Ο παλαίμαχος αθλητής του Απόλλωνα Πατρών Γιάννης Μολφέτας, με αφορμή την άνοδο του ιστορικού συλλόγου στη μεγάλη κατηγορία, ανοίγει την καρδιά του στη «Match»…

Του Τάσου Αγγελόπουλου

Όποια «μελανόλευκη» πέτρα κι αν σηκώσεις, είτε στο παλιό ανοικτό γήπεδο του Απόλλωνα στην οδό Ναυαρίνου, είτε και τώρα στην Περιβόλα, από… κάτω θα γράφει το επώνυμο Μολφέτας. Ο αείμνηστος Κυρ Ανδρέας εκτός από άριστος μπασκετμπολίστας, προπονητής, αλλά και διοικητικός παράγοντας -διατέλεσε πρόεδρος της «μελανόλευκης» ομάδας με ξεχωριστή επιτυχία-, υπήρξε και εξαιρετικός οικογενειάρχης.

Πήρε τα παιδιά του (Γιάννη και Μάριο) από το χέρι και τα μύησε στα μυστικά του μπάσκετ, καθώς και οι δύο φόρεσαν τη φανέλα του ιστορικού Απόλλωνα Πατρών, με τον πρωτότοκο γιο του Γιάννη, να «ρουφάει» το καθετί από τον αείμνηστο πατέρα του. Κάποια στιγμή λοιπόν, με τα χρόνια, βρέθηκε στο ανοικτό γήπεδο της Ναυαρίνου. Αφού είδε τους αδελφούς Πετρόπουλους, αλλά κι άλλους της εποχής εκείνης θαμπώθηκε και είπε από μέσα του, «κι εγώ μπορώ…».

Από τη Ναυαρίνου στην Περιβόλα…

Έτσι το 1988 ο Γιάννης Μολφέτας (γεννημένος στις 10 Ιανουαρίου 1973), σε ηλικία 15 ετών (κι ας πήγαινε από το 1976 κι έβλεπε!)  πατάει το πόδι του στο παρκέ (σ.σ. τσιμέντο τότε) και «χτύπησε» την πορτοκαλί μπάλα. Αυτό ήταν… Το μπάσκετ έγινε η ζωή του. Έχοντας λοιπόν ύψος 1,93 εκατοστά, αγωνίστηκε στη θέση του σούτινγκ γκαρντ και φορώντας τη φανέλα της Απολλωνιάδας κατακτά το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Εφήβων. Όμως δεν μένει μόνο σε αυτή την κατάκτηση, αλλά συνεχίζει απτόητος και φορώντας τη φανέλα με το εθνόσημο στο στήθος στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα μπάσκετ της περιόδου 1991-1992 αναδεικνύεται  πολυτιμότερος παίκτης του τουρνουά. Όλοι μιλούν για το ταλέντο του, ο ίδιος ωστόσο κρατά χαμηλούς τους τόνους και δουλεύει σκληρά, προκειμένου να εδραιώσει το όνομα του στο άθλημα. Στη συνέχεια, έρχονται κι άλλες κλήσεις στις Εθνικές ομάδες, πλην αυτής των Ανδρών, όμως δεν πτοείται, συνεχίζει να προπονείται και πετυχαίνει το σκοπό του. Ποιος ήταν; Να καθιερωθεί στην ομάδα του Απόλλωνα Πατρών και το πέτυχε, αφού φόρεσε τη «μελανόλευκη» φανέλα για έντεκα συναπτά έτη με ξεχωριστή επιτυχία.

