Με αφορμή την επέτειο των 130 χρόνων από την ίδρυση της Παναχαϊκής, το Matchnews.gr φιλοξενεί τη συνέντευξη του Λεωνίδα Βόσδου που δημοσιεύθηκε στις 29 Μαρτίου 2021 στο φύλλο της «Match». Ο παλαίμαχος άσος της Παναχαϊκής, του Άρη και της Νάουσας άνοιξε την καρδιά του από τον Καναδά όπου ζει τα τελευταία χρόνια, υπογραμμίζοντας πως στην Παναχαϊκή έζησε τα πιο ευτυχισμένα ποδοσφαιρικά του χρόνια…

Του Τάσου Αγγελόπουλου

Τι κι αν γεννήθηκε στην πόλη της Φλώρινας, τι κι αν φόρεσε για πρώτη φορά τη φανέλα του Μέγα Αλεξάνδρου, ο Άρης Θεσσαλονίκης, η Παναχαϊκή, αλλά και η Νάουσα, έμελλε να είναι οι τρεις σταθμοί στην πολυετή καριέρα του στα γήπεδα της Α΄ Εθνικής. Φυσικά, η Πάτρα, αν μη τι άλλο έχει μείνει χαραγμένη στην ψυχή του, αφού στο Λύκειο Βραχνεΐκων, πρωτοδιορίστηκε το 1990 ως καθηγητής Φυσικής Αγωγής, παίρνοντας τη θέση του επίσης γυμναστή Δημήτρη Κίζα, όπου κάθισε για έναν χρόνο κι έπειτα πήρε μετάθεση εκ νέου για τη Βόρεια Ελλάδα, ενώ τώρα διδάσκει στο 3ο Ενιαίο Λύκειο Φλώρινας.

Ιδιαίτερη τιμή δε, για τον ίδιο στην εκπαιδευτική καριέρα του, ήταν η γνωριμία που είχε με τον 46ο πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Τζόζεφ Ρόμπινετ Μπάιντεν τζούνιορ στην Αμερική, πριν από την εκλογή του στον προεδρικό «θώκο» όταν ήταν εκεί αποσπασμένος ως καθηγητής το 2018-2019 από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων με τον οποίο ήταν γείτονες μιας και τα σπίτια τους είχαν απόσταση 800 μέτρα.

Ο λόγος για τον Λεωνίδα Βόσδου (γεννημένος στις 22/6/1960), ο οποίος αγωνίστηκε στον Άρη Θεσσαλονίκης από το 1981 έως το 1987, έπειτα ήρθε η Παναχαϊκή όπου φόρεσε τη φανέλα της για τέσσερις περιόδους, δύο στην Α΄ Εθνική και δυόμιση στην Β΄ Εθνική κατηγορία για να κλείσει την καριέρα του στη Νάουσα το 1994, σε σύνολο συμμετοχών 108 κι ένα γκολ στο Κύπελλο Ελλάδας -όταν κρέμασε τα παπούτσια αγωνιζόμενος με τη φανέλα της ιστορικής αυτής ομάδας από το 1991.

Ωστόσο η μεγάλη του καριέρα στα γήπεδα της παλαιάς Α΄ Εθνικής δεν… τελειώνει εδώ, καθώς το 1978, κλήθηκε στην Εθνική Νέων, αγωνιζόμενος με το εθνόσημο στο στήθος στο Βαλκανικό Κύπελλο, που έγινε στην Σμύρνη της Τουρκίας και στην Βουλγαρία το 1979, τιμώντας τη «γαλανόλευκη» φανέλα 15 φορές, έχοντας προπονητή τον Στέφανο Πετρίτση. Από την άλλη, όμως στάθηκε άτυχος, καθώς ενώ ήταν έτοιμος να κληθεί στην Εθνική Ανδρών, με τεχνικό τότε τον Μίλτο Παπαποστόλου, η κλήση του δεν ήρθε ποτέ, αφού ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας του στέρησε αυτή τη δυνατότητα.

