Η ιστορία του Λαμίν Γιαμάλ, μοιάζει με παραμύθι. Οι περισσότεροι γνωρίζουν τη λάμψη της. Ενός αστεριού τόσο νέου, τόσο σπουδαίου. Ένας παικταράς, με προοπτική να γίνει ο καλύτερος του κόσμου. Δεν παύει όμως να είναι το παιδί των μεταναστών που πήγαν παράνομα στην Ισπανία, ζούσαν σε δωμάτια που τους παραχωρούσαν φίλοι και με δύσκολες συνθήκες. Όχι γι’ αυτόν όμως, γιατί είχε την οικογένειά του.
Ο άσος της Μπαρτσελόνα μίλησε στο podcast του δημοσιογράφου, Χοσέ Ραμόν ντε λα Μορένα, «ανοίγοντας» την καρδιά του. Για τον ερχομό των γονιών του, τα παιδικά του χρόνια, την ημέρα που μαχαίρωσαν τον πατέρα του, αλλά και τη βασίλισσά του που δεν είναι άλλη απ’ τη μητέρα του. Παράλληλα, έδειξε την ηλικία του όταν τόνισε πως μπορεί να έχει την καλύτερη έπαυλη του κόσμου αλλά τον ενδιαφέρει απλά να παίζει playstation με τους φίλους του!
Μεταξύ άλλων είπε ο Λαμίν Γιαμάλ:
Για την αλλαγή στη ζωή του επειδή τον αναγνωρίζουν όλοι: «Μου άλλαξε η ζωή σε όλα. Παλιά μπορούσα να κάνω ό,τι ήθελα: μπορούσα να βγω για κάτι με τους φίλους μου, αλλά τώρα τίποτα. Θυμάμαι την καλοκαιρινή προετοιμασία στην Κορέα, στην Ιαπωνία, στην Κίνα, ήταν αδύνατο να βγω οπουδήποτε… Αλλά είμαι χαρούμενος».
Για τη μητέρα του: «Η μητέρα μου δεν μπορούσε να είναι πολύ μαζί μου λόγω δουλειάς, αλλά πάντα μου ετοίμαζε δείπνο όταν γύριζε το βράδυ. Της αγόρασα ένα σπίτι εκεί που ήθελε: Είναι η βασίλισσά μου, τα αξίζει όλα και είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχω στον κόσμο. Θυμάμαι που μου είχε πάρει το PlayStation 4, που τότε για μένα ήταν τα πάντα. Είχα το Play 2 και το Play 3 μεταχειρισμένα και το 4 το καλό. Τώρα παίζω πολύ με το 5: έχω έναν φίλο από τη Μασία που λέγεται Μπράιαν και παίζουμε συνέχεια και περνάμε πολύ καλά. Μπορώ να έχω τη μεγαλύτερη έπαυλη του κόσμου, αλλά πάντα θα είμαι στο δωμάτιο με το PlayStation».
Για την οικογένειά του που πήγε στην Ισπανία: «Η πρώτη που ήρθε ήταν η γιαγιά μου, που μπήκε κρυφά σε λεωφορείο από το Μαρόκο και έφτασε στη Ματαρό. Δούλευε σε τρεις βάρδιες για να μπορέσει να έρθει ο πατέρας μου, που είχε μείνει στο Μαρόκο. Όταν μάζεψε λίγα χρήματα, πλήρωσε μια κυρία για να φέρει τον πατέρα μου και την αδερφή του, που ήρθαν όταν ήταν τριών χρονών. Η μητέρα μου ήρθε από τη Γουινέα με τη γιαγιά μου και έφτασαν στη Βαρκελώνη. Οι γονείς μου γνωρίστηκαν εδώ κι έτσι αρχίσαμε να ζούμε σε μια εστία νέων γονέων, που ήταν σαν ξενώνας και όλα πήγαιναν καλά. Μετά μέναμε συνήθως σε σπίτια φίλων που μας έδιναν ένα δωμάτιο, μέχρι που οι γονείς μου χώρισαν. Τότε εκείνος πήγε να μείνει με τη γιαγιά μου κι εγώ έμενα με τη μητέρα μου στη Γκρανογιέρς. Πήγαινα σχολείο, γύριζα, πήγαινα προπόνηση και έβλεπα τη μητέρα μου μόνο το βράδυ, όταν γύριζε από τη δουλειά».
Για τη μέρα που μαχαίρωσαν τον πατέρα του: «Ήμουν στο αυτοκίνητο με τον ξάδελφό μου τον Μόχα. Είχα το Carplay συνδεδεμένο και με πήρε η ξαδέλφη μου από το Μαρόκο. Με ρώτησε αν ήμουν μόνος και άρχισε να μου τα λέει, μετά ήρθαν κι άλλες κλήσεις. Εκείνη τη στιγμή ήμουν ένα παιδί 16 χρονών. Το πρώτο που έκανα ήταν να κατέβω από το αμάξι και να προσπαθήσω να πάω στον σταθμό για να φύγω για Ματαρό. Φαντάσου να είσαι παιδί και να σου λένε ότι μαχαίρωσαν τον πατέρα σου. Προσπάθησα να πάρω το τρένο, αλλά ο ξάδερφός μου δεν με άφησε. Του είπα να με πάει στη Ματαρό, αλλιώς δεν θα του ξαναμιλούσα ποτέ, αλλά δεν με άφησαν. Με κλείδωναν στο σπίτι κι εγώ προσπαθούσα να φύγω. Ήταν μια δύσκολη στιγμή και την επόμενη μέρα είχα προπόνηση. Τότε με πήρε τηλέφωνο ο πατέρας μου και μου είπε ότι ήταν καλά και να ηρεμήσω. Τον επισκέφθηκα στο νοσοκομείο την επόμενη μέρα και όλα ηρέμησαν».
Για το πάρτι των 18ων γενεθλίων του: «Δεν θύμωσα. Στο τέλος προσπάθησαν να μου ρίξουν λάσπη με πολλούς τρόπους. Τις μέρες πριν το πάρτι μου, μια γυναίκα βγήκε και είπε ψέματα, ότι εγώ διάλεγα τις κοπέλες με κάποιον τρόπο, κι έπειτα ό,τι έγινε και με τους σερβιτόρους».