Η μοίρα και το παιχνίδι…

Ωστόσο η… μοίρα του έπαιξε άσχημο παιχνίδι και μάλιστα δύο φορές. Τη μια ήταν την περίοδο του 1990 όταν ήταν να πάει στον Παναθηναϊκό με μεταγραφή, αλλά θα υποστεί χιαστούς και η μεταγραφή του δεν θα πραγματοποιηθεί και η δεύτερη ήταν σε εκείνο τον αξέχαστο τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας την περίοδο του 1996-1997, με αντίπαλο τον Ολυμπιακό Πειραιώς όταν χτύπησε στο γόνατο κι αποχώρησε από το ματς, έχοντας προλάβει να πετύχει επτά πόντους, στην ήττα που υπέστη ο Απόλλων από την «ερυθρόλευκη» ομάδα, αφήνοντας τον Μολφέτα και τους υπόλοιπους παικταράδες της ομάδας με την πίκρα του φιναλίστ και των «σχεδόν» κυπελλούχων.

Τα χρόνια πέρασαν…

Κι ενώ τα χρόνια περνούσαν, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να αποχωρήσει από τον Απόλλωνα. Έτσι το 2001-2002, βρέθηκε να φορά τη φανέλα της Νήαρ Ηστ, ενώ η αμέσως επόμενη χρονιά (2002-2003), τον βρίσκει στην Κύπρο και στον ΑΠΟΕΛ, όπου εκεί αγωνίστηκε παίρνοντας θέση ξένου αθλητή. Όμως η αγάπη του για την γενέτειρά του την Πάτρα, τον φέρνει πάλι πίσω και αφού φόρεσε ξανά τη φανέλα της Απολλωνιάδας στο πρωτάθλημα της Γ΄ Εθνικής κατηγορίας, κρεμάει τα παπούτσια του και ασχολείται με την προπονητική.

Το «βάπτισμα» στην ΕΑΠ

Το ταξίδι του στους πάγκους αρχίζει το 2017 από την Ένωση Αθλοπαιδιών Πατρών (ΕΑΠ), συνεχίζεται στον Έσπερο ΑΟΠΑ (2018-2019) και πέρυσι προ Covid βρίσκεται στην ιστορική Αχαγιά ΄82, ως συνεργάτης του Ανδρέα Μπερδέση. Ο παλαίμαχος αθλητής του Απόλλωνα Πατρών και προπονητής μπάσκετ Γιάννης Μολφέτας, με συνέντευξή του στη «Match» μιλάει για τον πατέρα του Ανδρέα, τον τωρινό Απόλλωνα Πατρών και την άνοδό του στη μεγάλη κατηγορία, αλλά και για όλα όσα έζησε στα ελληνικά γήπεδα του μπάσκετ.

-Γιάννη, να υποθέσω ότι ο λόγος που από μικρό σε κέρδισε το μπάσκετ, ήταν ο πατέρας σου;

«Σωστά… Ο μεγάλος και ο κυριότερος λόγος της ενασχόλησής μου με το μπάσκετ ήταν η παρουσία του πατέρα μου σε αυτό το άθλημα. Με έπαιρνε συνεχώς μαζί του. Θυμάμαι που πηγαίναμε στο ανοικτό γήπεδο της οδού Ναυαρίνου, όπου έκαναν προπόνηση οι αθλητές του Απόλλωνα Πατρών και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Έχοντας ως τεράστιο μέγεθος τον πατέρα μου, δεν μου ήταν δύσκολο να προσαρμοστώ και να αγαπήσω εν λόγω άθλημα».

-Κι έτσι βρέθηκες στις ακαδημίες του Απόλλωνα Πατρών;

«Στην αρχή δυσκολεύτηκα λίγο να μάθω τα μυστικά του μπάσκετ, όπως όλοι άλλωστε οι αθλητές, με την πάροδο του χρόνου όμως και γνωρίζοντας το βαρύ όνομα, που έφερε ο πατέρας μου, προσπάθησα να γίνω όσο καλύτερος αθλητής μπορούσα. Δούλευα σκληρά στις προπονήσεις, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να δικαιώσω το όνομά του, κάτι που μόνο εύκολο δεν ήταν, αφού η κοινωνία είναι έτοιμη να σε καταπιεί στην πρώτη γκέλα».