Πόστο στην Εθνική

Τα χρόνια πέρασαν, η αγάπη του για το ποδόσφαιρο δεν χάθηκε, καθώς την περίοδο του 1999, συνεργάζεται με τον παλαίμαχο άσο του ΟΦΗ και του Παναθηναϊκού Γιάννη Σαμαρά, αλλά και τον αείμνηστο Ευγένιο Γκέραρντ, με σκοπό να τους βρίσκει ταλέντα, για να ακολουθήσει  λίγα χρόνια αργότερα και πιο συγκεκριμένα, το 2002 η πρόταση των ιθυνόντων της ΕΠΟ. Τότε του δίνεται η ευκαιρία, να εργαστεί ως εκλέκτορας Εθνικών ομάδων στην Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, όπου για δύο ολόκληρα χρόνια βρίσκει ταλέντα, για λογαριασμό της Εθνικής Παίδων, όπου τεχνικός της τότε, ήταν ο Κυριάκος Καραταϊδης, όμως χωρίς λόγο και αιτία, οι της ΕΠΟ, μετά τη λήξη του Euro 2004 τον παύουν από την εν λόγω θέση, χωρίς να του εξηγήσουν το γιατί.

Στο παλμαρέ του έχει γραφτεί και η θητεία του, ως τεχνικός στη μικτή ομάδα της ΕΠΣ Φλώρινας, ενώ διατέλεσε και διευθυντής του  Άρη Θεσσαλονίκης, περνώντας την πόρτα του «Κλεάνθης Βικελίδης», μετά από 30 χρόνια. Ο παλαίμαχος άσος του Άρη Θεσσαλονίκης, της Παναχαϊκής και της Νάουσας, όπου κι αν αγωνίστηκε, έκανε μόνο φίλους κι όταν έρχεται η ώρα να μιλήσει για την Αχαΐα «στάζει μέλι», αφού όπως τονίζει την Πάτρα και την «κοκκινόμαυρη» ομάδα τις έχει μέσα στην καρδιά του. Ο Λεωνίδας Βόσδου, δέχτηκε με χαρά να δώσει συνέντευξη στην εφημερίδα «Match», όπου μίλησε για όλους και όλα και θυμήθηκε στιγμές, που έζησε στα γήπεδα της Ελλάδας, και δεν παρέλειψε να κάνει τη σύγκριση της τότε Β’ Εθνικής με τη σημερινή…

Φάση από το παιχνίδι της 7ης Φεβρουαρίου, Παναχαϊκή-ΑΕΚ 2-1, στο Εθνικό Στάδιο Πατρών το 1988, με πρωταγωνιστή τον Λεωνίδα Βόσδου, πεσμένο στο έδαφος

-Λεωνίδα, γιατί ασχολήθηκες με το ποδόσφαιρο κι όχι με κάποιο άλλο άθλημα από τη στιγμή που οι Βορειοελλαδίτες, αγαπούν όλα τα σπορ;

«Μου αρέσουν κι άλλα αθλήματα και δεν σου κρύβω ότι λόγω του ύψους που είχα, η μάνα μου η κυρία Όλγα, προσπάθησε να με πείσει να ασχοληθώ με άλλα αθλήματα κι όχι με το ποδόσφαιρο. Δεν τα κατάφερε όμως, δεν αλλαξοπίστησα. Ήμουν θυμάμαι με μια μπάλα στα πόδια, ζητούσα ως δώρο, συνεχώς μια μπάλα. Η μάνα μου δεν ήθελε να παίζω ποδόσφαιρο, έτσι από τη μια έτρωγα πολύ ξύλο κι από την άλλη για να μην το καταλαβαίνει από τα κτυπημένα πόδια μου, αφού έπαιζα στα ξερά γήπεδα, έβαζα καπάκια από τις κομπόστες με σελοτέιπ στα πόδια κι έτσι δεν λέρωνα τα σεντόνια».

