐας και ανοίγει τα χαρτιά του στη «Match»

Με αστραπιαίες κινήσεις και κάτω από άκρα μυστικότητα λύθηκε ο μεγάλος «γρίφος» στην ηγεσία του συνδέσμου διαιτητών μπάσκετ Αχαΐας εκ των έσω και χωρίς να χρειαστεί στροφή στην κάλπη.

Το κενό που άφησε η αποχώρηση του Χρήστου Παναγιώτου από την προεδρική καρέκλα καλύφθηκε με ένα νέο ηλικιακά πρόσωπο, τον 31χρονο Ανδρέα Μακρόπουλο.

Όχι όμως και… άγνωστο στα διοικητικά κοινά, αφού ήδη κατείχε τη θέση του αντιπροέδρου στο τελευταίο διοικητικό σχήμα κι επομένως φυσιολογικά προβιβάστηκε στη θέση του προέδρου.

Η «Match» έχοντας αναφερθεί πολλές φορές το προηγούμενο χρονικό διάστημα στα διοικητικά του συνδέσμου διαιτητών Αχαΐας, δεν θα μπορούσε παρά να φιλοξενήσει την πρώτη εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη του Ανδρέα Μακρόπουλου.

– Πως αισθάνεσαι που σε νεαρή ηλικία ανέλαβες την προεδρία ενός από τους πλέον ιστορικούς συνδέσμους της χώρας;

«Αποτελεί τιμή για μένα η ανακήρυξή μου σε πρόεδρο ενός από τους πλέον ιστορικούς συνδέσμους της χώρας και ταυτόχρονα μεγάλο το μέγεθος της αποστολής που αναλαμβάνω.

Και η ευθύνη γίνεται μεγαλύτερη, αφού διαδέχομαι ένα αναγνωρισμένο πρόσωπο του χώρου, τον Χρήστο Παναγιώτου, φροντίζοντας από την πλευρά μου να συνεχίσουμε την ιστορία του Συνδέσμου που λειτουργεί επιτυχώς εδώ και δεκαετίες. Όσον αφορά το νεαρό της ηλικίας μου που αναφέρατε, θα ήθελα να τονίσω, κοιτάζοντας την ιστορία του Συνδέσμου, ότι η πλειονότητα των προέδρων που έχουν θητεύσει ήταν σχετικά μικροί σε ηλικία, με τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα τον τωρινό πρόεδρο της ΟΔΚΕ, πατρινό και πολύ καλό φίλο, Κωνσταντίνο Μπούσια.

Θέλω όμως να τονίσω, ότι η θέση του προέδρου μπορεί να είναι αυτή που θέτει τους κύριους άξονες στην λειτουργία του Συνδέσμου, αλλά στήριγμά μας αποτελούν διαχρονικά τα παλαιότερα μέλη του Συνδέσμου των οποίων η συμβολή και η βοήθειά τους είναι απαραίτητα συστατικά για να προχωρήσουμε.

Είναι αυτονόητο ότι τους καλούμε και τους χρειαζόμαστε όλους δίπλα μας για να προχωρήσουμε στους στόχους που θα θέσουμε και οι οποίοι θα είναι πολλοί. Δεν είναι όμως του παρόντος να μιλήσουμε για τέτοια θέματα, αφού προέχει να γυρίσουμε σιγά-σιγά σε κανονικότητα τις ζωές μας πρώτα απ’ όλα και μετά θα δούμε τα ζητήματα του Συνδέσμου που είναι αρκετά και σημαντικά».

– Ήταν η πλέον ενδεδειγμένη λύση για να αποφευχθεί η εκ νέου εκλογική διαδικασία;

«Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, ήταν αδύνατον εξαιτίας της πανδημίας και με όλα τα περιοριστικά μέτρα που ισχύουν να γίνουν εκλογές, παρότι στο κοντινό παρελθόν είχαν οριστεί συγκεκριμένες ημερομηνίες.

Επίσης, γνωρίζαμε όλοι ότι τόσο ο πρόεδρος Χρήστος Παναγιώτου όσο και η Γενική Γραμματέας Ελένη Κωνσταντινίδου, είχαν εκφράσει την επιθυμία τους από την προεκλογική διαδικασία να μην θέσουν υποψηφιότητα πάλι, λόγω επαγγελματικών και αγωνιστικών υποχρεώσεων, αλλά με παρότρυνση δική μας συμμετείχαν στα κοινά για να υπάρξει μία ομαλή μετάβαση.