Στο στιγμιότυπο ο Γιάννης Μολφέτας σε αγώνα του Απόλλωνα κόντρα στην ΑΕΚ, προσπαθώντας να παίξει άμυνα τον Ανδρέα Γλυνιαδάκη

-Κι έπειτα τι έγινε; Ποιος σε ώθησε να βρεθείς από τους μικρούς στην πρώτη ομάδα του Απόλλωνα Πατρών;

«Χρονιά του 1988, βρισκόμουν στην Απολλωνιάδα με προπονητή τον Αλέκο Πολυδωρόπουλο και αφού έχουμε κατακτήσει το πρωτάθλημα ως πρώτη επαρχιακή ομάδα, στην πρώτη ομάδα ήταν ο Γιάνκοφ Κούστα, που ήταν παλαιότερα στην Γιουγκοπλάστικα. Αυτός με επέλεξε, ενώ καθιερώθηκα με τα χρώματα του Απόλλωνα Πατρών, επί εποχή Ντράγκαν Σάκοτα».

-Τι θυμάσαι από τους αγώνες της Α1, αγωνιζόμενος με τη φανέλα της «μελανόλευκης» ομάδας;

«Μια κοινωνία να είναι ενωμένη και όλοι να είναι γύρω από τον Απόλλωνα, πρωτίστως υπήρχαν γεμάτα γήπεδα και έζησα μαζί με τους συμπαίκτες μου πολύ ωραίες στιγμές. Φυσικά μην ξεχάσω να αναφέρω τον τότε πρόεδρο Σπύρο Γαλάνη, που ήταν προσωπικότητα και κύριος με «Κ» κεφαλαίο, αλλά και τις ομηρικές μάχες που δίναμε ως παίκτες με αντιπάλους, όπως ήταν οι τεράστιοι του Ελληνικού μπάσκετ Γκάλης, Γιαννάκης, Σκοτ, Γουίλκινς, Τόμιτς κι άλλοι, που θα μου πάρει ώρα αν αρχίσω να τους απαριθμώ. Επίσης θυμάμαι τις μάχες που είχαν γίνει παράδοση, όμως κόντρα στην ΑΕΚ και κόντρα στο Περιστέρι».

-Ποιος αγώνας σου έμεινε στη μνήμη σου χαραγμένος και δεν πρόκειται να τον ξεχάσεις ποτέ;

«Μα φυσικά ο αγώνας με τον Ολυμπιακό στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, που τραυματίστηκα σοβαρά και χάσαμε το ματς με ένα δίποντο. Αυτό το παιχνίδι, θα το έχω πάντα στο μυαλό μου…».

-Μετά την εποχή της δίκης σας «φουρνιάς» κι αναφέρομαι κυρίως σε εσένα, στον Νίκο Βετούλα και στον Νίκο Αργυρόπουλο, έχεις ξεχωρίσει κάποιους πατρινούς παίκτες να παίρνουν τη σκυτάλη;

«Όχι πολλούς, παρά μόνο τον Δίπλαρο και τον Μαστρογιαννόπουλο. Δυστυχώς δεν έχουν βγει πολλοί παίκτες πατρινοί κι αυτό είναι άσχημο, όμως πιστεύω ότι με τα χρόνια και με τη σκληρή δουλειά, όλα θα έρθουν. Μπορεί να υπάρχουν ακαδημίες αλλά όσο καλή δουλειά κι αν κάνουν, οι παίκτες χρειάζεται να δουλέψουν σκληρά για να μπορέσουν να πετύχουν τους δικούς τους στόχους».

-Και μιας και αναφερόμαστε σε νεαρούς αθλητές, θεωρείς ότι οι Μπαζίνας και Τσιακμάς και οι υπόλοιποι μικροί του Απόλλωνα, αποτελούν το μέλλον της ομάδας; Μπορεί να χτίσει πάνω τους ενόψει των νέων προκλήσεων που έρχονται;

«Ναι γιατί όχι, μπορούν να φτάσουν σε καλό επίπεδο, αλλά αυτό θα γίνει μέσα από σκληρή δουλειά αφού έδειξαν πως διαθέτουν τα στοιχεία και τη δυναμική. Ο Απόλλων χωρίς πατρινούς παίκτες, δεν νοείται να λέγεται Απόλλων…».