-Και κάπως έτσι ξεκίνησες στον Μέγα Αλέξανδρο Φλώρινας;   

«Ήμουν 14-15 χρονών, ήταν μεγάλη ομάδα, αρχίσαμε από την Γ΄ κατηγορία του τοπικού πρωταθλήματος, όπου έπειτα συνενώθηκε με την Φλώρινα κι αγωνιστήκαμε έως στην Εθνική Ερασιτεχνική κατηγορία. Έμεινα εκεί έως τα 18 μου χρόνια. Πήγαμε σε πολλά γήπεδα, αφού υπήρχε ο Βόρειος όμιλος, κι αντιμετωπίσαμε δυνατούς αντιπάλους, τον Ιωνικό, την Αρτάκη, τη Λαμία».

-Και πως ήρθε η πρόταση από τον Άρη Θεσσαλονίκης και φόρεσες την «κιτρινόμαυρη» φανέλα;

«Πριν έρθει ο Άρης, με κάλεσε στο κατάστημά του ο συγχωρεμένος ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ Γιώργος Παντελάκης. Μου έδινε 1.200.000 δραχμές, προκειμένου να με κλείσει στην ομάδα. Όμως ο πατέρας μου, είχε δώσει τον λόγο του στους ιθύνοντες του Άρη και αφού έφεραν γλάστρες και λουλούδια, υπέγραψα. Όμως ήταν τιμή μου και το λέω τώρα, που σε εκείνη την εποχή ενδιαφέρθηκε αυτός ο άνθρωπος για εμένα».

-Τι έγινε δηλαδή. Αποφάσισε ο κυρ Πέτρος για εσένα;

«Όχι ήρθαν και με είδαν κι έτσι πήγαν στην ομάδα και έπειτα στον πατέρα μου, ο οποίος έδωσε τον λόγο του και κατέβηκα από την Φλώρινα στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Βέβαια σημαντικό ρόλο σε αυτή την απόφασή μου, έπαιξε και το γεγονός ότι βρισκόμουν στο δεύτερο έτος στην Γυμναστική Ακαδημία, αφού σπούδαζα στα ΤΕΦΑΑ στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης».

-Ποιος ήταν αυτός, που σε εμπιστεύτηκε πηγαίνοντας σε αυτή την μεγάλη ομάδα;

«Όταν πήγα στον Άρη, είχαμε προπονητή τον Γερμανό Ντίτμαρ Κράμερ, έβλεπα άλλα πράγματα στην τηλεόραση τότε κι όταν μπήκα στο γήπεδο, είδα πως αυτά δεν ίσχυαν. Όλα, κατέρρευσαν στα μάτια μου πολύ εύκολα… Στη συνέχεια, ήρθε ο Ολλανδός Τάις Λίμπρεχτς, που για εμένα ήταν ο ποδοσφαιρικός μου πατέρας».

Ο Λεωνίδας Βόσδου διώχνει την μπάλα σε παλαιότερο αγώνα της Παναχαϊκής με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ, την χρονιά 1988 όταν η «κοκκινόμαυρη» ομάδα βρισκόταν στην Α΄ Εθνική

-Πήγες στην ομάδα του Άρη «παιδί» και έφυγες πιο έμπειρος. Πώς ένιωσες αποχωρώντας από το «Κλεάνθης Βικελίδης»;

«Ήταν πραγματικά μια εμπειρία, ωστόσο αυτό, που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν ότι όταν τελειώναμε την προπόνηση δεν κάναμε παρέα μεταξύ μας. Ο κάθε ένας από εμάς τραβούσε τον δρόμο του, μόνο ο Τάις Λίμπρεχτς μας πήγε για φαγητό μια φορά, κάνοντάς μας να νιώσουμε οικογένεια».

-Δηλαδή τότε τα πράγματα, δεν ήταν καλά στην ομάδα της Θεσσαλονίκης;

«Επί προπονητή Γκέρντ Πρόκοπ, εγώ ήμουν στρατιώτης είχα πάρει άδεια και έτρεξα γρήγορα να πάω στην προπόνηση φοβούμενος μην δεχτώ πρόστιμο θυμάμαι. Όμως δεν είχαν αρχίσει ακόμη την προπόνηση, αφού έκαναν ψηφοφορία αρχηγών. Με εξέλεξαν αρχηγό, χωρίς εγώ να το ξέρω. Είχα πάρει 15 ψήφους εγώ και τρεις ή τέσσερις ο Ντίνος Κούης. Από εκείνο το σημείο και έπειτα, άρχισε η απομόνωσή μου, ήρθαν οι διακοπές συμβολαίου. Ακόμη ψάχνω να βρω τα αίτια…».