Το νέο δ.σ. θα έχει ένα χρόνο περίπου θητεία, ικανό διάστημα ώστε να δώσουμε έναν νέο αέρα στο σύνδεσμο αλλά και να κριθούμε από τους συναδέλφους μας στις επόμενες εκλογές. Σε αυτό το σημείο θέλω να ευχαριστήσω τόσο τον κύριο Παναγιώτου όσο και την κυρία Κωνσταντινίδου που μας βοήθησαν, μας εμπιστεύτηκαν και μας έδωσαν την ευκαιρία αυτή, αλλά και τον Πρόεδρο της ΟΔΚΕ κύριο Μπούσια Κωνσταντίνο για την αμέριστη βοήθειά του σε όλες αυτές τις πραγματικά δύσκολες στιγμές, από τις οποίες έπρεπε να βγούμε ενωμένοι και δυνατοί. Εκτιμώ ότι τα καταφέραμε».

– Ανήκεις στο «κλαμπ» των παντρεμένων. Πόσο δύσκολο είναι να συνδυάσεις δουλειά, οικογένεια και διαιτησία;

«Μπήκα μικρός στα… βάσανα και σε αυτόν τον τομέα (σ.σ. γελώντας). Η αλήθεια είναι πως τόσο η διαιτησία όσο και η δουλεία μου είναι αρκετά απαιτητικές και μου στερούν χρόνο από την οικογένειά μου και συγκεκριμένα τη σύζυγό μου και τις δύο κορούλες μου.

Βέβαια, η οικογένειά μου με στηρίζει και αυτό με κάνει πιο δυνατό. Όσον αφορά την δουλεία μου είμαι υπαξιωματικός στην Ελληνική Αστυνομία και υπηρετώ τα τελευταία δέκα χρόνια στο Αστυνομικό Τμήμα Βουπρασίας στη Βάρδα Ηλείας.

Πολλές φορές και ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια, λόγω της φύσης του επαγγέλματος, καθόσον δουλεύουμε και τα Σαββατοκύριακα όπου λαμβάνουν χώρα τα κυριότερα αθλητικά δρώμενα, η διαιτησία και η Αστυνομία έρχονταν… αντιμέτωπες, αλλά με την βοήθεια του εκάστοτε Διοικητή της Υπηρεσίας μου και των συναδέλφων μου, σε συνεργασία και με την ΚΕΔ, κατάφερνα να δίνω το παρόν στα παιχνίδια κι αυτό συνεχίζεται και σήμερα.

Πλέον, είναι κάτι που το έχω συνηθίσει και μπορώ να συνδυάζω αρμονικά και τα τρία».

 – Η δική σου ενασχόληση με τη διαιτησία πως έγινε και πως βλέπεις την περαιτέρω εξέλιξή σου;

«Όλα ξεκίνησαν όταν ακόμη ήμουν έφηβος, το 2007 σε ένα παιχνίδι σε κάποιο ανοιχτό γήπεδο της περιοχής, όπου διαφώνησα με έναν διαιτητή για κάποιες φάσεις στις οποίες νόμιζα ότι με αδικούσε.

Πλέον είναι πολύ καλός μου φίλος, ενώ τότε μου είχε πει επί λέξη «αφού τα ξέρεις καλύτερα πήγαινε να γίνεις διαιτητής στη σχολή του Συνδέσμου». Έτσι από πείσμα και αντίδραση πήγα στα μαθήματα και με τη πάροδο του χρόνου πραγματικά αγάπησα την διαιτησία».

– Η πανδημία και οι συνεχείς ανακατατάξεις στο πρόγραμμα πόσο έχει επηρεάσει τους διαιτητές;

«Η πανδημία έχει επηρεάσει την καθημερινότητα όλων μας και από αυτό δεν μπορεί να εξαιρεθεί ο χώρος της διαιτησίας.

Πάνω που προσπαθούσαμε μετά από αποχή επτά μηνών -όπως και οι παίκτες- να βρούμε τα πατήματά μας ήρθε αυτή διακοπή που μας πάει όλους πίσω. Βέβαια, είναι ουτοπικό να μιλάμε για μπάσκετ ενώ τα θύματα της πανδημίας αυξάνονται.

Θεωρώ, πως ο χώρος μας θα βγει πιο δυνατός από όλο αυτό. Ελπίζω να τελειώσει σύντομα και να επανέλθουμε όλοι υγιείς».

Του Μίλτου Σπυρόπουλου