-Αντέχει η πόλη δύο ομάδες στη μεγάλη κατηγορία;

«Αντέχει όσες βγάζουν υγεία. Και ο Απόλλων και ο Προμηθέας χωράνε στην Α1, άλλωστε η μια ομάδα έχει ιστορία από το 1929 και η άλλη χτίζει τη δική της παράδοση με μεγάλες επιτυχίες που ούτε φανταζόταν κανείς πριν λίγα χρόνια ότι θα μπορούσε να πετύχει. Το ξαναλέω, να βγάζουν υγεία, αυτό είναι το συστατικό της επιτυχίας και φαίνεται πως οι δυο ομάδες το διαθέτουν».

Ο Γιάννης Μολφέτας «χορεύει» κάτω από το καλάθι τους Ουόλτερ Μπέρι και Νίκο Χατζηβρέττα

Για ποιο στόχο πιστεύεις θα παλέψει ο Απόλλωνας στην Α1;

«Θέλω να πιστεύω ότι θα έχει ως στόχο την παραμονή στην κατηγορία, δεν θέλω να θέσω μεγαλεπήβολα σχέδια και τέτοια πράγματα. Πιστεύω ότι αν δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες, τότε θα πετύχει την παραμονή κι από ‘κει και πέρα βλέπουμε».

-Σου περνά από το μυαλό ότι μπορεί ο Προμηθέας και ο Απόλλων να έχουν την ίδια κόντρα που είχαν κατά το παρελθόν Πατραϊκός και Παναχαϊκή στο ποδόσφαιρο, όταν αγωνίζονταν στην ίδια κατηγορία; Και αν ναι, πως μπορεί αυτό να αλλάξει;

«Όταν η κόντρα έχει υγεία, είναι δημιουργική. Βλέπε επί παραδείγματι την Μάντσεστερ Σίτι με τη Γιουνάιτεντ ή ακόμη την Ίντερ με τη Μίλαν. Μακρινό αυτό που λέω αλλά νομίζω ότι δεν έχει να ζηλέψει η μια ομάδα κάτι από την άλλη. Ο Απόλλων έχει τον κόσμο του και ο Προμηθέας τον δικό του. Τα παιχνίδια τους μπορούν να γίνουν γιορτή για το άθλημα, αφού όπως προείπα οι δύο ομάδες βγάζουν υγεία. Θα μπορούσε το Πατραϊκό μπάσκετ να γίνει η… μπουκάλα οξυγόνου για το Ελληνικό μπάσκετ».

-Έχει αλλάξει αγωνιστικά χαρακτηριστικά το μπάσκετ τα τελευταία χρόνια σε σχέση με τη δική σου γενιά;

«Σαφώς και ναι. Έχει γίνει πιο γρήγορο, αλλά δεν υπάρχει η ίδια ποιότητα. Το πρωτάθλημα έχει γεμίσει με παίκτες φθηνούς από την Αμερική και ψάχνουμε τους Έλληνες με το… κιάλι. Αυτό πρέπει να αλλάξει, αν θέλουμε να γυρίσουμε στις παλιές δόξες».

-Βετούλας και Μολφέτας μαζί, όπως Αντωνιάδης και Δομάζος στο ποδόσφαιρο. Πως ταιριάξατε στο παρκέ οι δυο σας όταν αγωνιζόσασταν, αφήνοντας το δικό σας στίγμα στο άθλημα;

«Την περίοδο εκείνη ο Νίκος (σ.σ. Βετούλας), ήταν ένας παίκτης εγκεφαλικός, που μπορούσε να κατευθύνει με μαεστρία την ομάδα και παράλληλα να σκοράρει. Εγώ είχα τον δικό μου ρόλο που κούμπωνε καλά στο δικό του, για αυτό το λόγο και προχωρήσαμε. Όταν έχεις συγκεκριμένους ρόλους και λειτουργείς σαν ομάδα, μπορείς να πετύχεις, κάτι που έδειξε και ο φετινός Απόλλωνας, που αν μη τι άλλο, ήταν έργο Βετούλα, με αρχή, μέση και τέλος στο παρκέ. Ήταν ένα ισοσκελισμένο τρίγωνο, που αποτελείτο από τη διοίκηση, τον προπονητή και φυσικά η τέλεια ισορροπία συμπληρώθηκε και από τους σοβαρούς παίκτες που είχε η ομάδα».