-Οπότε αυτός ήταν ο λόγος, που ήρθες Πάτρα και στην Παναχαϊκή;

«Ζήτησα και πήγα να συναντήσω τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου. Υπήρχε μια πρόταση από τον Αλαμάνο και τον Απόλλωνα Αθηνών, ζητώντας από την «Ελαφρά Ταξιαρχία» να δώσει για να με αποκτήσει πέντε εκατομμύρια δραχμές, όπως επίσης κι από τον ΠΑΣ Γιάννινα και τον Διαγόρα. Όμως δεν ξέρω πως ενημερώθηκε ο Άρης ο Λουκόπουλος και τι έδωσε. Έτσι κατέληξα στην Παναχαϊκή».

Χρονιά, 1989: Όρθιοι από αριστερά: Βόσδου, Παπαδόπουλος, Μαλές, Βαΐτσης, Αντωνίου, Γιώτης. Καθιστοί από αριστερά: Ψαρράς, Σπανοσωτηρόπουλος, Ζήκος, Ζερδεβάς, Γραββάνης.

-Φόρεσες τη φανέλα της Παναχαϊκής για 4,5 χρόνια. Υπήρχαν δυσκολίες ή ευκολίες. Τι θυμάσαι;

«Την κάθε μέρα θυμάμαι. Υπήρχαν και καλές και κακές στιγμές, έτσι είναι πάντα το ποδόσφαιρο. Όμως εγώ απομόνωσα τις κακές, κρατώντας τις καλές. Ήμασταν όλοι μια οικογένεια. Στην Πάτρα όλοι οι ποδοσφαιριστές ήμασταν αδέλφια, μαζί πίναμε καφέ, μαζί τρώγαμε κι αυτό μου άρεσε. Ήταν τα πιο ευτυχισμένα ποδοσφαιρικά μου χρόνια αγωνιζόμενος με την «κοκκινόμαυρη» φανέλα, την οποία ομάδα έχω χαραγμένη μέσα στην ψυχή μου. Θα σου πω κάτι και δεν το λέω για να χαϊδέψω αυτιά, το αισθάνομαι. Όταν περνώ το Ρίο-Αντίρριο και τη γέφυρα, νιώθω ευεξία, νιώθω πιο ευτυχισμένος».

-Και οι άσχημες στιγμές ποιες είναι; Οι υποβιβασμοί και η απόπειρα δωροδοκίας;

«Όχι δεν έγινε ποτέ κάτι τέτοιο. Εκείνη την εποχή, όλα παρερμηνεύτηκαν. Βρισκόμουν σε ένα βίντεο κλαμπ, αφού συνεχώς μου άρεσε να βλέπω ταινίες. Με πλησιάζει ένας φίλαθλος μέσα στο κατάστημα και μου λέει να φερθούμε «έξυπνα» στον αγώνα με την ΑΕΚ. Τον ρωτάω τι θέλεις να πεις, ότι κάποιος συμπαίκτης μου, έχει δωροδοκηθεί; Αμέσως ενημέρωσα. Οι εφημερίδες το μεγαλούργησαν, κάποιος τα επινόησε, με κάλεσε ο αθλητικός δικαστής, ενήμερη και η ΑΕΚ, μέσω του δικηγόρου της Στράτου. Με άφησε ο αθλητικός δικαστής να μιλήσω και να του πω πώς είχαν τα πράγματα, το κατάλαβαν και στην «Ένωση». Έτσι αθωώθηκα, πάντως για εμένα η εβδομάδα εκείνη, ήταν των παθών».

