Ο Κορινθιακός κόλπος γέμισε φέτος – και αυτό το παρατήρησαν χιλιάδες πατρινοί λουόμενοι- από τα περίεργα «ζελεδάκια» της θάλασσας που με την μαζική παρουσία τους συνθέτουν μια σοκαριστική εικόνα.

Μάλιστα, όπως μαθαίνει η «Πολιτεία», δεν πρόκειται για την πρώτη εμφάνιση αλλά για… επανεμφάνισή στη συγκεκριμένη περιοχή αυτών των μυστήριων θαλάσσιων πλασμάτων, που ειδικά τα τελευταία χρόνια έχουν κεντρίσει το επιστημονικό ενδιαφέρον καθώς εντοπίζονται κυρίως σε κρύες θάλασσες, ιδίως σε ωκεανούς, όμως προσφάτως άρχισαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους και στις παραλίες του Κορινθιακού.

Από Λόγγο μέχρι και Διγελιώτικα, Δερβένι, ακόμα και Λουτράκι, η θάλασσα είναι γεμάτη από τα σωληνοειδή ζελατινώδη όντα που ανήκουν στο είδος Salpa maggiore (Salpa maxima) και δεν είναι επικίνδυνο.

Πέρα βέβαια από την ενόχληση ή το αποκρουστικό που προκαλεί η θέα τους, αφού χαρακτηρίζονται γλοιώδη από πολλούς λουόμενους.

Όμως δεν σχετίζονται με τις αντιθέτως επικίνδυνες τσούχτρες που προ διετίας γέμισαν τις ακτές της Αχαΐας προκαλώντας επί μέρες συζητήσεις, ακόμα και σε επίπεδο φορέων που αναζητούσαν τρόπους αντιμετώπισης του φαινομένου. Πέρα από ένα άγγιγμα που λόγω του ξαφνικού μπορεί να μοιάσει με τσίμπημα – ακίνδυνο – όμως, δεν προξενούν τίποτα περισσότερο.

Αντιθέτως πολλοί ισχυρίζονται ότι η παρουσία τους αποτελεί σαφή ένδειξη καθαρότητας της θάλασσας, κατά συνέπεια οι περίοικοι θα έχουν πρόσθετο λόγο να υπερηφανεύονται.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ

Πρόκειται για πλαγκτονικούς οργανισμούς που ανήκουν στην κατηγορία «Salp» (ονομάζονται και Σαλπίνες) και είναι βραχύβια με διάφανο εξωτερικό περίβλημα, που κινείται με τη συστολή και αντλώντας νερό από το ζελατινώδες σώμα του. Αποτελεί τμήμα του συνολικού κύκλου ζωής της αλυσίδας των αλάτων που φιλτράρουν το φυτοπλαγκτόν.

Αρχικά παραμένουν συνδεδεμένα με το σώμα του γονέα, τα αναπτυσσόμενα απελευθερώνονται από τα γονικά βλαστοζωοειδή και στη συνέχεια συνεχίζουν να τρέφονται και να μεγαλώνουν ως μοναχική ασεξουαλική φάση κλείνοντας τον κύκλο ζωής των αλάτων.

Η εναλλαγή των γενεών επιτρέπει έναν γρήγορο χρόνο παραγωγής, τόσο με μεμονωμένα άτομα, όσο και με συνολικές αλυσίδες που ζουν και τρέφονται μαζί στη θάλασσα.

Όταν το φαγητό είναι άφθονο, μπορούν γρήγορα να ξεφύγουν από κλώνους που βρίσκονται στο φυτοπλαγκτόν και μπορούν να αναπτυχθούν με ρυθμό ταχύτερο, αφαιρώντας το φυτοπλαγκτόν από τη θάλασσα.

Αν όμως το φυτοπλαγκτόν είναι πολύ πυκνό, οι «αλάτι» μπορούν να φράξουν και να βυθιστούν στο κάτω μέρος δημιουργώντας γλοιώδη «χαλιά» στον πυθμένα. Τα σώματα των αλάτων μεταφέρουν άνθρακα στον πυθμένα της θάλασσας με αποτέλεσμα μεγάλες αλλαγές στην αφθονία ή την κατανομή τους να μπορούν να αλλάξουν τον κύκλο άνθρακα και ενδεχομένως να διαδραματίσουν ρόλο και στην αλλαγή κλίματος.

Κάτι που εξετάζεται ως σημείο ενδιαφέροντος με αφορμή την εμφάνισή τους στη χώρα μας και ειδικά στον Κορινθιακό.