Με τη φανέλα του Απόλλωνα Πατρών, παίρνοντας οδηγίες από τον Ντράγκαν Σάκοτα

Πετούσαν οι Τούρκοι ακόμη και παπούτσια!

Ο Γιάννης Μολφέτας, θυμάται περιστατικό, που έλαβε χώρα σε ευρωπαϊκό αγώνα του Απόλλωνα και το διηγείται με κάθε λεπτομέρεια: «Παίζαμε τη χρονιά του 1997 στην Τουρκία με την PTT και προσπαθούσαμε να μπούμε στο κλίμα του αγώνα, πριν το ξεκίνημα. Είπαμε να κάνουμε μια βόλτα εντός γηπέδου για να δούμε το παρκέ, αλλά… στις εξέδρες βρίσκονταν 7.000 Τούρκοι αφηνιασμένοι. Κάποια στιγμή και χωρίς να το καταλάβουμε σβήνουν τα φώτα και οι Τούρκοι ότι έχουν πάνω τους αρχίζουν να μας το πετούν! Τι να κάνουμε, τρέχουμε στα αποδυτήρια γρήγορα για να αποφύγουμε τα χειρότερα. Όταν βγήκαμε μετά από λίγο για ζέσταμα, υπήρχαν μέσα στο παρκέ, χιλιάδες κέρματα, αναπτήρες, χτένες, ακόμη και παπούτσια! Μιλάμε για πρωτόγνωρες καταστάσεις που ζήσαμε τότε».

Η άμυνα και 31 πόντοι από τον Γκάλη!

Όσοι γνωρίζουν τον Γιάννη Μολφέτα, κάνουν λόγο για έναν πολύ καλό χαρακτήρα, αλλά απεχθάνεται σαν τον «διάβολο το λιβάνι» τα πολλά λόγια με τους δημοσιογράφους. Ουδέποτε ήταν τύπος δημοσιογραφικός, κρατούσε και κρατά πάντα ευγενικά αποστάσεις, όμως προχθές του «ασκήσαμε πίεση», ενέδωσε κι αυτό μας τιμά ιδιαιτέρως. Στην τελευταία μας ερώτηση, για το ποιον είχε ίνδαλμα όταν έπαιζε μπάσκετ, ανέφερε τον Νίκο Γκάλη, περιγράφοντας παράλληλα μια ιστορία:

«Ήμουν 14 χρόνων και με πήγε ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου, να δω τον υπεράνθρωπο των 183 εκατοστών να κάνει την Ελλάδα πρώτη δύναμη στο μπάσκετ, απέναντι σε θηρία όπως ήταν οι Ρωσία, Γιουγκοσλαβία και Ιταλία. Αυτός δεν ήταν άλλος από τον Νίκο Γκάλη. Κι επειδή η ζωή είναι μυστήρια, μού έκανε ένα δώρο Θεού, να παίξω αντίπαλός του. Ήμουν 16 χρονών κι έκανα τα πρώτα μου βήματα στον Απόλλωνα, όταν ο προπονητής μου κάνει νόημα από τον πάγκο: Μικρέ, μπαίνεις αλλαγή. Ποιον θα φυλάω, τον ρώτησα. Και μου απαντά: Τον Γκάλη… Πάγωσα, συνειδητοποιώ ότι το γήπεδο έχει τέσσερις χιλιάδες κόσμου και πρέπει να τον παίξω άμυνα. Ήταν η πιο δύσκολη αποστολή της ζωής μου. Ο Γκάλης σε εκείνο το ματς σημείωσε 31 πόντους».

Από την έντυπη έκδοση της “Match Αχαΐας” (28/01/2021)