-Κατάφερες να φορέσεις τη φανέλα της Εθνικής Νέων 15 φορές, αγωνιζόμενος στο Βαλκανικό Κύπελλο. Γιατί δεν κλήθηκες ποτέ στην Ανδρών, παρά το ότι είχες σταθερή απόδοση;

«Ακόμη και τώρα αναρωτιέμαι το γιατί. Είχε έρθει τη χρονιά 1985-1986 ο αείμνηστος Μίλτος Παπαποστόλου να με δει στον αγώνα Άρης-ΑΕΚ, που είχαμε χάσει και με βλέπει στις κερκίδες του γηπέδου να παρακολουθώ το παιχνίδι. Μου λέει για εσένα ήρθα, του απαντώ ότι είχα πρόβλημα υγείας. Ότι είχα παντρευτεί και γύρισα στην ομάδα τρεις μήνες αργότερα, άλλοι με το πρόβλημα αυτό, που είχα εγώ κάνουν πέντε και έξι μήνες να επανέλθουν. Έκτοτε δεν με κάλεσε όχι μόνο ο συγχωρεμένος, αλλά κανείς άλλος…».

-Ως κεντρικός αμυντικός που έπαιξες, ποιοι ποδοσφαιριστές σε δυσκόλεψαν;

«Θα αρχίσω από τον Κριστόφ Βαζέχα, εκεί που τον είχες κοντά, σε ελάχιστα δευτερόλεπτα τον είχες χάσει από τα μάτια σου. Έπειτα ήσαν ο Πάπριτσα του ΠΑΟΚ, ο Σέστιτς και φυσικά ο μεγάλος Βέλιμιρ Ζάετς».

Ο Μπάιντεν και η μπουνιά στο στήθος!

Ο Λεωνίδας Βόσδου, δεν θα ξεχάσει ποτέ τη συνάντηση και συνάμα τη γνωριμία, που είχε τον Μάρτιο του 2019 με τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Τζόζεφ Μπάιντεν, ο ίδιος αφηγείται το περιστατικό, όπως το έζησε: «Πίναμε καφέ με τον κολλητό μου Δημήτρη Βαφειάδη και περνά από την πλάτη μας πίσω, ο πρόεδρος. Μου λέει ο Δημήτρης, κοίτα μπαίνει ο Μπάιντεν να πάρει καφέ. Κοιτάζω δεξιά κι αριστερά δεν βλέπω συνοδεία, ήταν με την γυναίκα του και περίμενε στην ουρά. Μόλις βγήκε του συστηθήκαμε, με χτύπησε με μπουνιά στο στήθος, λέγοντάς μου, κι εμένα με λένε Μπαιντενόπουλο. Μας ρώτησε αν περνάμε καλά, ρώτησε τα πάντα. Του είπαμε ότι ήμαστε καθηγητές, μέσα σε λίγα λεπτά, τα είχε μάθει όλα. Μας αγκάλιασε και είπε πως λατρεύει τη χώρα και τον κόσμο της».

Τα λόγια του κυρ Πέτρου στον Γ. Βαρδινογιάννη !

Πριν καταλήξει στον Άρη Θεσσαλονίκης ο Λεωνίδας Βόσδου, τον ήθελε διακαώς ο Παναθηναϊκός. Αφού του έταξε «λαγούς και πετραχήλια» η «πράσινη» ΠΑΕ, δεν πήγε στην ομάδα. Ο λόγος ήταν ο πατέρας του Βόσδου, ο κυρ Πέτρος, με τον παλαίμαχο παίκτη της Παναχαϊκής να θυμάται: «Είχε συμφωνήσει ο πατέρας μου με τον Άρη, παίρνει σπίτι ο ίδιος ο Γιώργος Βαρδινογιάννης τον πατέρα μου. Του λέει, τον θέλω τον γιο σου στον Παναθηναϊκό, θα στείλω άνθρωπο να τον φέρει στην Αθήνα. Ο πατέρας μου του απαντά, δεν γίνεται υπέγραψε στον Άρη. Ανταπάντησε ο Βαρδινογιάννης λέγοντας, μπορώ να τον πάρω, για να λάβει από τον κυρ Πέτρο, που τώρα είναι 90 ετών την απάντηση, δεν έρχεται, εγώ τον λόγο μου δεν τον παίρνω πίσω…».

Από την έντυπη έκδοση της “Match” στις 29 Μαρτίου 2021